Tak jak w przypadku samego Pana Jezusa, do dokonanych za wstawiennictwem świętych cudów zbiorowych zaliczyć można bez wątpienia cuda rozmnażania pokarmów. Zawsze w grę wchodziła tu bowiem większa lub mniejsza grupa innych osób. O dwóch takich cudach opowiedział sam Bóg, objawiając się Świętej Katarzynie ze Sieny. Bóg ujawnił jej wówczas sposoby, których używa, „aby wspomagać ufających” Mu „służebników Jego” „w ich potrzebach cielesnych”. Jednym z takich sposobów jest właśnie „zaopatrywanie przez rozmnożenie”. Działo się to w dominikańskim klasztorze Świętego Sykstusa w Rzymie. Dwaj kwestujący bracia otrzymali od darczyńców tylko jeden bochenek chleba, ale... oddali go ubogiemu i do klasztoru wrócili z pustymi rękoma. Tego dnia dominikanie nie mieli zatem co jeść. Mimo to – cytując słowa usłyszane od Boga w trakcie objawień – w Dialogu o Bożej Opatrzności święta pisała: „Umiłowany mój sługa Dominik, oświecony światłem wiary i pełen nadziei w Opatrzność moją, rzekł: »Synowie, siadajcie do stołu«. Bracia, posłuszni słowu jego, zajęli miejsca przy stole. Wtedy Ja, który nie zawodzę nigdy tego, kto Mi ufa, zesłałem dwóch aniołów z najbielszym chlebem, którego mieli w obfitości na kilka posiłków. Był to czyn mej Opatrzności, w którym człowiek nie brał udziału, lecz którego dokonała łaskawość Ducha Świętego”.

„Niekiedy rozmnażam małą ilość, która była niedostateczna dla potrzeb mych sług, jak się zdarzyło tej słodkiej dziewicy, świętej Agnieszce [chodzi o dominikankę Świętą Agnieszkę z Montepulciano – przyp. H.B.]” – mówił dalej Bóg. Święta Agnieszka zgromadziła w klasztorze osiemnaście młodych dziewcząt. „Dopuściłem raz, aby im zabrakło chleba; trzy dni żyły tylko jarzynami” – opowiadał Bóg. „Postąpiłem tak, aby upoić Agnieszkę miłością do Mej Opatrzności. Co do tych, które były jeszcze niedoskonałe, przygotowałem je do cudu, który miał potem nastąpić i który zaczął je umacniać w świetle najświętszej wiary. (...)”. „Po tych trzech dniach głodu, gdy pozostawały bez chleba, Agnieszka wzniosła ku Mnie spojrzenie ducha i skąpana światłem najświętszej wiary rzekła: »Ojcze i Panie mój, oblubieńcze wieczny, czy kazałeś mi wyrwać te dziewice z domu rodziców ich po to, aby pomarły z głodu? Wspomóż je, Panie, w ich potrzebie«. Ja natchnąłem ją tą prośbą. Podobało mi się doświadczyć jej wiarę i miła Mi była jej pokorna modlitwa. Opatrzność moja wysłuchała prośby zaniesionej przede Mnie i natchnęła pewną osobę, aby zaniosła do klasztoru pięć małych chlebów. Agnieszka, uprzedzona o tym przeze Mnie, rzekła do swych sióstr: »Idźcie, córki moje, odezwijcie się przy kole [obrotowy bęben na furcie – przyp. H.B.] i przynieście chleba«. Gdy go podano, zasiadły do stołu i Agnieszka sama rozdzieliła chleb. Udzieliłem czynności tej taką moc, że wszystkie nasyciły się zupełnie i zebrano nadto taką ilość ułomków, że miały ich w obfitości na drugi posiłek”.

TO TYLKO FRAGMENT KSIĄŻKI "Cuda Wielkich Świętych". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

MATERIA ROSŁA W RĘCE

Reklama

„Był w klasztorze tylko jeden chleb, a już nadeszła godzina posiłku i uczucie głodu” – tak brat Tomasz z Celano zaczął opis „cudu rozmnożenia chleba” dokonanego przez Boga za przyczyną Świętej Klary z Asyżu. „Święta przywołała szafarkę i kazała jej rozdzielić chleb: jedną część posłać braciom, a drugą zatrzymać wewnątrz dla sióstr. Z tej drugiej zachowanej połowy kazała ukroić pięćdziesiąt porcji, według liczby Ubogich Pań, i rozłożyć je im na stole ubóstwa. A gdy zbożna córka odpowiedziała jej, że musiałyby się znowu powtórzyć dawne cudy Chrystusa, żeby z takiego kawałka chleba otrzymać pięćdziesiąt porcji, matka odrzekła: »Córko, rób spokojnie to, co ci mówię!«. Tak więc córka pośpieszyła wykonać rozkaz matki, a matka pośpieszyła zwrócić zbożne wołanie do Jezusa Chrystusa za swymi córkami. I oto z łaski boskiej ta mała materia rosła w ręce tej, która ją dzieliła, tak że wystarczyła dla każdej z sióstr wspólnoty na obfitą porcję” (więcej o tym na str. 594-599). Podobne cuda sprawił Bóg również za pośrednictwem wspomnianej już Świętej Katarzyny ze Sieny, Świętego Jana Boski (znane są jego cuda rozmnożenia Hostii czy kasztanów) i wielu innych: Świętej Germainy Cousin, bł. Andrzeja Huberta Fourneta, Świętego Kaspra del Bufalo.

