Reklama

Kajakiem z Krakowa do Bałtyku

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dzień 15

Dziś już trzeci poniedziałek naszej podróży. I będzie to raczej dzień przedostatni. Mamy zamiar przepłynąć sześćdziesiąt kilometrów, a jak się uda - to i więcej. Wczoraj czytałem „Pamięć i tożsamość” prawie dwie godziny. Zafascynowały mnie rozdziały mówiące o Europie, Kościele i o poglądach Papieża na świat współczesny. Bardzo mnie zastanawia ów szczególny papieski realizm połączony z optymizmem opartym na tym, że nad wszystkim czuwa Boża Opatrzność oraz że ostatecznie zwycięża dobro. Tak jak to się stało podczas zwycięstwa na krzyżu. Rozdziały te były dla mnie wspaniałym wykładem historyczno-religijnym.
Ruszamy o godzinie dziewiątej. Od rana nosimy na sobie nieprzemakalne kurtki. Zapowiada się na deszcz. Wisła jakby przybiera na sile. Zaskakują nas napotkane domy, które zostały pobudowane w leśnej głuszy, tuż nad Wisłą. Na wysokich skarpach znajdują siedliska rozmaite ptaki. Gdzieś daleko na horyzoncie wyłaniają się kominy Kwidzyna.
Robi się coraz chłodniej. Zakładam rękawice z neoprenu. Obydwaj ubieramy też fartuchy kajakarskie. W tym wypadku nie chodzi jedynie o utrzymanie ciepła. Musimy się zabezpieczyć przed deszczem. Właśnie zaczął padać. Jest intensywny. My jednak płyniemy. Woda oblewa nas zewsząd. I tak trwa to przez niemal trzy godziny. Miejscowość Gniew osiągamy w południe. Miasteczko nie pokazuje nam jednak swojego piękna. Jakby się faktycznie „pogniewało”. Niebo się zaniosło. Jest mglisto, więc widzimy jedynie kontury zabudowań.
Płynąc koło wsi Biała Góra, mijamy zacumowaną na środku rzeki barkę. Zaraz potem jest miejscowość o nazwie Piekło. Wiemy, że to właśnie tu znajdują się słynne głazy, o które w przeszłości rozbijały się barki. Czekamy z małym dreszczykiem na to, co nas spotka. Tymczasem Piekło okazuje się być piekłem tylko z nazwy. Głazy, choć faktycznie są, nie stanowią dla nas problemu. Przy tym stanie wody w rzece były dobrze widoczne. Dlatego wystarcza je ominąć w stosownej odległości.
Wisła jakby się zwęża. W Tczewie przepływamy pod mostami kolejowym i drogowym. Ten kolejowy ma wyraźnie widoczne strażnice. To tu rozegrała się mało znana historia. Dzielni, aczkolwiek z punktu widzenia militarnego niezbyt dobrze przygotowani kolejarze, bronili mostu przed inwazją oddziałów SS. Było to na początku wojny, zanim jeszcze Schleswig-Holstein zaatakował Westerplatte. Jest to ostatni most kolejowy na Wiśle przed Bałtykiem, był więc dla Hitlera bardzo ważny. Zresztą nadal pełni istotną rolę w utrzymaniu komunikacji między zachodem a wschodem Polski. Mniej więcej trzy kilometry za Tczewem mamy okazję popatrzeć na pozostałe po lewej stronie Wisły bunkry.

