Włodzimierz Rędzioch: - Co było napisane w Twoim życiorysie, że wywarł on tak wielkie wrażenie na dyrektorze „L’Osservatore Romano”?

Silvia Guidi: - Napisałam, że w 1998 r. doktoryzowałam się ze średniowiecznej literatury łacińskiej, a tematem mojej pracy doktorskiej były komentarze do psalmów Alkuina, doradcy Karola Wielkiego; że wydaję czasopismo poetyckie „Il Fuoco” („Ogień”) oraz że jestem wiceszefem działu spraw zagranicznych w dzienniku „Libero”.

- Prof. Vian na pewno zauważył, że temat Twojej pracy doktorskiej był podobny do jego (komentarze do psalmów Atanazego). Poza tym Wasze spotkanie miało miejsce w bardzo szczególnym momencie historii watykańskiego dziennika, gdyż Benedykt XVI zachęcał dyrektora, by zapraszał do współpracy jak najwięcej kobiet…

- Prawdopodobnie dlatego dyrektor przedstawił mi nową propozycję - nie chodziło już o zwykłą współpracę, lecz stałą pracę w dziale kultury „L’Osservatore Romano”.

- W konsekwencji 2 maja 2008 r. stał się historycznym dniem w dziejach „L’Osservatore Romano”: po raz pierwszy kobieta weszła w skład zespołu redakcyjnego gazety papieża…

- To prawda, lecz trzeba wyjaśnić, że w „L’Osservatore Romano” pracuje wiele kobiet - dla mnie było to też dużą niespodzianką. Przede wszystkim są w redakcjach wydań językowych: np. zespół redagujący tygodniowe wydanie w języku angielskim składa się wyłącznie z pań, na czele redakcji wydania w języku niemieckim również stoi kobieta - Astrid Haas, panie pracują też w sekretariacie, w biurze tłumaczeń, w administracji i w serwisie fotograficznym.

- Jednym słowem, w Watykanie nie dyskryminuje się kobiet…

- Kościół zawsze przykładał wielką wagę do godności kobiety. Poza tym od momentu Wcielenia godność kobiety zyskała bardzo mocny argument teologiczny: Bóg wybrał młodą kobietę, by przyjść na świat.

- Czym jest dla Ciebie praca w gazecie papieża?

- Jestem dumna i szczęśliwa, że mogę pracować w tej prestiżowej gazecie. Chociaż to tak poważny organ prasowy, w redakcji panuje bardzo pogodna atmosfera i pracuje się zespołowo, co ma znaczenie w naszej profesji. Klimat jest dobry, bo każdy szanuje kolegów i ich poglądy. Pracowałam w różnorodnych redakcjach gazet, czasopism i stacji radiowych, lecz wszędzie spotykałam kolegów, których cechował wielki indywidualizm i narcyzm - to wielka wada większości pracowników mediów. Trudno znaleźć dziennikarzy, którzy są świadomi tego, że „wygrywa się wspólnie”, dowartościowując kompetencje każdego, jego pasje i osobisty styl.

- Dyrektor Vian stawia bardzo na kulturę. Dlaczego w świecie wysokonakładowych czasopism, skandalizujących gazet, przyciągających horoskopami, serialów typu „soap opera” trzeba w dalszym ciągu stawiać na kulturę?

- Chronienie skarbów kultury przeszłości i teraźniejszości oraz pomaganie ludziom w ich odkrywaniu jest wielkim zadaniem na dzień dzisiejszy. Naród bez pamięci - jak często powtarzał Sołżenicyn - jest narodem słabym, wystawionym na pastwę mód ideologicznych, uwarunkowań dominującej mentalności i kaprysów kolejnych władców. Poza tym kultura to nie tylko erudycja, lecz to wszystko, co stanowi pokarm dla ducha i przyczynia się do uszczęśliwienia człowieka. Nie na darmo Alkuin mówił do swoich uczniów, że studiujemy, by być szczęśliwymi („Felicitatem quaerimus”).

- Rozmawialiśmy na temat Twojego życia zawodowego, lecz chciałbym także wspomnieć o Twoim życiu osobistym i duchowym. Jesteś osobą konsekrowaną i należysz do stowarzyszenia „Memores Domini”. Co mogłabyś powiedzieć na ten temat?

- „Memores Domini” skupia osoby świeckie - kobiety i mężczyzn - konsekrowane w ramach ruchu „Komunia i Wyzwolenie”, które całkowicie poświęcają się Bogu, żyjąc w świecie. W pracy, w codziennych zajęciach i w życiu we wspólnocie staramy się zawsze pamiętać o Panu, stąd nasza łacińska nazwa - „Memores Domini”.

- Chciałbym przypomnieć, że cztery kobiety z Waszego stowarzyszenia prowadzą papieski dom. W Polsce na określenie członkiń „Memores Domini” przyjęła się nazwa „Memoreski”. Dziękując za rozmowę, chciałbym Ci życzyć sukcesów w pracy dla Ojca Świętego.