Dekanat: Resko
Siedziba parafii: Resko, ul. Boh. Monte Cassino 12
Liczba wiernych: 6873
Proboszcz: ks. dr Tadeusz Uszkiewicz
Kapłani wikariusze - ks. Janusz Skoczeń i ks. Mariusz Obręczarek, ks. mgr Mieczysław Haniewski (rezydent)
Siostry zakonne: trzy ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana
Kościoły filialne: Iglice - pw. św. Stanisława Kostki, Komorowo - pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Łabuń Wielki - pw. NiepokalanegoSerca Najświętszej Maryi Panny, Łosośnica - pw. Ducha Świętego oraz zaadaptowana kaplica w Gardzinie
Wspólnoty: Żywy Różaniec, Akcja Katolicka, Parafialny Zespół Caritas, młodzieżowy zespół muzyczny, schola młodzieżowa, dwie schole dziecięce, Bielanki, ministranci i lektorzy
Czasopisma: "Rycerz Niepokalanej", "Miłujcie się", "L´Osservatore Romano", "Mały Apostoł", "Świat misyjny", "Łamigłówki religijne", "Jezus żyje", "Ziemia rodzinna", "Niedziela" - 32 egzemplarzy.

Resko jest miastem o bogatej przeszłości, położonym nad Regą na pograniczu Wysoczyzny Łobeskiej i Równiny Nowogardzkiej. W dokumentach rodziny Borków, właścicieli miasta, znajdujemy pierwszą wzmiankę o istnieniu kościoła w 1427 r. Jest to najstarszy i najbardziej okazały zabytek Reska. Obecny kościół jest budowlą ceglaną, trzynawową, trójprzęsłową (korpus) halą z jednoprzęsłowym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Korpus nawowy wraz z prezbiterium zbudowano do poł. XV w., wieżę pod koniec tego stulecia. W XVI stuleciu dobudowano kaplice po obu stronach wieży. Przebudowa prowadzona przez szczecińskiego architekta Kruhla w 1882 r. nadała kościołowi dzisiejszy wygląd. Wówczas też wieża osiągnęła wysokość 67 m. Najstarszą częścią wyposażenia jest barokowy XVIII-wieczny prospekt organowy. Reszta wyposażenia jest neogotycka, XIX-wieczna (ołtarz główny, ołtarze w nawach bocznych, ambona, konfesjonał i chrzcielnica). W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Bożej Reskiej nieznanego autora, datowany prawdopodobnie na ostatnie ćwierćwiecze XIX w. Obraz i ołtarze trafiły do Reska po wojnie z pobliskiego Święciechowa. W tej to osadzie powstała w 1857 r., za przyczyną konwertyty dr Ludolpha von Beckedorff, fundacja św. Alojzego, będąca prężnym ośrodkiem życia katolickiego na protestanckim wówczas Pomorzu Zachodnim. Siostry szkolne, a potem przybyłe z Trzebnicy siostry boromeuszki prowadziły zakład dla sierot, szkołę podstawową z internatem, szpital. W samym Resku przed wojną było zaledwie 20 rodzin katolickich. Sytuacja uległa zmianie wraz z napływem w 1945 r. ludności polskiej. Stacjonujący tu z wojskiem polskim kapelan ks. Stanisław Talarek, a potem dojeżdżający z Łobza ks. Franciszek Pochwała świadczyli pierwszą po wojnie posługę duszpasterską. Kościół poświęcono 15 czerwca 1945 r.
Pierwszym proboszczem został ks. Zdzisław Iwański (1946-48) Następnie parafię przejęło Zgromadzenie Księży Saletynów, a kolejnymi proboszczami byli: ks. Władysław Szkarłat (1948-49), ks. Jan Tuleja (1949-58), ks. Stanisław Sowa (1958-65), ks. Adolf Wojtunik (1965-68), ks. Stanisław Wygonik (1968-74). Od 1 lipca zarząd parafii obejmują księża diecezjalni: ks. Franciszek Moździerz (1974-77), ks. Tadeusz Jaszkiewicz (1977-81),
ks. Eugeniusz Jamrozy (1981-85), ks. Zygmunt Jeruzal (1985-91). Od 7 lipca 1991 r. proboszczem jest przybyły z Polic ks. dr Tadeusz Uszkiewicz. Ksiądz Proboszcz jest z wykształcenia biologiem. Na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uzyskał doktorat z teologii pastoralnej. Z zamiłowania jest malarzem, w wolnych chwilach maluje obrazy maryjne i przyrodę. Jego autorstwa są pieśni maryjne śpiewane przez pielgrzymów.
Na terenie parafii znajduje się 5 kościołów i 3 kaplice (w Gardzinie, w szpitalu poświęcona w 1977 r. oraz na cmentarzu z XIX w.). Wszystkie kościoły parafii to budowle zabytkowe, wymagające systematycznej konserwacji. W kościele parafialnym w latach 1999-2001 wymieniono więźbę i pokrycie dachu, wyremontowano więżę kościelną, uruchomiono zegary. Ostatnio kościół wymalowano, konserwując także polichromie roślinne w prezbiterium oraz wymieniono podłogę. Kościoły filialne to: XV-wieczna świątynia w Łosośnicy, dwie budowle XIX-wieczne w Komorowie i Łabuniu Wielkim oraz XVII-wieczna świątynia w Iglicach. Szczególnie ten ostatni zabytek jako budowla szachulcowa wymagał troski Księdza Proboszcza. Poddany pracom prowadzonym pod nadzorem konserwatora zabytków został gruntownie wyremontowany, odzyskując swoje piękno. Świadczyć będzie o dbałości o zabytki polskiej kultury.
