Młodość poszukuje wzorów i przykładów. Z pomocą przychodzi wam sam Jezus Chrystus, który poświęcił całe swoje życie dla dobra innych. Ku Niemu kierujcie wzrok. Niech będzie obecny w waszych myślach, podczas waszych zabaw i w waszych rozmowach. Z Nim winniście zawsze żyć w [szczególnej] przyjaźni.
Jan Paweł II

Na początek chyba najpopularniejszy ruch młodzieżowy, z którym zetknęło się wielu młodych, będący często początkiem przyjaźni z Panem Jezusem -

Ruch Światło-Życie

- często nazywany oazą. Otwarty zarówno na młodzież i dzieci, jak na dorosłych - kapłanów, osoby życia konsekrowanego, bezżenne, a także rodziny, które gromadzą się w rodzinnej gałęzi oazy - w Domowym Kościele. Co stawia sobie za cel? Wychowanie dojrzałych i odpowiedzialnych chrześcijan, którzy podejmą służbę w Kościele lokalnym.
Każdy, kto choć przez chwilę zetknął się z Ruchem Światło-Życie, na pewno pamięta jego charakterystyczne symbole, którymi są m.in.: foska (znak oazy: foz-zoe), 10 kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej - zasady życia Ruchu Światło-Życie, Krucjata Wyzwolenia Człowieka (czasowa lub na całe życie abstynencja od wszelkiego rodzaju używek) oraz Namiot Spotkania (osobista modlitwa słowem Bożym). To one nadają kierunek i stanowią drogę, jaką Ruch wskazuje swoim członkom. Rozpoczyna się ona od ewangelizacji, która prowadzi do przyjęcia Chrystusa jako swojego Pana i Zbawiciela, biegnie przez deuterokatechumenat - wychowanie ludzi ochrzczonych do świadomego życia pełnią sakramentów, by dotrzeć do diakonii, czyli konkretnej służby w Kościele i w świecie. Każdy oazowicz bierze zazwyczaj raz w tygodniu udział w spotkaniach grup formacyjnych, a każdego roku podczas wakacji w 15-dniowych rekolekcjach oazowych.
Agnieszka - dziś 28-letnia żona, a za kilka miesięcy mama - tak mówi o Ruchu Światło-Życie: „Udział w spotkaniach i rekolekcjach oazowych był początkiem mojego życia z Panem Bogiem. To właśnie tam dowiedziałam się, kim naprawdę jest Bóg i jak cudowne może być życie w Jego obecności. To kapłani i animatorzy Ruchu Światło-Życie pokazali mi kochającego Boga i Jego Syna Jezusa, który jest źródłem prawdziwego życia. Tę drogę rozpoczęłam w wieku 14 lat i nadal nie wyobrażam sobie innego życia, jak tylko takie, w którym króluje Jezus Chrystus”.

Bogu i ojczyźnie służyć - gotów!

- tak brzmi przysięga Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, kolejnego ruchu młodzieżowego działającego w Polsce, do którego w 1995 r. zwrócił się Papież Jan Paweł II: „Nie wstydźcie się waszych ideałów - wręcz przeciwnie, głoście je i brońcie ich! Liczy na was Chrystus, liczy na was Pani Jasnogórska, liczy na was Kościół. Liczy na was i potrzebuje was Polska! Właśnie jako KSM”. O jakie ideały chodzi? Jakich ludzi spod znaku KSM-u potrzebuje dziś Polska? To ludzie świeccy od 14. do 30. roku życia, zrzeszający się w ok. tysiącu oddziałach i kołach środowiskowych w całej Polsce. Zajmują się przede wszystkim społeczną i kulturalną stroną życia, ich głównym celem jest działanie i formacja. Dlatego też duży nacisk położony jest na rekolekcje, dni skupienia i wewnętrzną więź z Bogiem. Podobnie jak Oaza, również KSM stawia na kształtowanie dojrzałych chrześcijan. Czyni to m.in. przez cotygodniowe spotkania formacyjne zastępów (małych grup). Pragnie służyć Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie przez organizację m.in.: szkoleń, rekolekcji, zawodów sportowych, kolonii wakacyjnych, obozów językowych czy imprez kulturalnych.
O tym, co KSM może dać dziś młodemu człowiekowi, mówi ks. Piotr: „KSM jest dla ludzi, którzy chcą coś w swoim życiu zrobić dla Chrystusa, dla Kościoła i dla siebie. KSM poza najważniejszą sprawą, jaką jest pogłębianie swej wiary i więzi z Chrystusem i Kościołem, daje także możliwość rozwoju umiejętności działania w określonej organizacji, uczy współpracy młodych na poziomie parafii, diecezji czy nawet współpracy na poziomie ogólnopolskim”.
KSM-owicze - a jest ich obecnie we wszystkich niemal parafiach w Polsce ok. 20 tys. - dążą do przemiany siebie, pomagają w przemianie bliźnim, przemieniają swoje środowisko, naród, jego życie kulturalne, społeczne, gospodarcze. Pomocą w tym i kierunkiem na drodze do pełnego rozwoju własnej osobowości jest dziesięć zasad KSM. Dotyczą one miłości Boga i służby Jemu, godności, szerzenia chrześcijańskiej kultury, troski o zdrowie czy stałości swoich poglądów, a nawet pogody ducha.

