Papież: strach obezwładnia duszę, lekarstwem jest bliskość ludzi
25 stycznia ukaże się książka pt. „Strach jako dar” (La paura come dono), która jest zapisem rozmowy Papieża z psychologiem Salvo Noé. Wśród problemów podjętych w rozmowie znajdują się m.in. przyjęcie migrantów i osób homoseksualnych, karierowiczostwo, formacja w seminariach oraz przeciwdziałanie nadużyciom. Głównym tematem jest jednak strach. Franciszek przyznaje, że również on czasami obawia się popełnić błąd, ale dodaje, że nadmiery strach nie jest chrześcijański.
Krzysztof Ołdakowski SJ /vaticannews /Watykan (KAI)
Ojciec Święty podkreśla, że strach pomaga w byciu uważnym; jest jakby matką, która nas ostrzega. Przesadny strach jest jednak postawą, która osłabia, pomniejsza oraz paraliżuje. Powoduje uwięzienie duszy, odbiera wolność patrzenia do przodu i tworzenia dobra. Lekarstwem na strach jest obecność innych. Często izolacja, poczucie opuszczenia, pozostawanie pośród problemów bez żadnej pomocy może prowadzić do kryzysu i choroby mentalnej. Samotność jest wielkim problemem naszych społeczeństw. Odnosząc się do kwestii hipokryzji Franciszek zauważa, że jest ona strachem przed prawdą. Ktoś udaje kogoś innego niż jest w rzeczywistości. To swoiste granie duszą. Udawanie blokuje odwagę mówienia otwarcie prawdy.
Podejmując temat nadużyć seksualnych wśród duchownych, Papież zwraca uwagę na potrzebę zbadania u kandydatów wstępujących do seminarium w sposób całościowy dotychczasowego sposobu życia, aspektu psychologicznego, relacji międzyosobowych. Przed dopuszczeniem do święceń musi zostać zweryfikowane, czy kandydat nie ma skłonności do nadużyć. Seminarium nie może być schronieniem dla ułomności i braków psychologicznych, ponieważ ludzie potrzebują dojrzałych świadków wiary, z którymi mogą się spotkać i otrzymać wsparcie w klimacie bliskości i zaufania.
Odnosząc się do osób homoseksualnych, Franciszek stwierdza, że Bóg jest Ojcem, który nie odrzuca żadnego ze swoich dzieci. Stylem Boga jest bliskość, miłosierdzie i czułość, a nie osądzanie czy wykluczanie. Jego serce jest otwarte dla wszystkich i dla każdego.
Ojciec Święty zwraca uwagę, że migranci często są używani narzędzie do budzenia strachu w społeczeństwie, że to oni są główną przyczyną jego problemów, a prawdziwe problemy biorą się z braku wyższych wartości, z zachwianego sposobu życia w naszych domach i miastach, z powodu zaniku wiary, który oddala nas od innych i blokuje ducha braterstwa.
Franciszek podkreśla, że po swoim wyborze na Papieża zdecydował zamieszkać w Domu św. Marty, ponieważ chciał być między ludźmi, z nimi rozmawiać, a przez to również czuć się bardziej wolnym. Jeśli już nie może samodzielnie opuszczać Watykanu, chciał przynajmniej widzieć ludzi, nie być od nich odizolowanym.
Ojciec Święty patrzy z ufnością w przyszłość, bo Jezus jest zawsze po naszej stronie i możemy żyć z miłością i zawierzyć siebie w ręce Ojca. Zachęca kapłanów do ukazywania miłosierdzia i odwagi otwarcia drzwi. Przypomina, że największą perwersją Kościoła są księża karierowicze i światowość. Ona prowadzi do próżności, pychy i nadużywania władzy. Wierni powinni widzieć, że kapłani są podobni do nich, mają te same obawy i to samo pragnienie życia w łasce Bożej. Przybliżać się do wierzących i niewierzących z otwartym sercem.
Od Maryi uczmy się pokory, rozpoznawania woli Bożej, posłuszeństwa i zawierzenia Bogu - powiedział papież Franciszek pozdrawiając Polaków podczas dzisiejszej audiencji ogólnej w Watykanie. W katechezie Ojciec Święty mówił o zbawczym znaczeniu zmartwychwstania, co ono oznacza dla naszego życia i dlaczego bez niego próżna jest nasza wiara.
W 1001 r. przebywał w Pereum cesarski krewny Bruno z Kwerfurtu. Pełen zapału, żył Bruno myślą o pracy misyjnej w Polsce i jej krajach ościennych, o czym musiała być
mowa w czasie niedawnej wizyty cesarza u Bolesława Chrobrego. Niewątpliwie Bruno skłonił św. Romualda, który myśl misyjną podejmował kilkakrotnie w życiu, do wysłania na północ małej ekipy
misjonarskiej. Wybrani zostali do niej Benedykt i Jan, cesarz zaś wyposażył ich w księgi i naczynia liturgiczne, może także w inne środki na drogę.
