Na długo przed podjęciem starań o gospodarcze i polityczne zjednoczenie Europy, a także na długo przed pojawieniem się mas turystów ludzie przekraczali granice, wędrując do miejsc świętych. Przyciągały one pielgrzymów żyjących nadzieją na odczucie w szczególny sposób Bożego działania. Tak jest i dziś. Już sama droga, ze wszystkimi związanymi z nią trudami i przeżyciami, stanowi poszerzenie horyzontów. Dodatkowe doświadczenia u celu pielgrzymki dają nowe siły i energie - historia świętego miejsca, obrzędy z nim związane i modlący się ludzie stwarzają niepowtarzalną atmosferę i dostarczają niezapomnianych przeżyć. Można sobie przypomnieć i w szczególny sposób przeżyć prawdziwość Ewangelii, doznając jednocześnie duchowej pociechy i wzmacniając potrzebne do życia siły. W takich miejscach przypominamy sobie, że to, co najważniejsze, jest niewidoczne dla oczu.

Takich przeżyć spragniona była także młodzież z Gimnazjum im. ks. Jana Długosza we Włocławku. Intensywna praca naukowa w ciągu roku szkolnego domagała się ukoronowania intensywnym i ubogacającym wypoczynkiem, który uwzględniał przede wszystkim dziękczynienie Bogu za łaskę wznowienia pracy dydaktycznej w szkole katolickiej o bogatych tradycjach. Toteż grupa uczniów pod duszpasterską opieką pedagoga szkolnego i dwóch innych kapłanów odbyła pielgrzymkę do sanktuariów w Andechs, Wessobrunn (Niemcy), La Salette i Lourdes (Francja). Pierwsze z nich to klasztor, w którym urodziła się św. Jadwiga, znany również z wyrobu najwspanialszego piwa. Drugie sanktuarium, najmniej znane, położone u podnóża Alp mieści w sobie obraz Matki Bożej Pięknej Miłości. Powstałe ku jego czci bractwo liczyło u szczytu swego rozwoju kilkaset tysięcy członków, w tym wielu z zacnych rodów. Miejsce znane jest ponadto z kompleksu klasztornego, który promieniował na obecne tereny Austrii i Włoch, oraz z najstarszego tekstu napisanego w języku niemieckim - Wessobrunner Gebet.

Aby przypomnieć treść Ewangelii i oznajmić swoją wolę za pośrednictwem Matki Najświętszej, Bóg wybrał miejsca górzyste i bardzo skromne. Pośród spiczastych szczytów Alp młodzież zapoznała się z orędziem Płaczącej Pani z La Salette, która przypomniała o konieczności uświęcenia niedzieli i o drugim przykazaniu, aby nie wypowiadać imienia Boga w sposób bezmyślny albo wulgarny. Ponadto Długoszacy usłyszeli wezwanie, aby zachowali "swój styl", tj: pełen chrześcijańskiej prostoty sposób postępowania, w którym sprawy doczesne przepełnione są świadomością bliskości Boga i wdzięcznością wobec Bożego Miłosierdzia.

Nieco łagodniejsze, a przez to łatwiejsze do zdobycia były, otaczające Lourdes, Pireneje ze szczytem Pic du Jer, z którego młodzież mogła rzucić przelotne spojrzenie na Hiszpanię. Bardziej wymowny od gór jest jednak w Lourdes symbol wody. 25 lutego 1858 r. Matka Boża powiedziała tu do Bernadetty, a przez nią do każdego z nas: "Idź napić się ze źródła i obmyć się w nim". Czysta źródlana woda przypomina o utraconej z powodu grzechu nadprzyrodzonej łasce chrztu świętego i o konieczności odzyskania jej przez pokutę. Obok uzdrowień fizycznych dokonują się w Lourdes uzdrowienia duchowe - głównie dzięki modlitwie i obmyciu dusz z grzechu w sakramencie pojednania. Objawiając się jako Niepokalane Poczęcie, Matka Boża obiecała wiele łask tym, którzy przybędą z pielgrzymką do Lourdes, i będą odmawiać Różaniec.

Chociaż Bóg wybiera szczególne miejsca, w których pragnie odbierać cześć i uwielbienie, cały świat jest Jego świątynią. Młodzież miała więc możliwość adorowania Stwórcy poprzez kąpiel w uroczym, włoskim jeziorze La Garda, w słonych wodach Oceanu Atlantyckiego czy mineralnych źródłach Schwarzwaldu w okolicy Baden Baden. Kto miał możliwość znalezienia się w tak pięknych miejscach ziemi i posiada odrobinę wrażliwości na piękno Bożego stworzenia, potrafi wraz z prorokiem szczerze wołać: "Błogosławcie Pana deszcze i rosy, dnie i noce, błyskawice i chmury, góry, morza i rzeki. Wszystko, co żyje, niech chwali Pana" (por. Dn 3, 57-88). Pomocą w uwielbieniu Boga była dla młodzieży codzienna Eucharystia, celebrowana o świcie bądź to ze wspólnotami zakonnymi sióstr karmelitanek, benedyktynek czy księży orionistów, bądź też z charyzmatyczną Wspólnotą Błogosławieństw. Na stały program dnia składała się ponadto modlitwa różańcowa i Koronka do Bożego Miłosierdzia. Ponieważ Długoszacy nadają się nie tylko do Różańca, ale i do tańca, więc uczestniczyli w radosnych pląsach uwielbienia pod kierunkiem Wspólnoty Błogosławieństw we Francji oraz w medytacyjnym tańcu prowadzonym przez jednego z proboszczów w Niemczech. Poza tym niezmierną wartość miały nasze szczere osobiste osobiste rozmowy, na które zwykle pośród codziennych zajęć trudno znaleźć odpowiednio dużo czasu.

Wędrując po Europie, trudno było nie poświęcić chociażby odrobiny czasu na przyjrzenie się z bliska starówce w Dreźnie z katedrą symbolizującą potężną łódź na brzegu Elby i słynną operą. Nieco chwil należało też przeznaczyć na zwiedzenie papieskiego Avignon i pokrzepić siły w przydrożnej kawiarence jednego z uroczych miasteczek Prowansji. Na szlaku wyprawy znalazł się też największy zachowany europejski gród średniowieczny, Carcassonne - znany młodzieży z filmu Robin Hood z Kevinem Costnerem w roli tytułowej. Uwagę przyciągały jednak nie tylko zabytki. Można się było także zachwycić wieloma współczesnymi pomysłami architektonicznymi, wśród nich niekiedy nawet... konstrukcją autostrad.

Na owoce pielgrzymki trzeba poczekać. Ziarno zostało zasiane i mam nadzieję, że wyda plon w życiu każdego z nas - ad maiorem Dei gloriam. Bogu za wszystko niech będą dzięki.