Reklama

SAVOIR-VIVRE

Forma zaproszenia na ślub

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Obecnie forma zaproszeń jest najczęściej taka, że na ślub zapraszają narzeczeni. Nie jest to zgodne z zasadami savoir-vivre’u i tradycją. Podręczniki savoir-vivre’u - zarówno polskie, jak i obcojęzyczne - sugerują, by na zaproszeniach widniały imiona i nazwiska rodziców panny młodej i pana młodego.
Jeżeli któreś z rodziców nie żyje, przy jego nazwisku umieszcza się krzyżyk. Jeżeli rodzice są w separacji czy rozwiedzeni, nie ma to wpływu na formę zaproszenia. Dopuszcza się kilka wersji takich zaproszeń.
W pierwszej wersji - imiona i nazwiska rodziców umieszczone są u góry zaproszenia: panny młodej po prawej stronie, pana młodego po lewej stronie. Pod nazwiskami rodziców pojawia się formuła typu „Mamy zaszczyt zaprosić Państwa na ślub naszych dzieci”, a pod nią w środku zaproszenia imiona (bez nazwisk) panny młodej (po lewej) i pana młodego (po prawej). Poniżej wszystkie pozostałe informacje, a na samym dole nazwa miasta oraz data ślubu.
W drugiej wersji zaproszenia imiona i nazwiska rodziców umieszcza się pod imionami młodych.
Trzecia wersja - jest unowocześniona i wychodzi naprzeciw przyjętym współcześnie obyczajom. Nazwijmy ją wersją dopuszczalną. W jej ramach pojawia się następująca formuła: „W dniu... odbędzie się nasz ślub, na który serdecznie wraz z naszymi Rodzicami zapraszamy”. Po tej formule pojawia się imię i nazwisko panny młodej, a pod nim imię i nazwisko pana młodego.
Forma graficzna zaproszeń powinna być elegancka.
Najbardziej właściwą formą przekazania zaproszenia jest osobiste wręczenie go przez obojga narzeczonych. Formę tę uznaje się za obowiązującą w stosunku do najbliższej rodziny i przyjaciół. Młodzi składając po kolei wybranym osobom wizyty, w ramach których wręczają zaproszenia - powinni precyzyjnie ustalić kolejność tych wizyt, najpierw wręczając je najstarszym i najważniejszym osobom. Państwo młodzi wręczają zaproszenia osobiście również wszystkim tym osobom, które zapraszają i na ślub, i na wesele. Jeżeli znajdą się osoby, którym narzeczeni powinni wręczyć zaproszenia osobiście, ale mieszkają one w oddalonych miejscowościach (lub z innych powodów nie ma możliwości osobistego kontaktu z nimi), przesyła się im pocztą zaproszenie na ślub, dołączając do niego odręczny list zawierający zaproszenie na wesele. Osobom zaproszonym tylko na ślub przesyła się zaproszenie pocztą.

www.savoir-vivre.com.pl/

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bp Turzyński z okazji Dnia Życia Konsekrowanego: dziękuję za troskę o Polaków na świecie

2 lutego Kościół obchodzi Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Z tej okazji Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej przypomina o kluczowej roli osób konsekrowanych dla duszpasterstwa polonijnego na świecie.

„W wielu miejscach na świecie niemożliwe byłoby ogarniecie duszpasterską troską naszych rodaków bez Waszego zaangażowania i ofiarnej służby – pisze bp Piotr Turzyński od polskich sióstr, ojców i braci zakonnych z okazji Światowego Dnia Życia Konsekrowanego - Dziękuję za zaangażowanie w życie parafii polonijnych, za kształtowanie liturgii i pracę z grupami formacyjnymi, za kreatywne tworzenie instytucji niosących pomoc naszym rodakom w sytuacjach kryzysowych oraz za pracę w polonijnych szkołach parafialnych.
CZYTAJ DALEJ

Święto Ofiarowania Pańskiego

Niedziela podlaska 5/2003

2 lutego obchodzone jest w Kościele święto Ofiarowania Pańskiego, potocznie zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Bardzo pięknie o tym święcie pisze Anselm Grün - mnich benedyktyński: "Święto Ofiarowania Pańskiego zaprasza nas, by przyjąć Chrystusa do wewnętrznej świątyni naszego serca. Wesele między Bogiem i człowiekiem odbywa się wtedy, gdy pozwalamy wejść Chrystusowi do wewnętrznej świątyni zamku naszej duszy. Znajduje to swój wyraz podczas święta w procesji ze świecami. Na rozpoczęcie Eucharystii wspólnota zbiera się w ciemnym przedsionku kościoła. Kapłan święci świece i zapala je. Następnie wszyscy wchodzą z płonącymi świecami do kościoła. Jest to obraz tego, że do świątyni naszej duszy wchodzi światło Jezusa Chrystusa i rozświetla wszystko, co jest tam jeszcze ciemne i jeszcze nie wyzwolone".

Nazwy tego święta są dość zróżnicowane. Lekcjonarz armeński podaje, że obchodzono je w "czterdziestym dniu od narodzenia naszego Pana Jezusa Chrystusa". W V w. pojawiły się w brzmieniu greckim określenia hypapante, tzn. święto spotkania i heorte ton kataroion - święto oczyszczenia. Te dwa określenia rozpowszechniły się w Kościele zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie. W liturgii bizantyjskiej do dziś nosi ono nazwę hypapante. Nazwę tę spotykamy także w Sakramentarzu gregoriańskim w tradycji rzymskiej. Określeniem "oczyszczenia" posłużył się Mszał z 1570 r. Mszał Pawła VI opowiedział się za In presentatione Domini - Ofiarowanie Pańskie. Różna była data obchodzenia tego święta. Wschód liczył 40 dni od Objawienia Pańskiego, natomiast Zachód od 25 grudnia, które było i jest świętem Narodzenia Pańskiego. Stąd Kościoły wschodnie świętowały Ofiarowanie Pańskie 14 lutego, zaś liturgia rzymska - 2 lutego. Mszał papieża Pawła VI przewiduje na ten dzień oddzielną prefację, która sławi Boga za to, że Maryja przyniosła do świątyni Jezusa, przedwiecznego Syna Bożego, że Duch Święty ogłosił Go chwałą ludu Bożego i światłem dla narodów. Motyw ten leży u podstaw tego święta, pojawia się w modlitwach i w Ewangelii: "Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Maryja i Józef przynieśli Dzieciątko do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego" (Łk 2, 22-23). Motyw światła jest charakterystyczny do tego stopnia, że w niektórych krajach Msza św. 2 lutego nosi nazwę Mszy światła. W tym dniu w jakiejś mierze dominuje procesja ze świecami podczas śpiewania antyfony: "Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela".
CZYTAJ DALEJ

Czy naprawdę wierzysz? Odstane nabożeństwo i odklepana modlitwa wszystkiego nie załatwią

2025-02-02 21:04

[ TEMATY ]

modlitwa

wiara

Adobe Stock

Tak łatwo w dzisiejszym świecie zatracić to co najważniejsze. Czasami błądzimy sami w sobie, zakładając co trochę maskę pozornej pobożności. Jak odróżnić ją od prawdziwej wiary? Jak zdjąć maskę fałszu, aby odkryć twarz prawdy?

Trudno jest mówić i  pisać o  wierze, bo naprawdę mamy jedynie własne oblicze wiary i  niewiary. Tylko my sami wiemy, jaka ona jest, czy to w ogóle jest wiara, czy jedynie maska pobożności. Trudno jest mówić o  własnej wierze w coraz bardziej zlaicyzowanym świecie.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję