Wielki Post to czas, który warto wykorzystać na refleksję nad swoim życiem oraz duchowy rozwój. Duszpasterstwo Akademickie KUL przygotowało 5 porad na ten szczególny okres, aby pomóc w przygotowaniu się do przeżycia najważniejszego święta chrześcijańskiego – Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Oto kilka wskazówek od o. Adama Szymańskiego SJ, które pozwolą na dobre przeżycie tego okresu.
Najważniejsze jest odkrycie w sobie tego, z czym właśnie chciałbyś się zmierzyć w czasie Wielkiego Postu. W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu słyszymy część Ewangelii, gdzie Pan Jezus zostaje wyprowadzony przez ducha na pustynię. Wielki Post to, można metaforycznie powiedzieć, „wyjście na pustynię”. W prostszym wymiarze może to oznaczać, że stwarzasz sobie przestrzeń na ciszę w swojej codzienności. Zostań w swoim pokoju, usiądź, włącz tryb samolotowy na telefonie i weź kartkę z długopisem. Najważniejsze jest wytrzymać w tej ciszy 5 minut, nawet 10. Zwróć uwagę, co w tym czasie przyjdzie Ci na myśl. Może okazać się, że pierwsze o czym pomyślisz – to jest wyzwanie na Wielki Post.
Jak coś odkryjesz, zapisz to
Samych myśli jest za mało, więc potrzebne nam działania. Kolejnym krokiem jest skonkretyzowanie. Zapisz swoje myśli i pomysły, nawet jeśli są one tylko krótkie. Na przykład, warto zapisać imiona konkretnych osób, problemy lub sytuacje, z którymi się borykasz, czy nałogi. Im bardziej szczegółowe będą Twoje notatki, tym łatwiej będzie Ci później przypomnieć sobie o danym temacie i skutecznie go rozwiązać.
Bardzo często masz dużo dobrych pomysłów, które chcesz urzeczywistnić. Na przykład, masz problem w relacji i chciałbyś to naprawić. Jednak czasem kończy się na tym, że my mamy intuicję. Warto usiąść i pomyśleć nad tym, jaki pierwszy mały krok mógłbyś zrobić. Wybierz swoją jedną słabość i napisz jeden prosty krok, od którego możesz zacząć. Na przykład, masz kolegę ze studiów, z którym kiedyś pokłóciłeś się. Pierwszy krok, który mógłbyś zrobić, to podejść do niego na przerwie i zagadać. Nie umawiaj się od razu na pizzę czy na piłkę nożną, ale zrób prostą rzecz, która na początku nie będzie Cię sporo kosztowała.
Nie poddawaj się
Możesz mieć trudności z nałogami, z którymi jesteś mocno powiązany fizycznie czy emocjonalnie. Niewątpliwie Pan Bóg może dokonać cuda i uwolnić Cię z nałogu poprzez Twoje dobre postanowienia, poprzez modlitwę i starania. Pan Bóg może wszystko! Natomiast, zdarza się, że to uwolnienie przychodzi z czasem. Wielki Post jest również po to, aby przyjąć swoją słabość. A Twoją słabością może być to, że nie wyjdzie Ci raz, drugi czy trzeci… Najważniejsze, żebyś przede wszystkim nie opadał z sił. Idź dalej w postanowieniu. W tym najtrudniejsze jest przyjąć własną słabość, bo nie chcemy wierzyć, że jesteśmy słabi, a szczególnie pokazać się słabym przed inną osobą.
Podziel się swoim trudem
W czasie Wielkiego Postu możesz niesłusznie myśleć, że liczy się tylko Twoja walka z Twoimi niedoskonałościami. Takie stanowisko nie byłoby do końca chrześcijańskie. Dobrą praktyką podzielić z kimś trudem postanowień. W drodze Wielkiego Postu nie jesteśmy sami.
Warto w tym miejscu przytoczyć ideę jałmużny – nie myśl tylko o sobie, ale też rób dobro dla innego człowieka. Oczywiście, wsparcie finansowe jest dobrą rzeczą. Rezygnując z kupna nowej pary spodni czy gadżetu na rzecz pomocy potrzebującym, robisz coś szlachetnego i pięknego. Jednak jałmużną mogą być nie tylko pieniądze, ale także czas i uwaga, które poświęcasz komuś.
To Księga Proroka Joela wzywa każdego z nas z osobna
i razem jako Święty i umiłowany przez Boga Kościół
każdego roku liturgicznego w Środę Popielcową
do szczególnego nawrócenia,
które moglibyśmy nazwać: «nawróceniem serca».
Wszak jest to narząd w naszym ciele,
który nie tylko pompuje krew, a wraz z nią
ożywczą materię naszego codziennego pokarmu,
ale również ośrodek życia duchowego.
To o nim mówi prorok, wzywając nas do nawrócenia
«całym sercem, przez post i płacz, i lament» /Jl 2,12/.
Jeśli więc na znak postu mamy pokazać nasze umartwienie,
to «rozdzierając serca, a nie szaty» /Jl 2,13/.
Co jednak znaczy to rozdzieranie serca
w kontekście życia duchowego każdego i każdej z nas?
Na pytanie to można odpowiedzieć negatywnie
licząc sposoby praktyk pokutnych dla celów wstrzemięźliwości.
Odpowiedź jednak może być także pozytywna,
gdy obejmie praktyki ascetyczne
i modlitwą zaniesie je do Boga,
wszak tylko ku Niemu mamy się nawracać!
