Osiągnięcie świętości tylko w części zależy od samego człowieka - powiedział Benedykt XVI w homilii podczas Mszy św. w Bazylice Watykańskiej w uroczystość Wszystkich Świętych. Przypomniał, że święto to obejmuje ochrzczonych wszystkich czasów i narodów, gdyż - jak podkreślił - „święci nie są kastą wybrańców, lecz nieprzeliczoną rzeszą”.
„Nie znamy twarzy ani nawet imion większości z nich, lecz oczyma wiary widzimy, jak jaśnieją niczym gwiazdy pełne chwały na Bożym firmamencie” - zaznaczył Papież. Zwrócił uwagę, że właśnie dziś Kościół świętuje „swoją godność «matki świętych, obrazu najwyższego miasta» (A. Manzoni) i ukazuje swą urodę niepokalanej oblubienicy Chrystusa, źródła i wzoru wszelkiej świętości”. I dodał: „Nie brakuje w nim, oczywiście, synów zapalczywych czy nawet zbuntowanych, ale to właśnie w świętych rozpoznaje on swe charakterystyczne rysy i w nich doświadcza swej najgłębszej radości”.
Ojciec Święty zastanawiał się następnie, na czym polega świętość, i stwierdził, że „aby zostać świętym, nie trzeba dokonywać nadzwyczajnych czynów ani dzieł, nie trzeba też mieć wyjątkowej charyzmy”. Dalej Papież powiedział: „Niezbędne jest zwykłe «służenie» Jezusowi, słuchając Go i idąc za Nim, nie upadając na duchu w obliczu trudności”.
Benedykt XVI zwrócił też uwagę, że „doświadczenie Kościoła pokazuje, iż wszelka forma świętości, mimo że podąża różnymi drogami, zawsze przebiega przez drogę krzyża”. Ale Ojciec Święty przypomniał również, że: „historia dowodzi jednak, że nie ma takiej przeszkody ani trudności, która zatrzymałaby marsz chrześcijanina śladami Chrystusa. Życiorysy świętych opisują mężczyzn i kobiety, którzy posłuszni planom Bożym, stawili niejednokrotnie czoła nieopisanym próbom i cierpieniom, prześladowaniom i męczeństwu. Wytrwali w swym zamiarze, «przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili» (Ap 7, 14). Ich imiona zapisane zostały w księdze żywota (por. Ap 20, 12); ich wiecznym mieszkaniem jest Raj. Przykład świętych jest dla nas zachętą, aby iść tymi samymi śladami, zaznawać radości tych, którzy zaufali Bogu, albowiem jedyną prawdziwą przyczyną smutku i nieszczęścia jest dla człowieka żyć z dala od Niego”.