Reklama

Europa

„Promoskiewski” duchowny potępił wojnę w Ukrainie

Estoński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego (EKP PM), kierując się nauczaniem prawosławnym, występuje przeciw wojnie, opowiada się za pokojem i za pokojowym rozwiązywaniem wszelkich konfliktów – zapewnił metropolita talliński i całej Estonii Eugeniusz. Jest to jego odpowiedź na list tamtejszych ministrów: spraw wewnętrznych i sprawiedliwości z 7 bm., żądający wyraźnego określenia stosunku jego Kościoła do wojny w Ukrainie i do wypowiedzi patriarchy moskiewskiego Cyryla, popierającego ją.

[ TEMATY ]

prawosławie

patriarcha

Estonia

Wikipedia/autor: Московская духовная академия na licencji Creative Commons

Metropolita talliński i całej Estonii Eugeniusz

Metropolita talliński i całej Estonii Eugeniusz

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Metropolita przypomniał, że w swej działalności EKP PM „kieruje się swym Statutem i ustawodawstwem Republiki Estońskiej”, a opierając się na nauczaniu prawosławnym, „występuje przeciw wojnie, opowiada się za pokojem i pokojowym rozwiązywaniem wszelkich konfliktów”. Dodał, że potwierdził to jeszcze raz Synod Kościoła w oświadczeniu z 6 października br.

Zwierzchnik EKP PM zapewnił również, iż nie podziela słów Cyryla, wypowiedzianych przezeń 25 września, jakoby wojskowym, poległym przy wykonywania obowiązków żołnierskich, miały być odpuszczone wszystkie grzechy. A 19 marca br. metropolita przyłączył się do Oświadczenia Rady Kościołów Estonii, potępiającego wojnę i wzywającego do zaprzestania działań wojennych i „od tamtego czasu stanowisko to pozostaje niezmienione”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Przypomniał ponadto kilka potwierdzających to wcześniejszych działań swego Kościoła. Soborowo (tzn. zbiorowo jako biskupi) potwierdził on przed swymi wiernymi i narodem Estonii, że „modlitewnie uprasza u Pana Boga jak najszybszego zakończenia tej wojny, podobnie jak wszystkie Kościoły chrześcijańskie” w tym kraju. We wszystkich świątyniach EKP PM w czasie każdej liturgii zanoszone są prośby i modlitwy o ustanie wojny i o jak najszybsze przywrócenie pokoju na ziemi ukraińskiej”.

Od początku wojny w Ukrainie Eugeniusz wzywał wiernych, aby nie ulegali „uczuciom wrogości i nienawiści i nie dawali się wciągać w dyskusje polityczne, zwłaszcza w środowisku kościelnym, ale aby pomagali uchodźcom, którzy pozostali bez dachu nad głową i środków do życia. W parafiach zebrano 10 tys. euro, które następnie przekazano na konto Estońskiej Rady ds. Uchodźców. Parafianie EKP PM pracowali w ośrodkach przyjmujących uchodźców, brali udział w zbiórkach rzeczy, żywności i artykułów pierwszej potrzeby dla nich, pomagali rozwiązywać sprawy rozmieszczania ich. Księża pomagali i nadal pomagają duchowo Ukraińcom, zjawiającym się w świątyniach EKP PM.

Reklama

Metropolita zaznaczył, że w całym kraju działa obecnie 38 parafii jego Kościoła, skupiających większość miejscowych prawosławnych. I począwszy od marca br. niemal w każdej z tych parafii znaleźli się wierni z Ukrainy. „I to może stanowić jedynie potwierdzenie tego, że w naszych parafiach nie prowadzi się żadnych działań propagujących wojnę i rozpalających nienawiść” – stwierdził metropolita talliński i całej Estonii. Dodał, że liczy na treściwą wymianę poglądów podczas spotkania w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, na które zaproszono go 18 października.

