Stałym elementem w programie wychowania polskiej rodziny i polskiej szkoły powinno być praktykowanie udzielania pomocy człowiekowi w potrzebie. Udzielanie pomocy winno także stanowić wyraźnie obecny element w programach działalności wszystkich polskich ruchów i organizacji o charakterze wychowawczym. Szczególnym poparciem i opieką należy otaczać te grupy dzieci i młodzieży, które odpowiednio do swoich możliwości organizują się wokół bezinteresownych działań na rzecz osób potrzebujących. Gotowość do angażowania się w czynienie dobra innym jest u dzieci i młodzieży naturalna. Niewiele zatem trzeba, aby do takich działań pobudzić, a doświadczenie służenia słabszym bardzo pomaga dzieciom i młodzieży przekraczać właściwy dla ich wieku egocentryzm i egoizm. Solidarność z potrzebującymi jest tym elementem narodowego programu wychowania, który poprzez uczestnictwo dzieci i młodzieży w bieżącym wypełnianiu naszych społecznych obowiązków bezpośrednio wpływa na teraźniejszość, a równocześnie kształtuje przyszłe oblicze Polski.
Publiczne wypowiedzi na temat wychowania najczęściej koncentrują się wokół narastania agresji i przemocy oraz trudności wychowawczych, tak jakby młode pokolenie było dla dorosłych głównie źródłem problemów i zmartwień. Z kolei media, w tym przede wszystkim telewizja, kreują dość jednostronny obraz polskiej młodzieży, jakoby zajętej głównie bezmyślnym naśladowaniem swoich udziwnionych i wiecznie błaznujących idoli. Dlatego w naszym myśleniu i rozmowach na temat wychowania młodego pokolenia często jest wiele pesymizmu. Tymczasem fundamentalną zasadą wychowania jest wiara w dobrą wolę młodego pokolenia oraz w jego pragnienie zwrócenia się ku dobru. Naszą rolą jest mu w tym dopomagać, ale do tego trzeba jednak zmienić nasze obiegowe opinie i nastawienia. Trzeba także stanowczo dążyć do urealnienia publicznego wizerunku polskiej młodzieży. Oprócz tego, co złe, trzeba zacząć zauważać także pozytywy. Musimy dostrzec największą liczebnie grupę normalnie funkcjonującej młodzieży, którą cechuje zwykła wrażliwość i zdrowy krytycyzm wobec patologii naszego życia. Trzeba też nauczyć się zauważać i doceniać wielki wysiłek tej młodzieży związany z nauką, a w szczególności jej wybitne osiągnięcia w różnych dziedzinach. Nierzadko są to osiągnięcia, które dają naszym uczniom bardzo wysoką pozycję w skali międzynarodowej. Przełamanie lansowanych przez media stereotypów na temat młodego pokolenia z pewnością pomoże wielu młodym Polakom szybciej odnaleźć własną drogę do prawdziwej dojrzałości. Pomoże także nam, dorosłym, uświadomić sobie, że młodzi są naszą radością i nadzieją.
Odpowiedzialność za wychowanie, odpowiednio do pełnionych ról, ponoszą wszyscy - dodać trzeba, że także dzieci i młodzież. Ale mimo stale rosnącej roli mediów we współczesnym życiu społecznym, kierunek narodowego wychowania w największym stopniu zawsze będą wyznaczać postawy rodziców i nauczycieli. Wychowywanie własnych dzieci stanowi tę część prywatnego życia, która swoimi konsekwencjami daleko wykracza poza prywatność i dlatego każdy z nas, jako rodzic, powinien włączyć się w wysiłek odnowy polskiego wychowania. Stworzenie narodowej strategii wychowania jest jednak przede wszystkim zadaniem nauczycieli. Nie można już dłużej pozostawać biernym i pozwalać na dalszy upadek autorytetu polskiej szkoły i polskiego nauczyciela.
Trzeba zacząć myśleć i działać inaczej, a zmiany rozpocząć od siebie. Każdy, komu nie jest obojętna nasza przyszłość, powinien podjąć trud przemyślenia na nowo swojej postawy wobec uczniów oraz wobec swoich powinności polskiego nauczyciela. Z pewnością okaże się, że wiele można poprawić i ulepszyć. Trzeba też postawić sobie wysokie wymagania dotyczące własnego rozwoju wewnętrznego, żeby wyzwalać się z nauczycielskich lęków i być zdolnym do nawiązywania prawdziwego dialogu z uczniami. Trzeba także podejmować trudne dyskusje na temat pryncypiów wychowania w swoim gronie pedagogicznym, nawet jeżeli będzie się wydawać, że nie ma co liczyć na zrozumienie i poparcie. Wytrwale trzeba poszukiwać kontaktu z innymi nauczycielami, którym także nie są obojętne sprawy polskiego wychowania - więź z podobnymi sobie ludźmi daje oparcie i siłę do przetrwania trudnych momentów.
Polsce potrzebna jest dziś odwaga, determinacja i konsekwencja w działaniu na rzecz odnowy wychowania. Na to wyzwanie stan nauczycielski powinien odpowiedzieć wielką mobilizacją sumień, serc i umysłów. Tak było dawniej w trudnych dla Polski momentach, wierzę, że tak będzie i tym razem.