Gdy w początkach 1002 r. przybyli do Polski, na dworze Bolesława Chrobrego zdziwienia nie wywołali, bo rzecz omówiona musiała być już wcześniej, być może w czasie zjazdu gnieźnieńskiego.
Jakkolwiek by było, książę dał im miejsce na erem, a zapewne i środki utrzymania oraz jakieś świadczenia w naturze. Spierano się później, gdzie to miejsce było, ale dziś przyjmuje się powszechnie,
iż osiedlili się na terenie obecnego Wojciechowa pod Międzyrzeczem. Na to wskazywałaby analiza nielicznych źródeł pisanych.
Tam to nowo przybyli mnisi-pustelnicy podjęli swój zwyczajny tryb życia, dzielony pomiędzy pracę, modlitwę i studium. Ponieważ przybyli do Polski w celach misyjnych, rozpoczęli także przygotowania
do tej akcji, przede wszystkim zaś zaczęli przyjmować do swego nielicznego grona młodzieńców z kraju, do którego przybyli.
Na początku zjawiło się kilku: Izaak, Mateusz i Barnaba. Dwaj pierwsi byli rodzonymi braćmi, a pochodzić musieli z rodziny dobrze już schrystianizowanej, skoro także dwie ich siostry
zostały mniszkami. Niektórzy przypuszczają, że wywodzili się z jakiegoś możnego rodu, albo nawet ze środowiska dworskiego, nic jednak dokładniejszego na ten temat nie wiemy. W obejściu
klasztornym była również jakaś służba dodana im przez księcia, zapewne jakiś włodarz, samą jednak społeczność eremicką uzupełniał młody chłopiec Krystyn (Chrystian), pochodzący z tej okolicy. Pełnił
obowiązki kucharza, może nawet był bratem-laikiem, w każdym razie był serdecznie oddany sprawie, której służył.
W świecie tymczasem dokonały się niemałe zmiany. Ze śmiercią Ottona III (1002 r.) inny obrót przybrały nie tylko sprawy polityczne; zahamowaniu ulec musiała także realizacja planów misyjnych.
Bruno, którego eremici spodziewali się w związku z tymi planami, nie przybywał, Bolesław Chrobry wyprawił się do Pragi, między nim a nowym cesarzem narastał konflikt. W takim stanie
rzeczy Benedykt postanowił pojechać po instrukcje do Rzymu, ale w Pradze Chrobry zawrócił go z drogi i zezwolił tylko na to, aby do Włoch wysłać Barnabę.
Wrócił wtedy Benedykt do eremu, a pieniądze (10 funtów srebra), które książę wręczył mu uprzednio, chcąc go użyć do spełnienia misji politycznej, oddał do książęcej kasy. Z początkiem listopada
1003 r. eremici spodziewali się powrotu Barnaby, a wraz z nim wieści, a może nawet decyzji co do podjęcia zamierzonych prac misyjnych. Tymczasem wysłannik nie wracał i oczekiwania
się przeciągały.
10 listopada 1003 r., przed północą, podchmieleni chłopi, bodaj z samym włodarzem książęcym na czele, dokonali na nich rabunkowego napadu, spodziewając się znaleźć u ubogich eremitów
darowane im przez księcia srebro. Jan, Benedykt, Izaak, Mateusz i Krystyn zginęli od miecza 11 listopada 1003 r. Papież Jan XVIII, któremu ocalały Barnaba w jakiś czas później zdał sprawę
z wszystkiego, kanonizował ich niejako viva voce: "bez wahania kazał ich zaliczyć w poczet świętych męczenników i cześć im oddawać".
„Jezus nie uczył matematyki, ale jak mnożyć talenty” - mówił w kościele św. Kazimierza Królewicza w Kruszynie biskup Krzysztof Włodarczyk, który przewodniczył Mszy św. z okazji 100-lecia polskiej szkoły w tym miejscu.
Placówce patronuje bł. kard. Stefan Wyszyński. „Tylko orły szybują nad graniami i nie lękają się przepaści, wichrów i burz. Musicie mieć w sobie coś z orłów” - cytował bp Krzysztof Włodarczyk słowa Prymasa Tysiąclecia, które ten wypowiedział w 1966 roku w Gnieźnie. - Dziękujemy za tych, którzy tworzyli tę szkołę, w niej pracowali, uczniów. Dziękujemy za wszystkich, którzy wymagali od nas. Bójmy się ludzi, którzy niczego od nas nie wymagają. Bójmy się, bo mają oni problem z miłością. Bo jak ktoś naprawdę nas kocha, to mu na nas zależy i wymaga - mówił w homilii bp Włodarczyk.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