W liście z 7 bm. estońscy ministrowie: spraw wewnętrznych – Lauri Läänemets i sprawiedliwości – Lea Danilson-Järg zażądali od metropolity i Synodu EKP PM jednoznacznego i zrozumiałego stwierdzenia, czy podziela on punkt widzenia patriarchy Cyryla, wyrażony przezeń 25 września w Moskwie i usprawiedliwiającego wojskową działalność Federacji Rosyjskiej w Ukrainie. Przedstawiciele władz domagali się również, aby zarówno Eugeniusz, jak i Synod przekonali MSW i społeczeństwo kraju, że Kościół ten nie prowadzi w Estonii żadnych działań podżegających do wojny, które mogłyby być inspirowane wspomnianym kazaniem Cyryla oraz że „nie szerzy żadnej podobnej ideologii”. Jednocześnie autorzy listu ostrzegli metropolitę, że jeśli uchyli się on od udzielenia jasnej i wyraźnej odpowiedzi, potępiającej wojnę i stanowisko patriarchy w tej sprawie, to cofną mu zezwolenie na pobyt w Estonii.

2022-10-13 18:36

Oceń: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Papież do nowego patriarchy katolickich Ormian

Franciszek skierował list do nowego patriarchy katolickiego Kościoła ormiańskiego, Rafała Piotra XXI Minassiana. Kościół ten – jak pisze Papież - jest w pełni zaangażowany w sprawy narodu ormiańskiego, zachowuje jego pamięć i tradycje, a jednocześnie jest głęboko związany z Następcą Apostoła Piotra.

Franciszek zauważa, że Ormianie to naród obyty z cierpieniem z powodu licznych prób, których doświadczyli w ciągu 1700 lat swej chrześcijańskiej historii, ale odznaczają się oni również niewyczerpaną zdolnością do rozkwitu i wydawania owoców, dzięki świętości i mądrości swych świętych i męczenników, kulturze jego lekarzy i myślicieli oraz sztuce, która umie wyryć w skale znak krzyża jako drzewa życia.

CZYTAJ DALEJ

Boże Ciało i wianki

Niedziela łowicka 21/2005

www.swietarodzina.pila.pl

Boże Ciało, zwane od czasów Soboru Watykańskiego II Uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest liturgicznym świętem wdzięczności za dar wiecznej obecności Jezusa na ziemi. Chrześcijanie od początków Kościoła zbierali się na łamaniu Chleba, sławiąc Boga ukrytego w ziemskim chlebie. Święto jest przedłużeniem Wielkiego Czwartku, czyli pamiątki ustanowienia Eucharystii. A z tego wynika, że uroczystość ta skryta jest w cieniu Golgoty, w misterium męki i śmierci Jezusa.