Dzień 16

I oto dzień ostatni. Budzi nas ostre, aczkolwiek blade słońce. Wszystko jest spowite mgłą. Temperatura powietrza niższa niż temperatura wody. Wisła wygląda jak parująca zupa mleczna. Dość ciekawy widok.
Przy śniadaniu wyczuwa się atmosferę ulgi, jakiegoś wręcz spełnienia. Kończę również lekturę „Pamięci i tożsamości”. Jestem pod jej wrażeniem. Do wielu faktów trzeba będzie jeszcze powrócić.
Spływ rozpoczynamy o dziewiątej trzydzieści. Wiemy, że pozostało nam niewiele kilometrów do Bałtyku, ale wiemy również, że nie możemy się spóźnić. U celu czeka na nas kilka bliskich osób. Wśród nich jest Zibi, który przetransportuje nas na południe Polski.
Znów jest słońce. Wisła, niestety, jakby nieco brudniejsza. Po dwóch godzinach otwiera się przed nami fantastyczny widok na morze. Czujemy także powiew świeżego, morskiego powietrza. Podpływając bliżej Bałtyku, fotografujemy kursujący na wysokości Mikoszewa prom „Wisła”.
W końcu są nasi najbliżsi. Machają z radością. Entuzjazm rozpiera nam wszystkim serca. Jeszcze kilka pociągnięć wiosłem. Hurra! Sukces! Udało się!
Po godzinnej przerwie, która upływa nam na dzieleniu się wrażeniami, postanawiamy przepłynąć ostatnie trzy, cztery kilometry i wpłynąć do samego Bałtyku. Tuż przed morzem, po prawej stronie, zaznacza się wyraźnie na tle lasu nieczynna stara strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza. Natomiast w poprzek Wisły rozciągnięte są małe, białe boje. Przekraczamy je bez najmniejszej trudności. Płyniemy lewą stroną. Zauważamy, już niemal na wysokości plaży, fragmenty po zburzonych bunkrach. W morze wpływa się mniej więcej przez około pół kilometra. Wisła bowiem została niejako „obrysowana” ułożonymi równolegle kamiennymi falochronami.
Kołysanie jest już inne. Takie prawdziwie morskie. Na szczęście nie jest ono aż tak trudne, aby nie dało się zrobić szybkiego zwrotu i wpłynąć na piaszczystą plażę. Na zegarkach mamy trzynastą dwadzieścia jeden. Wbijamy wiosła w piach i z triumfem stwierdzamy: Dopłynęliśmy!!!
- Kończę wakacyjną lekturę w drodze powrotnej do Krakowa. Czytam na temat Europy, a zwłaszcza miejsca Polski w Europie. Cieszę się, że Papież tak głęboko patrzy na sprawy świata, religii, roli Kościoła czy polityki państw. Przejeżdżając przez środkową Polskę, uświadamiam sobie, iż zgadzam się z tym, co Ojciec Święty mówi o naszej Ojczyźnie. Otóż, że nie tylko geograficzne, ale również w pewnym sensie historyczno-kulturowe centrum Europy przebiega właśnie przez Polskę.
Teraz wreszcie rozumiem, dlaczego książka nosi tytuł „Pamięć i tożsamość”. W jaki sposób pamięć buduje naszą tożsamość? W jaki sposób pamięć o tym, co Chrystus uczynił, pozostawił, buduje tożsamość chrześcijańską? I dlaczego najistotniejsza jest pamięć o Eucharystii? Bo tożsamość chrześcijanina to tożsamość eucharystyczna.
Z satysfakcją zamykam lekturę, która towarzyszyła mi podczas całej podróży kajakowej. Zastanawiam się, jakie będą reakcje osób, którym powiem, że urządziliśmy kajakowy spływ Wisłą. Prawdopodobnie będzie to zdziwienie, niedowierzanie i pytania, dlaczego akurat Wisłą? Wynika to z faktu, że, ogólnie rzecz ujmując, Polacy nie znają swojej najważniejszej rzeki. My z południa Polski mamy wyobrażenie jedynie o jej górnym biegu. A tam wygląd Wisły, jej zanieczyszczenie zniechęca do jakiegokolwiek wypoczynku. Może kiedyś to się zmieni. A tymczasem Wisła w zasadniczej części pozostaje rzeką ciągle dziką, nieuregulowaną. I dzięki temu naturalną w swojej całej przyrodzie; faunie i florze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Czy masz już postanowienie adwentowe?

2024-11-12 11:06

[ TEMATY ]

homilia

rozważania

Karol Porwich/Niedziela

Rozważania do Ewangelii Mt 15, 29-37.

Środa, 4 grudnia. Dzień powszedni albo wspomnienie św. Jana Damasceńskiego, prezbitera i doktora Kościoła albo wspomnienie św. Barbary, dziewicy i męczennicy
CZYTAJ DALEJ

Sprzeciw wobec „edukacji zdrowotnej” – rodzice i nauczyciele piszą do Prezydenta

2024-12-05 07:07

[ TEMATY ]

edukacja

edukacja seksualna

edukacja zdrowotna

PAP/Paweł Supernak

Koalicja na Rzecz Ocalenia Polskiej Szkoły zwraca się do Prezydenta RP Andrzeja Dudy z prośbą o wyrażenie stanowczego sprzeciwu wobec rządowych planów wprowadzenia „edukacji zdrowotnej” jako nowego obowiązkowego przedmiotu w polskiej szkole. - Jako strażnik Konstytucji jest Pan szczególnie zobowiązany do zabrania głosu, gdy podstawowe prawa są zagrożone. Wierzymy, że Pana głos może walnie przyczynić się do umocnienia pozycji rodziców i nauczycieli w staraniach o obronę naszych dzieci - piszą autorzy listu przesłanego KAI. Zwracają uwagę, że jest to projekt niekonstytucyjny, niemoralny i sprzeczny z naturalnymi prawami rodziców.

Warszawa, 2.12.2024 r.
CZYTAJ DALEJ

Świdnica. Zainspirowani świętym Wojciechem – finał konkursu misyjnego

2024-12-05 16:54

[ TEMATY ]

misje

Świdnica

diecezja świdnicka

św. Wojciech

Julian Golak

szlak św. Wojciecha

konkurs misyjny

Violetta Leńska

Laureaci konkursu o św. Wojciechu wraz z bp. Markiem Mendykiem i Panem Julianem Golakiem

Laureaci konkursu o św. Wojciechu wraz z bp. Markiem Mendykiem i Panem Julianem Golakiem

Święty Wojciech to patron jedności, tak bardzo potrzebnej w dzisiejszym podzielonym świecie – te słowa Juliana Golaka stały się mottem uroczystej gali diecezjalnego konkursu misyjnego.

W środę 5 grudnia gmach Wyższego Seminarium Duchownego w Świdnicy stał się miejscem wyjątkowego spotkania – uroczystej gali diecezjalnego konkursu „Święty Wojciech – misjonarz nadziei”. Wydarzenie zgromadziło młodzież, nauczycieli, duchowieństwo i miłośników historii, stając się świadectwem, jak ważna jest pamięć o świętych, którzy kształtowali duchową tożsamość Europy.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję