W kilka dni po zakończeniu pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny nie gasną komentarze i wrażenia dotyczące słów i czynów dokonanych w Polsce. I dobrze. Mogę śmiało powiedzieć, że były to znakomite, głębokie, narodowe rekolekcje. Potrzebne nam było przypomnienie, że "Bóg bogaty jest w miłosierdzie", że "nie można budować szczęśliwej przyszłości społeczeństwa na ludzkiej biedzie, na krzywdzie człowieka, na cierpieniu brata". Te słowa powinny głęboko zapaść w pamięci każdej ekipy rządzącej: czy to tej z prawicy, czy lewicy, czy to dziś, czy jutro. Zawsze. Z niecierpliwością czekałem na chwilę ukazania się postaci Papieża w drzwiach samolotu. Zadawałem sobie pytanie: czy zobaczę Papieża smutnego, zbolałego, zmęczonego. A może? I stało się. Uśmiech na twarzy, wzruszenie, podniesiona ręka w geście pozdrowienia, potem spokojne kroki po schodach na płytę lotniska i pierwsze pozdrowienie, pierwsze słowa: "Witam ponownie Polskę i wszystkich moich rodaków Czynię to z tym samym odczuciem wzruszenia i radości, jakiego doznaję za każdym razem, gdy przybywam do Ojczyzny". Wyraźne pozdrowienie zagrzmiało jak za dobrych czasów. Już wiedziałem, że Ojciec Święty jest w znakomitej kondycji. Ze słów powitalnego przywitania najbardziej utkwiły mi następujące słowa: "Ludziom kierującym się duchem nauki społecznej Kościoła nie może być obojętny los tych, którzy pozostają bez pracy, żyją w coraz większym ubóstwie, bez perspektyw poprawy swojego losu i losu swoich dzieci". Słowa te powinny stać się dla nas wszystkich, kapłanów i świeckich, źródłem szczegółowego rachunku sumienia. Czy nie przechodziliśmy zbyt obojętnie obok ludzi potrzebujących? Czy nie uciekaliśmy przed nimi?

A później było już słynne okno w Kurii metropolitarnej w Krakowie. Dziennikarze zadawali pytanie: "Wyjdzie, czy nie wyjdzie, porozmawia, czy jest za bardzo zmęczony?". Takich wątpliwości nie miały tysiące młodych serc zgromadzonych na Franciszkańskiej 3. Około godziny 21.30 w oknie ukazała się biała postać, a wraz z nią pytanie: " Byliście w Toronto? Ja byłem". "Witaj w domu" - skandowali młodzi. I słynna już odpowiedź Ojca Świętego, wyjaśniająca fakt jego zamieszkania: " Jakby się kto pytał, to na Franciszkańskiej 3".

Swój felieton poświęcam dziś pierwszym godzinom papieskiej pielgrzymki. One to stworzyły odpowiedni klimat, który dał wspaniałą dalszą atmosferę. Znowu udowodniliśmy sobie, że potrafimy być razem, że potrafimy tak samo myśleć, że jeszcze jest ktoś, kogo warto, ba - kogo chcemy za wszelką cenę posłuchać. Dziś pozostają przed moimi oczami teksty papieskich wystąpień. Czytam je powoli, dopasowuję do spraw mojej ojczyzny, przypominam sobie w jakim kontekście były wypowiedziane. Może dzisiaj niech jeszcze raz do naszych serc wrócą słowa Ojca Świętego wypowiedziane na lotnisku w Balicach: "Miłosierdzie Boże znajduje swoje odzwierciedlenie w miłosierdziu ludzi". Zapewne inaczej wyglądałby obraz naszej ojczyzny, gdybyśmy naprawdę zaczęli być miłosierni: wobec siebie i wobec drugiego człowieka. Jak owo miłosierdzie będzie realizowane w Polsce, w naszej diecezji - zobaczymy, czas pokaże. A na razie dziękuję Ci, Ojcze Święty za Twoje: "Przestań się lękać. Zaufaj Bogu, który bogaty jest w miłosierdzie. Jest z tobą Chrystus, niezawodny Dawca nadziei".