Nie dajmy ograbić Polski!

Polsce zagraża dziś ogromne niebezpieczeństwo - groźba wymuszenia na nas zapłaty żydowskim organizacjom roszczeniowym bardzo wysokiego haraczu, który mógłby skończyć się katastrofą dla polskiego budżetu. Słynny żydowski naukowiec - prof. Norman Finkelstein oceniał roszczenia żydowskie wobec Polski na sumę ok. 65 miliardów dolarów. Gdyby nawet w efekcie negocjacji suma ta okazała się parę razy mniejsza, to i tak zrujnowałaby polski budżet. Przewodniczący Sejmowej Komisji Skarbu Aleksander Grad, mówiąc dla „Rzeczpospolitej” z 27 lutego 2007 r. o roszczeniach materialnych, wysuwanych zarówno przez Żydów, jak i Polaków, stwierdził: „To gigantyczne pieniądze, których nie ma nawet skąd wziąć. Skarb Państwa musiałby chyba sprzedać większość strategicznych przedsiębiorstw, nie przeznaczonych do prywatyzacji”.
Roszczenia żydowskie wobec Polski szokują tym mocniej, że odnoszą się do kraju, w którym Niemcy zniszczyli tak wielką część majątku narodowego, kraju potwornie obrabowanego przez Niemcy i Związek Sowiecki. Roszczenia te szokują tym mocniej, że Żydzi dostali ogromne odszkodowania od Niemiec na sumę ponad 100 miliardów dolarów, podczas gdy Polacy dostali od tychże Niemiec tylko bardzo niewielkie sumy dla robotników przymusowych. Szczególnie absurdalne w tej sytuacji wydają się rokowania władz polskich z żydowskimi organizacjami roszczeniowymi, zdominowanymi przez bogatych Żydów ze Stanów Zjednoczonych.
Nasuwa się tu od razu podstawowe pytanie: Jakie prawo do odszkodowań za mienie Żydów zamordowanych przez Niemców w Polsce mają żydowskie środowiska z USA, które wykazały w czasie wojny tak wielką, zbrodniczą wręcz obojętność wobec losów swych żydowskich współbraci z Polski i reszty Europy? Jakże wymowne pod tym względem są uwagi Davida S. Wymana, autora znakomitego źródłowego opracowania pt. „Pozostawieni swemu losowi. Ameryka wobec Holocaustu 1941-1945” (Warszawa 1994 r.). David S. Wyman, który już we wstępie zadeklarował się jako „zdecydowany stronnik syjonizmu” (s. 12), nie ukrywał swego rozczarowania obojętnością, jaką wykazali amerykańscy Żydzi wobec losów Żydów europejskich, pisząc m.in.: „Żydzi bliscy prezydentowi (Rooseveltowi - J.R.N.) - z wyjątkiem Morgenthaua - bardzo niewiele czynili dla ożywienia działań na rzecz ofiar nazizmu (...). Bernard Baruch, mający wpływ na Roosevelta, a także na opinię publiczną biurokratów doby wojennej i w Kongresie - stronił od spraw ratowania ofiar nazizmu. Z podobną rezerwą odnosił się do nich Herbert Lehman, dyrektor UNRRA (...). Specjalny doradca prezydenta Samuel Rosenman utrzymywał częste kontakty z Rooseveltem, który polegał na jego radach w sprawach żydowskich. Rosenman uważał jednak sprawę ratowania ofiar za politycznie delikatną, wytrwale więc zabiegał o utrzymywanie prezydenta z dala od niej (...). Ogólnie biorąc, żydowscy intelektualiści pozostawali równie obojętni wobec tej sprawy, jak nie-Żydzi. Wspomnę tylko jeden z wielu przykładów - Waltera Lippmanna, wpływowego komentatora prasowego, poruszającego niemal wszystkie ważniejsze tematy dnia, który nigdy nic nie napisał o Holocauście” (D. S. Wyman: op. cit., s. 409, 415).
