EWTN: Osobiście niewiele czytałem i słyszałem o tych faktach w ostatnich dniach i tygodniach w mediach. Czy ma Ksiądz Arcybiskup wrażenie, że po tym liście, nawet po tym prawnym wyjaśnieniu, wierni na całym świecie zrozumieli, że wszystkie zarzuty zostały wyjaśnione? Jak Ksiądz to widzi?

- Gdybym mógł to ocenić, czułbym się o wiele lepiej. Nie wiem tego na pewno. Mogę tylko powiedzieć, że były i są bardzo różne reakcje mediów, różniące się także w zależności od kraju. Kiedy patrzę na przykład na Niemcy, muszę powiedzieć, że ludzie próbowali - i tu trochę uogólniam - oskarżyć o coś papieża. Dało się zauważyć wielkie, czasem wręcz przesadne uprzedzenie do jego osoby, połączone z nie mniejszą nadmierną ignorancją faktów. Albo się ich nie zna, albo nie chce się ich traktować poważnie, bo mogą się nie zgadzać z wykreowaną narracją. I jest oczywiste, że wobec tego człowieka, czy to kardynała Ratzingera jako prefekta, czy to papieża Benedykta XVI, pewne rzeczy, które po prostu nie są prawdą, są utrzymywane przy życiu. To znaczy, że istnieje pragnienie, aby go mocno uderzyć.

I to jest dla mnie po prostu szokujące. Człowiek, który w tej ważnej kwestii - całej kwestii nadużyć i pedofilii - zaproponował, a następnie wdrożył decydujące instrumenty pomocy, czy to jako prefekt, czy jako papież, jest oskarżany o coś, co przeczy 25 latom jego pracy. Tak więc to, co dostrzegam, raz po raz, to z jednej strony ignorancja, a z drugiej nadmierne przecenianie własnej opinii. I to jest coś, co nie ma nic wspólnego z rzetelnym relacjonowaniem. Mogę mieć tylko nadzieję, że ludzie, którzy czytają i przeczytali ten list, ludzie, którzy znają kardynała Ratzingera, papieża Benedykta, nie pozwolą, by oddziaływały na nich lub przekonywały takie stronnicze osądy. Taka jest moja nadzieja.

EWTN: Możemy już chyba powiedzieć, że reputacja Benedykta XVI bardzo ucierpiała z powodu tego raportu o nadużyciach i niesłusznych podejrzeń. Ale dlaczego stało się to właśnie teraz? I może możemy trochę pospekulować: Czy ten raport ma również wymiar polityczny, zwłaszcza gdy pomyślimy o sytuacji Kościoła w Niemczech w chwili obecnej?

- Kiedy dwa lata temu zlecono przygotowanie raportu, o ile dobrze pamiętam, miał się on ukazać w minionym roku. Potem z różnych powodów był przekładany. Ostatni raz chyba z listopada na styczeń. Możemy spekulować, w jakim stopniu jest to związane czasowo lub przyczynowo z tym, o czym Pan wspomniał, czyli - mówiąc wprost - z Drogą Synodalną w Niemczech i innymi ruchami. Ale jedno jest pewne: niektóre cele, do których zmierza Droga Synodalna, są czymś, dla czego osoba i dzieło Benedykta stoją na przeszkodzie. I istnieje to wielkie, wielkie niebezpieczeństwo, że wszystko, co ma związek z pedofilią i nadużyciami, jest teraz traktowane jedno przyczynowo, że tak powiem, aby najpierw otworzyć tę Drogę, a potem pójść tą drogą. W zeszłym tygodniu widzieliśmy, jakie teksty zostały przyjęte i dokąd to ma prowadzić.

EWTN: Mówimy o nauce moralnej Kościoła. Uczestnicy Drogi Synodalnej w Niemczech głosowali w takich kwestiach jak seksualność, małżeństwo, kapłaństwo i odrzucili stanowisko Kościoła.

- No cóż, chodzi mi o to, że Droga Synodalna jest wydarzeniem, które z teologicznego czy kościelnego punktu widzenia nie odpowiada synodowi. Jest to wydarzenie, które może się odbyć, i które może również zaowocować tekstami. Ale te teksty nie są w żaden sposób wiążące, a już na pewno nie dla życia Kościoła. Zobaczymy, w jakim stopniu rezultaty tych tekstów mogą być owocne - lub nie - dla procesu synodu światowego. Jestem przekonany, że nie będą one owocne. Jeśli chcę innego Kościoła, który nie jest już oparty na Objawieniu, jeśli chcę innej struktury Kościoła, który nie jest już sakramentalny, ale pseudodemokratyczny, to muszę również widzieć, że nie ma to nic wspólnego z katolickim rozumieniem, z katolicką eklezjologią, z katolickim rozumieniem Kościoła.