W niedzielę księża odprawiają 11 Mszy św. Są one sprawowane w kościele parafialnym o godz. 8.00 dla młodzieży, 9.30 dla klas 4-6, Suma o 11.00, o 12.30 dla klas 1-3, dla przedszkolaków o 15.00, dla dorosłych o 18.00. W kościołach filialnych Msze św. są: w Komorowie (godz. 9.00), w Łabuniu Wielkim (godz. 10.15), Iglicach (godz. 11.30), w Łosośnicy (godz. 14.30) i w kaplicy w Gardzinie (godz. 13.30). W Szpitalu Rejonowym obowiązki kapelana pełni ks. Tadeusz Uszkiewicz.
Na terenie parafii znajduje się przedszkole, 3 szkoły podstawowe, gimnazjum i dwie szkoły ponadgimnazjalne (Zespół Szkół obejmujący Liceum Ogólnokształcące i Zasadniczą Szkołę Zawodową). Katechizuje w nich 9 osób. Lekcjami religii i cotygodniową Mszą św. obejmuje się także 180 chłopców z Domu Opieki Społecznej. Doskonale, wręcz wzorcowo, układa się praca z gronem nauczycielskim. Widać to wyraźnie przy odprawianiu szkolnych rekolekcji, w które włącza się czynnie według wypracowanego wcześniej programu 60 nauczycieli. Rekolekcje prowadzone są dla każdej szkoły oddzielnie, z podziałem na klasy 1-3 i 4-6. Oprócz nauk rekolekcyjnych odprawiana jest Droga Krzyżowa przez miasto, pielgrzymuje do kościołów filialnych. Jest miejsce na modlitwę, pieśni, ognisko i posiłek.
Prężnie działa Parafialny Zespół Caritas. Podczas ostatnich rekolekcji członkowie zespołu przygotowali 2 380 posiłków. W dzień wigilijny wydano 180 paczek dla dzieci, 40 dla rodzin, zorganizowano wieczerzę wigilijną dla 63 osób samotnych i ubogich. Parafialny Caritas obejmuje stałą opieką 16 rodzin i 4 samotne matki oraz 40 osób chorych i starszych.
Wielką pomocą w ożywianiu życia parafialnego jest obecność sióstr ze Zgromadzenia Najświętszej Duszy Chrystusa Pana przybyłych do Reska już w 1946 r. Siostry katechizują, służą w zakrystii i w kuchni na plebanii.
Dużą wagę przywiązuje się do formacji służby liturgicznej Ołtarza. W liczącym dziś 60 ministrantów i 14 lektorów zespole wyróżnia się grupę kandydatów, ministrantów młodszych i starszych, a także seniorów - 10 dorosłych mężczyzn. Z parafii reskiej zostało do dzisiaj wyświęconych ośmiu kapłanów. Są to: ks. Zbigniew Welter, ks. Józef Czujko, ks. Leszek Filipek, ks. Artur Czerwiński, ks. Krzysztof Okszyński, ks. Rajmund Pupkowski, ks. Hieronim Sebastian, ks. Marcin Filipek. Do kapłaństwa przygotowuje się wyświęcony 22 czerwca 2002 r. diakon Piotr Szatkowski. Z parafii tej pochodzą także trzy siostry: s. Agata Daśko (Wspólnota Uczennic Krzyża), s. Dorota Cieplińska i s. Ewelina Zakrzewska (obie ze Zgromadzenia Najświętszej Duszy Chrystusa Pana).
W 1977 r. za przyczyną ks. Tadeusza Jaszkiewicza obraz Matki Bożej Reskiej umieszczono w ołtarzu głównym (podczas duszpasterzowania Zgromadzenia Księży Saletynów była tam figura płaczącej Madonny z La Salette). W krótkim czasie zrodził się kult obrazu i ruch pielgrzymkowy. Przed reskim obrazem zaczęły odbywać się dekanalne spotkania służb liturgicznych, a także spotkania dekanalne księży. Młodzież miejscowa i dojeżdżająca nawiedza obraz przed i po lekcjach szkolnych. Chorzy udający się do miejscowego szpitala rejonowego proszą tutaj o zdrowie. Wielu wiernych zaczęło gromadzić się na dorocznych dniach skupienia dla mężczyzn i kobiet. Obraz stał się punktem docelowym pielgrzymek (m.in. pieszych akademickich ze Szczecina). W tej sytuacji proboszcz ks. Tadeusz Uszkiewicz podjął starania o usankcjonowanie tego kultu w archidiecezji. Metropolita szczecińsko-kamieński abp Marian Przykucki wydał 25 marca 1993 r. dekret ustanawiający w Resku sanktuarium maryjne. O otrzymanych w sanktuarium łaskach świadczą zawieszone wota, a także wpisy w ośmiu grubych tomach "Księgi pielgrzymów" zawierające oprócz próśb liczne podziękowania.
Ksiądz Kustosz sanktuarium serdecznie zaprasza do odwiedzin Matki Bożej. Każdy pielgrzym oprowadzony będzie tak samo godnie jak cała grupa.