„JA SIĘ MODLĘ, A ON DZIAŁA”

A czy i dziś dzieją się podobne cuda? Jak najbardziej. Oto co o bł. matce Speranzie (Nadziei) od Jezusa, czyli Marii Józefie Alhamie Valerze (1893–1983), wyznał w swoim świadectwie Alfredo di Penta, późniejszy filar założonego przez nią Zgromadzenia Sług Miłości Miłosiernej: „Podczas Roku Świętego uczestniczyłem osobiście w wydarzeniu absolutnie dla mnie niezrozumiałym. Niewielka ilość mięsa, chleba, masła lub makaronu wystarczała Matce do nakarmienia setki ludzi. Przygotowując porcje, Matka modliła się w jakimś niezrozumiałym języku. Pewnego popołudnia, z nieprzewidzianych powodów, zabrakło w Domu wina dla gości, którzy mieli przyjechać następnego dnia. W mojej obecności Matka nakazała wyznaczonej siostrze umyć gąsiory i napełnić je wodą. Następnego ranka Matka zaprosiła mnie do spróbowania zawartości tychże gąsiorów. Zauważyłem z zaskoczeniem, podobnie jak inni pielgrzymi, że było to doskonałe Frascati. Na moje prośby o wyjaśnienie odpowiedziała po prostu: »Ja się modlę, a On działa: przecież i pielgrzymi są w istocie Jego dziećmi«”. Matka Speranza obdarzona była także wieloma innymi darami: doznawała ekstaz, wizji i objawień, pociła się krwią, często była bita i dręczona przez Szatana, w cudowny sposób Hostia sama spoczywała na jej ustach; posiadała dar bilokacji oraz lewitacj, otrzymała stygmaty, jej ciało wydzielało przyjemną woń, a Bóg – za jej życia i po jej śmierci – dokonał za jej pośrednictwem wielu uzdrowień, a nawet wskrzeszenia.

GDY 20 + 4 = 40 + 50

Cudowne rozmnożenia za wstawiennictwem Bożych świętych dokonywały się także po ich śmierci. Dzięki cudowi rozmnożenia ryżu kanonizowany został Święty Jan Macias (więcej o tym cudzie na str. 70-73), a do niezwykłego rozmnożenia Hostii doszło 15 stycznia 2007 roku w klasztorze karmelitanek bosych w Raguzie, podczas mszy świętej celebrowanej przy relikwiach bł. Marii Kandydy od Eucharystii (wydarzenie to badane było w czasie procesu kanonizacyjnego). Wspomnianego już dnia Mszę świętą, zamiast któregoś z klasztornych kapelanów, którymi byli karmelici bosi, celebrował kapłan ze Wspólnoty Dzieci Bożych. Siostra zakrystianka nie miała jednak pojęcia, że wraz z nim pojawi się w kościele liczna grupa zaproszonych przezeń gości.

Zakonnica planowała przygotować nową puszkę komunikantów dopiero na następny dzień, w którym przypadała rocznica urodzin bł. Marii Kandydy. Dzień przed Mszą świętą, 14 stycznia, wraz z przełożoną klasztoru zakrystianka upewniła się, że w znajdującej się w tabernakulum puszce znajduje się jeszcze ok. 20 komunikantów. Dodała do nich wtedy tylko cztery – przeznaczone do konsekracji – Hostie. Wiedząc, ile osób – w dzień powszedni – zwykle przystępuje do Komunii świętej, była pewna, że liczba ta jest całkowicie wystarczająca. Przeliczyła się.

Podziel się cytatem

Następnego dnia – obserwując kościół z zakonnego chóru – ze zdziwieniem i przerażeniem zauważyła, że liczba wiernych przybyłych na Mszę świętą znacznie przekroczyła liczbę wiernych uczestniczących w codziennym nabożeństwie.

Giuseppe Craffonara, Wizerunek Chrystusa, pl.wikipedia.org

Siostra powiadomiła o tym przeoryszę, a potem obydwie uklękły i zatopiły się w modlitwie. Prosiły bł. Marię Kandydę, by wyprosiła cud, żeby nikomu nie zabrakło Komunii świętej. O to samo modlił się także nadzwyczajny szafarz Eucharystii, 57-letni mężczyzna, który tuż przed rozdawaniem Komunii świętej zauważył, że w otwartej przezeń puszce nie ma wystarczającej liczby komunikantów. Nadeszła wreszcie pora komunii świętej. Kapłan – wciąż się modląc – przystąpił do jej udzielania. I wtedy stał się cud. Mimo że duchowny miał do dyspozycji mniej niż trzydzieści konsekrowanych Hostii, udzielił komunii świętej ponad czterdziestu osobom. Co więcej – w puszce pozostało jeszcze... ponad pięćdziesiąt komunikantów! To było coś niebywałego. Zarówno kapłan, jak i siostry, byli tym faktem niepomiernie zdziwieni.