EWTN: Raport został również wykorzystany do uzasadnienia Drogi Synodalnej w Niemczech. Przedstawiono go jako odpowiedź na doniesienia o nadużyciach. Czy nie należałoby powiedzieć, że mamy tu do czynienia z programem politycznym, a nawet ideologicznym i że wykorzystuje się osoby, które doświadczyły wykorzystywania?

- Takie jest również moje przekonanie. Zawsze powiada się, że ofiary nadużyć są w centrum uwagi. I to jest absolutnie słuszne. Istnieje jednak również koncepcja „wykorzystywanie nadużyć”. I to jest właśnie zagrożenie, które w tym tkwi. Nie wolno nam zapominać, że zawsze, gdy ktoś próbuje manipulować czymś lub kimś, nie robi nic innego, jak próbuje osiągnąć cel, ukrywając go za inną rzeczywistością, aż do momentu, gdy wydaje się, że cel został osiągnięty.

Ale z całą szczerością mogę powiedzieć, że jestem optymistą. Zaletą życia tutaj w Rzymie jest to, że ma się kontakt z bardzo wieloma różnymi narodami, z wieloma różnymi kontynentami. A niektórzy ludzie mówią mi: nie potrafimy zrozumieć, albo już nie rozumiemy, co się dzieje w waszym kraju. Jeśli w Niemczech, mówiąc ogólnie, ci, którzy spotkali się we Frankfurcie nad Menem i którzy teraz mają swoje teksty, uważają, że muszą pouczyć Rzym, że ich ważny głos musi być słyszalny w Rzymie, aby pomóc Rzymowi, to proszę bardzo. Ja jednak byłbym bardziej ostrożny, byłbym trochę mniej - i teraz powiem to brutalnie – zadowolony z siebie, trochę bym się spuścił z tonu, także w tym, jak się prezentuję publicznie.

EWTN: W swoim liście Benedykt wspomina również, że papież Franciszek wyraził swoje poparcie dla papieża-seniora. W jaki sposób go popiera?

- Wyraził się bardzo jasno. Zadzwonił do niego i zapewnił go o swojej solidarności, o swoim absolutnym zaufaniu, o swoim braterskim zaufaniu i o swojej modlitwie. Powiedział też, że nie może zrozumieć, dlaczego tak ostro się na niego uwzięli. Kiedy papież Benedykt napisał swój list, wysłał go do papieża Franciszka, oczywiście zanim został opublikowany. Podziękował mu za rozmowę telefoniczną i zapytał, czy wszystko w porządku. Dwa dni później nadszedł piękny list papieża Franciszka do papieża Benedykta - list, w którym papież zapewnił go ponownie i w naprawdę wzruszających słowach o swoim wsparciu i solidarności, mówiąc mu, że ma jego wsparcie. Zapytano mnie, czy nie jest możliwe opublikowanie tego listu. Jest to list, który papież Franciszek napisał do Benedykta i jako taki powinien pozostać poufny i prywatny. Ale wolno o nim mówić.

EWTN: Benedykt XVI wspomniał w swoim liście, że jest już u kresu swojego długiego życia, zabrzmiało to niemal jak list pożegnalny. Jak będziemy go pamiętać? Jakie będzie jego dziedzictwo?

- Niektórzy komentatorzy stwierdzili, że ten list jest rodzajem duchowego testamentu. I chyba się z tym zgadzam. W pewien sposób ten list jest duchowym testamentem, ponieważ pisał go przed obliczem Boga, jako człowiek wiary, człowiek, który - jak wiemy - chciał umieścić w swoim herbie biskupim słowo z Listu św. Jana: „Cooperatores Veritatis", współpracownicy prawdy. To była, nić przewodnia, która przewija się przez całe jego życie - naukowe, osobiste, ale także kapłańskie i papieskie. I temu hasłu jest głęboko oddany. Robił wszystko, by żyć zgodnie z nim: także i przede wszystkim w odniesieniu do prawdomówności.

Podziel się cytatem

Jestem przekonany, że kiedy miną te burze i pewne rzeczy, o które go oskarżano, po prostu „zgniją” - mówiąc dosadnie - zobaczymy, że jasność jego myśli, jasność jego pracy, rzeczy, które czynił, świecą jasno i są wielkim skarbem dla Kościoła: dla tych, którzy wierzą, dla wiernych, skarbem, który może przynieść wiele owoców.

EWTN: Ekscelencjo, bardzo dziękuję za tę rozmowę.

- Dziękuję za to, że mogłem powiedzieć te słowa.