W życiu bywa, że człowiek zawraca z błędnej drogi,
bo nigdy nie zaprowadzi go do właściwego celu.
Szuka wówczas tej, która będzie odpowiednia
dla jego zainteresowań i potrzeb.
Wśród wielu dróg człowieka na ziemi
jest ta jedyna, która prowadzi go do nieba,
a wytycza ją Jedyny Pan, Jedyny Bóg,
przez życie swe i jego końcowy trud.
To droga naszego zbawienia - wcale nie jest łatwa,
wręcz przeciwnie, chociaż jest z nami na niej Bóg,
który «jest litościwy, miłosierny, nieskory do gniewu
i bogaty w łaskę, i lituje się nad [naszą] niedolą» /Jl 2,13/.
W nadziei więc zakładamy co roku w Środę Popielcową,
że okaże nam swoje miłosierdzie i pobłogosławi naszym plonom
/por. Jl 2,14/, które orędują za nami przed Jego tronem w niebie,
a tu na ziemi - jeśli nie są obciążone grzechem -
zasługują na chwałę życia wiecznego.
Stąd płynie wołanie do tych, którzy mają narzędzia pokutne:
«zadmijcie w róg, zarządźcie święty post, ogłoście uroczyste zgromadzenie» /Jl 2,15/ dla całej «świętej społeczności, starców, dzieci, a nawet niemowląt» /Jl 2,16/,
podobnie dla «oblubieńców i oblubienic» w ich okresie miodowym.
To zadanie kapłanów, by w przybytkach świątyni
- «między przedsionkiem, a ołtarzem» /Jl 2,17/ -
w suplikacjach święte zanosili wołanie ku Bogu Miłosiernemu:
«Zlituj się Panie nad ludem twoim
i nie daj dziedzictwa twego na pohańbienie…» /Jl 2,17/.
To zadanie, to także nieustanna duchowa walka o to,
aby we współczesnym, zlaicyzowanym świecie
«poganie nie zapanowali nad nami,
urągając nam pytaniem: Gdzież jest ich Bóg» /Jl 2,17/.
Pokażmy im Boga w naszym codziennym życiu,
przepełnionym od kołyski wiarą naszych ojców,
miłością do ziemskiej Ojczyzny i wszystkich braci
i nadzieją na życie wieczne w Królestwie Bożej Chwały.
Bo Pan «zapłonął zazdrosną miłością ku swojej ziemi
i zmiłował się nad swoim ludem» /Jl 2,18/,
okazując mu swoją łaskę:
w grzechach i duchowych upadkach - przebaczenie,
a w godnym chrześcijanina życiu - błogosławieństwo.
Z tego tytułu szczególnie warto pojednać się z Bogiem,
do czego dzisiaj, każdego roku i w obecnym Roku Zawierzenia
zaprasza nas wszystkich i każdego z osobna
Apostoł Narodów w drugim swoim Liście do Koryntian.
To jednak nie tylko zwykłe ludzkie zaproszenie i prośba,
lecz braterskie i pełne pasterskiej troski - przynaglenie,
poparte imieniem Mistrza - Chrystusa -
byśmy «pojednali się z Bogiem,
który uczynił Go dla nas grzechem,
byśmy w Nim stali się sprawiedliwością Bożą» /2Kor 5,20-21/.
Nie godzi się jednak «przyjmować łaski Bożej na próżno»,
a byłoby tak, gdybyśmy na co dzień nie współpracowali z Bogiem,
który mówi do nas słowami Pisma:
«W czasie pomyślnym wysłuchałem ciebie,
w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą» /2Kor 6,1-2/.
Ten więc czas od Środy Popielcowej do dnia Pańskiego Zmartwychwstania dany jest nam jako «czas upragniony»
dla uczynków miłosierdzia wobec własnej duszy
oraz potrzeb innych braci i sióstr przez wielkopostną jałmużnę, modlitwę w ukryciu i post nie na pokaz /por. Mt. 6,1-6.16-18/.
To także «dzień zbawienia» dla wszystkich praktykujących własną ascezę w pokorze i uniżeniu przed samym Bogiem, a nie przed ludźmi.
Ci otrzymają nagrodę sprawiedliwą i odpowiednią do własnych zasług od Ojca, «który widzi w ukryciu» /por. Mt. 6,1-6.16-18/. Amen.
Islamistyczni terroryści ścięli w kościele głowy 70 osobom
W Demokratycznej Republice Konga islamistyczni terroryści ścięli w kościele głowy 70 osobom, w tym kobietom i dzieciom - poinformowała międzynarodowa organizacja Open Doors, monitorująca prześladowania chrześcijan na świecie.
Według tej organizacji masakry dopuścili się wywodzący się z sąsiedniej Ugandy bandyci z Sojuszniczych Sił Demokratycznych (ADF), grupy powiązanej z tzw. Państwem Islamskim (IS).
To okazja do podsumowania osiągnięć ubiegłego roku, oceny działań podejmowanych przez KSM oraz wytyczenia nowych zadań, zwłaszcza w kontekście trwającego Roku Jubileuszu 2025.
Sobotni dzień był bardzo intensywny. Po porannym spotkaniu sprawozdawczym rozpoczęły się warsztaty. Młodzież skupiała się głównie na sposobach i metodach tworzenia wspólnoty i radzenia sobie z trudnościami interpersonalnymi. Wszystko po to, by była to wspólnota żywa, zachęcająca do włączenia się w jej szeregi, zwłaszcza tych, którzy stoją z boku.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
