Archiprezbiter bazyliki watykańskiej kard. Mauro Gambetti wraz z grupą specjalistów dokona wcześniej weryfikacji stanu doczesnych szczątków Pius X, aby wskazać warunki niezbędne dla bezpiecznego transportu szklanej trumny. Dopiero po wyrażeniu ostatecznej zgody przez Stolicę Apostolską rozpoczną się przygotowania organizacyjne do pielgrzymki relikwii. Wstępnie zaplanowano ją na 7-15 października 2023 roku.
Rocznicowe obchody organizują: diecezja Treviso, gmina i parafia w Riese, gdzie urodził się przyszły papież, oraz Fundacja im. Giuseppe Sarto. Mają one na celu poszerzenie wiedzy o ich wielkim krajanie, a także wzmożenie jego czci w jego rodzinnych stronach.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Giuseppe Sarto urodził się w 1835 r. w Riese koło Trevios jako drugie z dziesięciorga dzieci listonosza i krawcowej. Po studiach teologicznych przyjął w 1858 r. święcenia kapłańskie. Był kolejno: wikariuszem, proboszczem, ojcem duchownym i rektorem seminarium, kanclerzem kurii. Jednocześnie pasjonował się matematyką i astronomią, budował zegary słoneczne w regionie weneckim.
Jako biskup Mantui od 1884 r. okazywał ogromny szacunek ludziom prostym, był bardzo wrażliwy na ich potrzeby. W podległym mu seminarium diecezjalnym wprowadził nowe metody studiowania Biblii i historii Kościoła oraz ekonomię społeczną. W 1893 r. Leon XIII mianował go kardynałem i patriarchą Wenecji.
Reklama
W 1903 r. został wybrany papieżem. Wówczas zreformował kurię rzymską, rozpoczął reformę prawa kanonicznego i odnowił liturgię, ustanowił Papieski Instytut Biblijny. Szczególnie przyczynił się do ożywienia pobożności eucharystycznej wprowadzając zwyczaj częstej spowiedzi i Komunii św. Wydał także dekret o wczesnej Komunii św., po którym otrzymał wielką ilość listów od dzieci. Zapraszał też do Watykanu dzieci z rzymskich parafii, które właśnie przystąpiły do pierwszej Komunii św. i prosił je o modlitwę za Kościół. Dlatego też nazwano go „papieżem dzieci”.
Zwalczał współczesne poglądy relatywizujące i skrajnie racjonalizujące naukę katolicką, szczególnie występował przeciwko modernizmowi, który potępił w encyklice „Pascendi dominici gregis”. Nie pozwalał także, by laickie rządy państw, m.in. Francji, Hiszpanii i Niemiec, decydowały o życiu religijnym, prawie kościelnym, polityce personalnej diecezji, itp.
Reklama
W 1914 r., po zamachu na arcyksięcia Ferdynanda w Sarajewie, wydał orędzie do państw, usiłując zażegnać groźbę wojny, jednak bezskutecznie. Zmarł wkrótce po jej wybuchu, 21 sierpnia 1914 r.
Papież Pius XII beatyfikował go w 1951 r., a trzy lata później dokonał jego kanonizacji. Jego relikwie znajdują się w kaplicy Ofiarowania NMP w bazylice św. Piotra w Watykanie. Jego wspomnienie liturgiczne przypada 21 sierpnia.
Wstawiennictwu i modlitwie św. Piusa X jeszcze za jego życia przypisywano wiele cudów, m.in. uzdrowienie z paraliżu i raka, przywrócenie wzroku. Kiedy w podobnych sytuacjach mówiono o nim „Święty” (po włosku „il Santo”), papież odpowiadał: „Nazywam się Sarto, a nie Santo!”.
Wikariusz generalny diecezji prał. Giuliano Brugnotto podkreśla, że Pius X był – mówiąc słowami papieża Franciszka – pasterzem o zapachu owiec. Znał potrzeby wiernych w terenie. Gdy jako ksiądz został dyrektorem szkoły w Salzano, otworzył klasę dla dziewcząt, choć wówczas nie przewidywano dla nich nauki. Pomagał ofiarom epidemii cholery.Promował tydzień modlitw o jedność chrześcijan. Interesował się światem sportu. Za jego pontyfikatu w Watykanie organizowano w latach 1905-1908 mistrzostwa w lekkoatletyce, a rzymskie parafie organizowały niedzielne zawody sportowe w obecności papieża. Rywalizowali w nich także niepełnosprawni sportowcy, na czterdzieści lat przed powstaniem ruchu paraolimpijskiego.
_1734956640.jpg)