Najświętsza Rodzina

jest patronem kolejnej wspólnoty - Ruchu Rodzin Nazaretańskich (RRN). Na początek krótkie świadectwo 30-letniej Ani: „Ruch Rodzin Nazaretańskich pomógł mi odnaleźć drogę do Pana Jezusa. Wskazał mi Matkę Bożą jako Tę, która mnie do Niego zaniesie na swoich ramionach. Wiem, że jestem bardzo słaba i sama nie potrafię budować relacji z Jezusem. Ruch jest dla tych najsłabszych, którzy wszystkiego oczekują od Maryi i są świadomi swojej bezradności. Ważny był dla mnie akt zawierzenia Matce Bożej. Moje życie zmieniło się wtedy diametralnie, zniknął strach przed samotnością w zmaganiu się z samą sobą”.
Choć RRN jest jednym z najmłodszych ruchów w Polsce, istnieje w ponad dwudziestu krajach na całym świecie. Powstał jako odpowiedź na dezintegrację rodziny i na potrzebę troski o życie wewnętrzne człowieka. Jego programem jest świętość, do której prowadzi m.in. kierownictwo duchowe. RRN dąży do „uświęcenia członków przez pogłębienie życia Ewangelią w oparciu o komunię życia z Chrystusem w codzienności” rrn.kuria.zg.pl. Kierunek życia wyznacza Nazaret - naśladowanie Chrystusa w Jego ubóstwie, pokorze i uniżeniu. Bardzo ważną rolę odgrywa częsta Eucharystia i adoracja Najświętszego Sakramentu oraz medytacja słowa Bożego. Istotnym momentem dla członków Ruchu jest zawierzenie się Matce Bożej w formie aktu składanego na ręce kierownika duchowego. Jest to zaproszenie Maryi do swojego życia na wzór św. Jana Apostoła.
RRN działa dyskretnie. Często powtarza, że „hałas nie czyni dobra. Dobro nie czyni hałasu”. Nie prowadzi akcji ewangelizacyjnych na szeroką skalę czy jakiejkolwiek reklamy, ale rozprzestrzenia się przez osobiste świadectwo swoich członków - zarówno osób świeckich, jak i duchownych, młodych i starszych. Biorą oni udział w cotygodniowych spotkaniach, na które składają się: spotkanie w grupie dzielenia, Eucharystia i adoracja Najświętszego Sakramentu. Przewodnikami w wierze są dla nich: św. Maksymilian Maria Kolbe, św. Faustyna Kowalska, św. Jan od Krzyża, św. Teresa z Ávila i św. Teresa od Dzieciątka Jezus.

Duch Święty

z kolei jest Tym, którego za swego Pierwszego Przewodnika na drodze wiary obrała Odnowa w Duchu Świętym, nazywana też Odnową Charyzmatyczną. Pomaga ona odkryć Boga, który jest bliski człowiekowi i wyjść z czysto formalnego chrześcijaństwa ku prawdziwemu życiu w Bogu, ku modlitwie i sakramentom, które zaczynają być siłą napędową życia. Członkowie Odnowy w Duchu Świętym starają się wychodzić na zewnątrz - prowadzą akcje ewangelizacyjne m.in. na ulicach miast i w zakładach karnych, służą charyzmatami ku zbudowaniu wspólnoty Kościoła. Odnowa gromadzi ludzi świeckich w różnym wieku i z różnych środowisk, odnajdujących dzięki niej swoje miejsce w Kościele i świecie.
Z Odnową wiąże się chrzest w Duchu Świętym, zwany także wylaniem Ducha Świętego. Polega on na ożywieniu darów, które Bóg złożył w sercu człowieka podczas sakramentów chrztu św. i bierzmowania. To szczególna interwencja Ducha Świętego w życie człowieka, dzięki któremu nawiązuje on osobową więź z Bogiem, zaczyna pragnąć świadczenia o tym wszystkim, czego Bóg dokonuje w jego życiu, pogłębia swój świat modlitwy.
Warto zatrzymać się przy świadectwie jednego z członków Odnowy: „Wspólnota zawsze była dla mnie miejscem wzrostu duchowego, miejscem pogłębiania mojego chrześcijaństwa, była dla mnie częścią mojej rodziny. Dzięki niej lepiej poznałem Jezusa. Poznałem Jego miłość do mnie i za to jestem jej ogromnie wdzięczny” www.odnowa.hg.pl.
Spotkania Odnowy w Duchu Świętym odbywają się zwykle co tydzień. Ich program bywa różny, zawsze jednak składa się na niego spontaniczna modlitwa wspólnotowa, osobiste świadectwo życia niektórych uczestników spotkania, rozmowy w małych grupach i katecheza.

Wtajemniczenie przez wiarę

- to propozycja duchowości Drogi Neokatechumenalnej, opartej na głoszeniu słowa Bożego i celebrowaniu liturgii. Ma ona na celu odkrycie sakramentu chrztu św., a co za tym idzie - odkrycie godności chrześcijanina. Pomocą we wzrastaniu w wierze są katechezy głoszone zwykle przez ludzi świeckich, refleksja osobista oraz wspólnotowa, a także modlitwa.
Osoby uczestniczące w liturgii neokatechumenalnej, które nie są „na Drodze”, zaskoczy na pewno ołtarz znajdujący się pośrodku zgromadzonych czy Komunia św. pod dwiema postaciami przyjmowana na siedząco, przy czym używa się tu bochna chleba niekwaszonego i czerwonego wina. Warto również wspomnieć, że znak pokoju przekazywany jest przez pocałunek. Podczas Eucharystii „echo Słowa”, świadectwa i wstępy do czytań, wypowiadają osoby świeckie i prezbiterzy. Członkowie neokatechumenatu - młodzież szkolna, dorośli, małżeństwa ze swoimi pociechami, a nawet emeryci - odkrywają w nim życiową aktualność słowa Bożego oraz jego skuteczność. To właśnie słowo Boże jednoczy ich we wspólnocie. Członkowie wspólnoty spotykają się raz w tygodniu na liturgii Słowa i raz na Eucharystii - pod kierunkiem i opieką prezbiterów. O swoim trwaniu w neokatechumenacie mówi 24-letnia Kaja: „Zaczęło się od katechez dla dorosłych i młodzieży organizowanych w mojej parafii. Od czasu, gdy jestem na drodze, może nie zmieniło się radykalnie moje życie, nie poprawiła się znacząco moja sytuacja, ale z pewnością znajduję w sobie więcej cierpliwości i pokory wobec tego, co mnie spotyka. Dzięki Drodze nauczyłam się bardzo ważnej rzeczy: jeśli nawet z jakiegoś powodu oddalę się od Boga, On zawsze będzie na mnie czekał i działał przez ludzi, którzy o nic nie pytając, będą cieszyć się z mojego powrotu”.
Swoistym charyzmatem Drogi są rodziny otwarte w sposób szczególny na życie. W przeciętnej rodzinie neokatechumenalnej jest pięcioro dzieci.
Choć to jedynie krótki zarys najpopularniejszych wspólnot i ruchów, pozwala jednak zorientować się w ich duchowości i formacji. Być może będzie również impulsem do rozejrzenia się w swoim środowisku i poszukiwania wspólnot ogólnopolskich czy lokalnych, które najpełniej odpowiedzą na osobiste potrzeby każdego. Bo właśnie szczególnie dzisiaj, jak pisał Jan Paweł II, „każdy ochrzczony, jako świadek Chrystusa, winien zdobyć formację odpowiednią do swego stanu (…), by wesprzeć i pobudzić ewangelizacyjne świadectwo. Człowiek współczesny chętniej słucha świadków aniżeli nauczycieli; a jeżeli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami. (…) Potrzeba wyrazistych, osobistych i wspólnotowych świadectw nowego życia w Chrystusie”.