Pazernym przywódcom żydowskich organizacji roszczeniowych, skupionych głównie w USA, chodzi o wymuszenie na Polsce jak największych sum pieniędzy. Jako pierwszy publicznie obnażył te ich intencje wspomniany żydowski naukowiec prof. Norman Finkelstein w książce „Przedsiębiorstwo Holocaust” (wyd. w USA w 2000 r., a w Polsce w 2001 r.). Potępiając szantaże Światowego Kongresu Żydów (WJC) wobec Polski, prof. Finkelstein stwierdził, że „przedsiębiorstwo Holocaust” nie reprezentuje ani „tych, którzy zostali zamordowani, ani ocalałych Żydów, ani ich spadkobierców. Jest to najzwyklejsze wyłudzanie, zakamuflowane pod sztandarami żydowskiego cierpienia” (N. Finkelstein, „Przedsiębiorstwo Holocaust”, Warszawa 2001, s. 200). W wywiadzie udzielonym Krzysztofowi Darewiczowi z „Rzeczpospolitej” (nr 98 z 2000 r.) prof. Finkelstein apelował: „Polskie władze nie powinny podejmować negocjacji z szantażystami (...). Jeśli Polska pójdzie na ustępstwa, to jestem pewien, że za jakiś czas, gdy Polska stanie się zamożniejsza, WJC(Światowy Kongres Żydów) ponownie zjawi się z wyciągniętą ręką”.
Niestety, polskie władze nie posłuchały jakże słusznych ostrzeżeń rzetelnego żydowskiego naukowca ze Stanów Zjednoczonych. Zarówno postkomunistyczny prezydent Kwaśniewski, jak i przedstawiciele rządów postkomunistycznych Millera i Belki wdawali się w rozmowy z przedstawicielami żydowskich roszczeniowców. Wzmacniali w ten sposób pewność siebie środowisk szantażujących Polskę groźbą ciągłego upokarzania na arenie międzynarodowej (por. obrzydliwą wypowiedź obecnego prezesa Światowego Kongresu Żydów Israela Singera w 1996 r.). W tej sytuacji tym większy niepokój budzi przyjazd 27 lutego br. do Polski 20 przywódców żydowskich organizacji roszczeniowych. Pytanie, jak zachowają się polskie władze wobec szantażu ludzi reprezentujących tak wpływowe lobby żydowskie w USA? Szantażystów grożących wymuszaniem na Polsce sum, których wypłacenie może spowodować katastrofę naszego budżetu i pogorszenie i tak ciężkiej sytuacji milionów Polaków żyjących poniżej minimum socjalnego.
Moim zdaniem, zamiast rozmawiać z roszczeniowcami - szantażystami, już dawno należało przygotować gruntownie opracowaną, dokładnie udokumentowaną i przetłumaczoną na język angielski Białą Księgę na temat spraw związanych z mieniem żydowskim w Polsce. Z jednej strony powinny się w niej znaleźć dokładne dane o zniszczeniu majątku narodowego przez Niemców. Jakie prawo mogą mieć bowiem Żydzi np. do domów odbudowanych od podstaw w całkowicie zniszczonej Warszawie? Powinno się przeprowadzić gruntowne obliczenie zwrotów mienia Żydom w pierwszych latach powojennych, a także rozmiarów obdarowania parusettysięcznej rzeszy Żydów przybyłych ze Związku Sowieckiego w latach 1945-46 bezpłatnymi mieszkaniami przez zdominowane przez Żydów (Bermana, Minca itp.) władze komunistyczne. Należałoby również dokonać podliczenia rabunku mienia polskich osób prywatnych i mienia Kościoła katolickiego na dawnych wschodnich Kresach II RP przez żydowskich komunistów w latach 1939-41. Polacy byli tam wówczas traktowani jako naród podbity, Żydzi zaś jako naród uprzywilejowany i szczególnie godny zaufania sowieckich wielkorządców. Należałoby również przypomnieć skalę zniszczeń polskiego przemysłu, handlu (osławiona „bitwa o handel”, wydana przez H. Minca) i rolnictwa przez żydowskich komunistów, dewastujących polską gospodarkę w dobie stalinowskiej, m.in. Minca, Szyra i Staszewskiego.
Na obecnym rządzie polskim spoczywa ogromna odpowiedzialność. Byłoby wielkim nieszczęściem dla Kraju, gdyby rząd ten uległ naciskom roszczeniowców żydowskich. Wszak jest to rząd tak odmienny od antypatriotycznych działań rządów postkomunistycznych. Tym potrzebniejszy jest jak najmocniejszy głos opinii publicznej w tej sprawie. I temu głosowi różne wpływowe lobby w Polsce starają się wyraźnie zapobiec przez świadome, cyniczne milczenie w całej tak ważnej dla narodu sprawie. Czy jest to tylko przypadek, że o tak znaczącym fakcie, jak przybycie 20 przywódców roszczeniowych organizacji żydowskich do Polski, milczała do 28 lutego ogromna część mediów w Polsce. O ile wiem, jak dotąd, czyli do dnia przyjazdu delegacji żydowskiej, zabrały głos na ten temat tylko: Radio Maryja, Telewizja Trwam, „Nasz Dziennik”, „Niedziela”, „Nasza Polska” i „Rzeczpospolita”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.