Od dłuższego czasu obserwuję dyskusję na temat homoseksualizmu. Przyznaję, że mam bardzo różne odczucia na ten temat. Z jednej strony - nie wiem, skąd się bierze taki wielki krzyk w obronie praw dla związków tej samej płci, ale z drugiej - myślę, że musi się dla nich znaleźć jakieś miejsce w Kościele. Czy rzeczywiście Kościół katolicki jest zamknięty dla tych ludzi? Co mają zrobić ze sobą osoby o orientacji homoseksualnej, które są osobami głęboko wierzącymi i pragną praktykować swoją wiarę?
Michał

Mimo że zajmuję się młodzieżą na co dzień, tylko raz stanąłem w obliczu tego problemu. Któregoś roku popełnił samobójstwo jeden z częstochowskich studentów. Okazało się, że ukrywał w sobie problem swojej orientacji homoseksualnej. Nie udźwignął sam tego problemu i sprawa zakończyła się tragicznie. Być może to, że do naszego duszpasterstwa nie trafiają osoby z takimi problemami, oznacza, że albo tych osób nie jest aż tak dużo, jak się o tym mówi, albo rzeczywiście boją się oni przychodzić do wspólnot katolickich lub otwarcie o tym mówić. Jedno wiem na pewno - Kościół nie jest zamknięty dla naszych braci gejów, natomiast zdecydowanie wymaga od nich życia w czystości. Bez względu na teorie dotyczące źródeł homoseksualizmu i możliwości terapii - samo pojawienie się w człowieku takiej orientacji, jeśli nie jest to przez niego świadomie zawinione, nie jest grzechem. Ale orientacja to jedna sprawa, a sposób życia - druga. Trudno mi potępiać kogoś, kto na skutek takich czy innych okoliczności życia nabył pewnych nienaturalnych skłonności, ale mam prawo wymagać, aby zaniechał czynów, które z tych skłonności wynikają. Stanowi to taką różnicę jak między pokusą a grzechem. Nieraz mam ochotę i pragnienie zrobienia czegoś złego, ale muszę powstrzymać się od tego, aby nie wejść w grzech. Biblia wyraźnie nazywa praktyki homoseksualne grzechem. Problem jest na pewno bardzo złożony, ale zawsze marzę o tym, aby na całą sprawę spojrzeć z punktu widzenia czystości. Przecież nawet osoby o normalnej orientacji seksualnej wezwane są do czystości i nikt ich nie potępia za to, że są w nich wielkie pragnienia natury seksualnej. Myślę, że osoby o homoseksualnej orientacji mają prawo być obecne w każdej formie działalności Kościoła, z wyjątkiem tych funkcji, gdzie wymagane jest posiadanie pewnych ściśle określonych cech. (Dla przykładu - Kościół uczy, że do stanu kapłańskiego powinni być dopuszczeni mężczyźni o zdrowej i w pełni męskiej strukturze osobowości). Obecność tych osób w Kościele jest związana z zachowaniem czystości i nie ma w tym żadnej dyskryminacji, ale zaproszenie do pracy nad swoimi słabościami. Czasem zadaję sobie pytanie, jak bym postąpił, gdyby jakaś osoba o orientacji homoseksualnej poprosiła o włączenie jej do naszej wspólnoty... Myślę, że z radością bym ją przyjął, ale też od razu zaprosił do życia w całkowitej czystości i wstrzemięźliwości.
Wzorem postawy wobec tych osób jest dla mnie sam Jan Paweł II. Może znasz historię opisaną przez papieskiego fotografa Arturo Mari? Opisuje on wydarzenie spod nuncjatury w Waszyngtonie. Wtedy na wprost Ojca Świętego stanęła grupa gejów z wyrazami protestu wobec wymagań Papieża. Jan Paweł II podszedł do nich, przywitał się z nimi, rozmawiał i prosił o jedno, aby otworzyli drzwi Chrystusowi. Jeśli Chrystus będzie na pierwszym miejscu, to wszystko inne będzie też na swoim miejscu. Dla mnie pytanie o obecność gejów w Kościele - to pytanie o miejsce Chrystusa w ich życiu. Czy bardziej chodzi im o prawa dla siebie, czy o to, by ofiarować siebie Chrystusowi?

Zachęcamy naszych Czytelników do dzielenia się swoimi wątpliwościami i pytaniami dotyczącymi wiary. Na niektóre z nich postaramy się znaleźć odpowiedź. Na naszych stronach internetowych (www.niedziela.pl) jest też specjalny adres, pod który można napisać w każdej sprawie: pytania@niedziela.pl