Historia święta Bożego Ciała sięga XIII wieku. W klasztorze w Mont Cornillon, w pobliżu Liege we Francji, przebywała zakonnica Julianna, która wielokrotnie miała wizję koła na wzór księżyca, a na nim widoczną plamę koloru czarnego. Nie rozumiała tego, więc zwróciła się do przełożonej. Gdy ta ją wyśmiała, Julianna zaczęła się modlić i pewnego razu usłyszała głos, oznajmiający, że czarny pas na tarczy księżyca oznacza brak osobnego święta ku czci Eucharystii, które ma umocnić wiarę, osłabioną przez różne herezje.
Władze kościelne sceptycznie odnosiły się do widzeń prostej Zakonnicy. Jednak kolejne niezwykłe wydarzenie dało im wiele do myślenia. W 1263 r. w Bolsenie, niedaleko Rzymu, kapłan odprawiający Mszę św. zaczął mieć wątpliwości, czy to możliwe, aby kruchy opłatek był Ciałem Pańskim. I oto, gdy nastąpił moment przełamania Hostii, zauważył, że sączy się z niej krew i spada na białe płótno korporału na ołtarzu. Papież Urban IV nie miał już wątpliwości, że to sam Bóg domaga się święta Eucharystii i rok po tym wydarzeniu wprowadził je w Rzymie, a papież Jan XXII (1334 r.) nakazał obchodzić je w całym Kościele. Do dziś korporał z plamami krwi znajduje się we wspaniałej katedrze w Orvieto, niedaleko Bolseny. Wybudowano ją specjalnie dla tej relikwii.
W Polsce po raz pierwszy święcono Boże Ciało w 1320 r., za biskupa Nankera, który przewodził diecezji krakowskiej. Nie było jednak jeszcze tak bogatych procesji, jak dziś. Dopiero wiek XVI przyniósł rozbudowane obchody święta Bożego Ciała, zwłaszcza w Krakowie, który był wówczas stolicą. Podczas procesji krakowskich prezentowały się proporce z orłami na szkarłacie, obecne było całe otoczenie dworu, szlachta, mieszczanie oraz prosty lud z podkrakowskich wsi.
W czasie procesji Bożego Ciała urządzano widowiska obrzędowe lub ściśle teatralne, aby przybliżyć ich uczestnikom różne aspekty obecności Eucharystii w życiu. Nasiliło się to zwłaszcza pod koniec XVI wieku, kiedy przechodzenie na protestantyzm znacznie się nasiliło i potrzebna była zachęta do oddania czci Eucharystii.
W okresie rozbiorów religijnemu charakterowi procesji Bożego Ciała przydano akcentów patriotycznych. Była to wówczas jedna z nielicznych okazji do zademonstrowania zaborcom żywej wiary. W procesjach niesiono prastare emblematy i proporce z polskimi godłami, świadczące o narodowej tożsamości.
Najpiękniej jednak Boże Ciało obchodzono na polskiej wsi, gdzie dekoracją są łąki, pola i zagajniki leśne. Procesje imponowały wspaniałością strojów asyst i wielką pobożnością prostego ludu, wyrażającego na swój sposób uwielbienie dla Eucharystii. Do dziś przetrwał zwyczaj zdobienia ołtarzy zielonymi drzewami brzóz i polnymi kwiatami. Kiedyś nawet drogi wyścielano tatarakiem. Do dziś bielanki sypią też przed kroczącym z monstrancją kapłanem kolorowe płatki róż i innych kwiatów.
Boże Ciało to również dzień święcenia wianków z wonnych ziół, młodych gałązek drzew i kwiatów polnych. Wieniec w starych pojęciach Słowian był godłem cnoty, symbolem dziewictwa i plonu. Wianki z ruty i kwiatów mogły nosić na głowach tylko dziewczęta.
Na wsiach wierzono, że poświęcone wianki, powieszone na ścianie chaty, odpędzają pioruny, chronią przed gradem, powodzią i ogniem. Dymem ze spalonych wianków okadzano krowy, wyganiane po raz pierwszy na pastwisko. Zioła z wianków stosowano też jako lekarstwo na różne choroby.
Gdzieniegdzie do poświęconych wianków dodawano paski papieru, z wypisanymi słowami czterech Ewangelii. Paski te zakopywano następnie w czterech rogach pola, dla zabezpieczenia przed wszelkim złem.
Dziś Boże Ciało to jedna z niewielu już okazji, aby przyodziać najpiękniejszy strój świąteczny - strój ludowy. W Łowickiem tego dnia robi się tęczowo od łowickich pasiaków. Kto wie, czy stroje ludowe zachowałyby się do dziś, gdyby nie możliwość ich zaprezentowania podczas uroczystości kościelnych. Chwała zatem i wielkie dzięki tym duszpasterzom, którzy kładą nacisk, aby asysty procesyjne występowały w regionalnych strojach. Dzięki temu procesje Bożego Ciała są jeszcze wspanialsze, okazalsze, barwniejsze. Ukazują różnorodność bogactwa sztuki ludowej i oby tak było jak najdłużej.
W ostatni czwartek oktawy Bożego Ciała, oprócz święcenia wianków z ziół i kwiatów, szczególnym ceremoniałem w naszych świątyniach jest błogosławieństwo małych dzieci. Kościoły wypełniają się najmłodszymi, często także niemowlętami, by i na nich spłynęło błogosławieństwo Boże. Wszak sam Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im, do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 13-15).

CZYTAJ DALEJ

Eucharystia największym skarbem Kościoła

2024-05-30 10:43

ks. Łukasz Romańczuk

Centralna procesja Bożego Ciała wyruszyła z katedry pw. św. Jana Chrzciciela do kościoła garnizonowego św. Elżbiety przy wrocławskim Rynku. Procesje poprzedziła Eucharystia sprawowana przez abp. Józefa Kupnego.

W słowach wprowadzenia ks. Paweł Cembrowicz, przywołał znacznie uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Podkreślił, że procesja ulicami Wrocławia będzie wyznaniem wiary, a także prośba o błogosławieństwo dla całego miasta. - Chcemy w podniosłej procesji uwielbiać naszego Pana - mówił proboszcz parafii katedralnej.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję