Franciszek zauważył na wstępie, że Pan Jezus jest pasterzem życia każdej osoby wierzącej, a odczuwanie bliskości Boga rodzi radość z posługi, radość wiary. Zaznaczył, że radość ta „pozostaje w naszych sercach nawet wtedy, gdy nękają nas trudne próby i utrapienia, ponieważ wiemy, że nie jesteśmy sami, ale towarzyszy nam Bóg, któremu nasz los nie jest obojętny”. W tym kontekście papież zachęcił do refleksji, czy nasz Kościół wyraża radość Ewangelii?

PAP/EPA/CIRO FUSCO

Ojciec Święty wskazał, że jednym z istotnych wyzwań dla radości chrześcijańskiej jest proces sekularyzacji, powodujący wrażenie, jakby Bóg przestał być obecny w perspektywie ludzkiego życia. Przestrzegł jednak przed pesymizmem i „spojrzeniem negatywnym” na świat, zachęcając do „spojrzenia rozeznającego”, do postrzegania świata niejako oczyma Boga. Franciszek zauważył, że „jeśli poddamy się spojrzeniu negatywnemu i będziemy osądzać w sposób powierzchowny, grozi nam wysyłanie niewłaściwego komunikatu, tak jakby za krytyką sekularyzacji kryła się nasza nostalgia za światem zsakralizowanym, za społeczeństwem minionych czasów, w którym Kościół i jego duszpasterze mieli więcej władzy i znaczenia społecznego. Taka perspektywa jest błędna” – stwierdził papież.

Ojciec Święty zachęcił kanadyjskie duchowieństwo do refleksji nad przemianami w społeczeństwie, co pozwoli zdać sobie sprawę, „że to nie wiara przeżywa kryzys, lecz pewne formy i tradycyjne sposoby, przy pomocy których ją głosimy. I dlatego sekularyzacja jest wyzwaniem dla naszej wyobraźni duszpasterskiej, jest okazją do przebudowy życia duchowego w nowe formy, a także do nowych sposobów życia” - wskazał Franciszek. Wyjaśnił, że chodzi tutaj o nową pasję ewangelizacyjną, poszukiwanie nowych języków, zmianę niektórych priorytetów duszpasterskich, aby przejść do spraw zasadniczych. Podkreślił, że radość wiary przekazuje się przede wszystkim poprzez świadectwo swego życia.

W tym kontekście papież przedstawił trzy priorytety. Jako pierwszy wymienił sprawienie, by poznawano Jezusa, głosząc istotę Ewangelii tym, którzy jeszcze nie spotkali Chrystusa. Następnie mówiąc o świadectwie życia, Franciszek nawiązał do sprawy wykorzystywania seksualnego małoletnich przez osoby duchowne. „Chciałbym wraz z wami jeszcze raz prosić wszystkie ofiary o przebaczenie. Ból i wstyd, które odczuwamy, muszą stać się okazją do nawrócenia: nigdy więcej! I myśląc o drodze uzdrowienia i pojednania z naszymi braćmi i siostrami z ludów rdzennych, niech nigdy więcej wspólnota chrześcijańska nie pozwoli się skazić ideą, że istnieje wyższość jednej kultury nad innymi, i że wolno wobec drugich stosować środki przymusu” – stwierdził Ojciec Święty. Jednocześnie zachęcił duchownych, by budowali Kościół pokorny, łagodny, miłosierny, „który towarzyszy procesom, który zdecydowanie i spokojnie pracuje nad inkulturacją, który docenia każdego i każdą różnorodność kulturową i religijną”. Jako trzeci z priorytetów Franciszek wymienił braterstwo, aby członkowie Kościoła „żyli komunią, tworząc szanse i przestrzenie, aby każdy kto zbliża się do wiary znalazł wspólnotę gościnną, umiejącą słuchać i podejmować dialog, krzewiącą dobrą jakość relacji” – powiedział papież. Zaznaczył, że musi to być przede wszystkim braterstwo w relacjach między biskupami a duchowieństwem, czy też kapłanami a Ludem Bożym. Wskazał, że droga ta musi obejmować „promowanie relacji braterskich ze wszystkimi, z naszymi braćmi i siostrami z ludów rdzennych, z każdą siostrą i bratem, których spotykamy, ponieważ w twarzy każdego z nich odbija się obecność Boga”.

Papież przestrzegł też duchowieństwo przed duchem sekularyzmu, „myśląc, że możemy tworzyć projekty, które działają same z siebie i wyłącznie dzięki ludzkim siłom, bez Boga. I pamiętajcie, nie zamykajmy się w nostalgii za przeszłością, lecz idźmy naprzód, z radością!” – zaapelował Ojciec Święty na zakończenie swej homilii podczas nieszporów z kanadyjskim duchowieństwem.