Pielgrzymki świata pracy zainicjował bł. ks. Jerzy Popiełuszko, który w 1982 r. przyprowadził do Sanktuarium robotników Huty „Warszawa” co zapoczątkowało doroczne spotkania.
Jubileuszową, 40. pielgrzymkę poprzedził dwudniowy Kongres bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Był okazją do wielu debat wokół myśli tego kapelana „Solidarności”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
W Karcie podpisanej na zakończenie Kongresu uczestnicy spotkania zadeklarowali swoje wsparcie dla m.in. systemowych rozwiązań, w ramach solidarności międzypokoleniowej, na rzecz popularyzacji duchowości i osoby bł. ks. Jerzego na terenie naszej Ojczyzny oraz poza jej granicami, aby przyczyniło się to: do budzenia nowych powołań do służby kapłańskiej i życia zakonnego, upowszechnienia ducha miłosiernej służby w Kościele, do tego, aby prawda, miłość i sprawiedliwość były naczelnymi wartościami w życiu państwa i narodu.
Reklama
- Z sercem pełnym wiary, pragniemy tu i teraz wypełniać testament Księdza Jerzego i przekazywać go kolejnym pokoleniom, będąc wiernym Jego słowom: „Jezu bądź nagrodą rodzinie, a mocą i światłem tym, do których mnie posyłasz” - napisano w karcie.
Pielgrzymka zawsze jest modlitwą za Ojczyznę i - po beatyfikacji ks. Jerzego - prośbą o jego rychłą kanonizację.
W spotkaniu tradycyjnie udział biorą przedstawiciele rodziny bł. ks. Popiełuszki.
Obecne są relikwie błogosławionego, obraz Matki Bożej Robotników i mała replika nowohuckiego krzyża, które peregrynują po Polsce.
Bł. ks. Popiełuszko przybywał do Maryi Królowej Polski, Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej prosząc, by Polacy i wszyscy ludzie dobrej woli zrozumieli, że „przez Krzyż idzie się do Zmartwychwstania, do zwycięstwa i że innej drogi nie ma”.
Widząc w Maryi najlepszą Orędowniczkę ks. Jerzy w maju 1982 r. prowadził na Jasnej Górze Drogę Krzyżową dla robotników Huty Warszawa. W roku następnym na pielgrzymce świata pracy było już cztery tysiące robotników.
Idea ks. Jerzego przerodziła się w coroczną ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy. Gdy padł zamęczony przez oprawców komunistycznych ruch pielgrzymkowy jeszcze bardziej się spotęgował.
Pielgrzymki wrześniowe stawały się głównym wydarzeniem, podczas którego ludzie pracy, zwłaszcza skupieni pod sztandarami „Solidarności” mieli jedyną okazję by zamanifestować swą jedność i determinację w walce o wolność Ojczyzny, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Widzieli to ówcześni przywódcy i przeciw tym spotkaniom protestowali, ale ich uczestników to jeszcze bardziej mobilizowało. Nigdy jednak pielgrzymki Ludzi Pracy nie traciły charakteru religijnego. Były bezkrwawą walką o prawa człowieka, walką poprzez modlitwę za wstawiennictwem Królowej Polski.
