W tym roku Adwent rozpoczyna się 28 listopada i potrwa do Wigilii Bożego Narodzenia, czyli do 24 grudnia. Składa się z czterech niedziel adwentowych, a pierwsza z nich rozpoczyna w kościele chrześcijańskim rok liturgiczny. Słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego "adventus" i oznacza przyjście. Jest to czas, w którym katolicy i ewangelicy mają uświadomić sobie, że oczekują na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa.

Czterotygodniowy okres Adwentu to czas radosnego oczekiwania, który obfituje w zwyczaje i symbole. Jest podobny do całego ludzkiego życia, które jest oczekiwaniem na pełne spotkanie z Bogiem. Wspomniał również o tym papież Franciszek podczas środowej audiencji. W słowach skierowanych do Polaków, przypomniał, że „okres Adwentu poprzez różne symbole przygotowuje nas do celebrowania tajemnicy Wcielenia Syna Bożego i przypomina nam, że życie ludzkie jest ciągłym oczekiwaniem”. Ojciec Święty podkreślił również, że „nasze życie staje się piękne i szczęśliwe, gdy czekamy na kogoś drogiego i ważnego dla nas”. Dodał, by czas Adwentu pomógł nam „przekształcić nadzieję w pewność, że Ten, na którego czekamy, kocha nas i nigdy nas nie opuszcza.”

Roraty, wieniec adwentowy, postanowienia

W Polsce jednym z najbardziej charakterystycznych zwyczajów adwentowych są Roraty. Jest to msza święta sprawowana ku czci Najświętszej Maryi Panny, zwykle bardzo wcześnie rano. Wierni, często w ciemnościach przenikniętych jedynie blaskiem trzymanych w ręku świec lub lampionów, oczekują narodzin Zbawiciela. Dzieci uczestniczące w mszach roratnich podejmują różne drobne postanowienia adwentowe, które są wyrazem wewnętrznego przygotowania do Bożego Narodzenia. Zwyczaj ten nie jest tylko zarezerwowany dla najmłodszych, dorośli również podejmują duchowe zobowiązania, zmierzające do poprawy życia, a w konsekwencji do pojednania się z Bogiem i ludźmi.

Z Roratami związany jest zwyczaj zapalania specjalnej świecy – roratki, która symbolizuje Maryję i jest zapowiedzią przyjścia na świat Chrystusa. Ważnym symbolem jest również wieniec z czterema świecami oznaczającymi cztery niedziele Adwentu. Zapalanie świec oznacza czuwanie i gotowość na przyjście Chrystusa. Wiąże się to ze słowami Chrystusa, który określał siebie mianem "światłości świata". Pierwsza świeca zapalana w pierwszą niedzielę Adwentu to Świeca Nadziei, symbolizująca proroków, którzy zapowiedzieli przyjście Mesjasza. W drugą niedzielę Adwentu zapalana jest Świeca Pokoju na pamiątkę miejsca, w którym narodził się Zbawiciel. Z kolei w trzecią niedzielę, która nosi nazwę „Gaudete” („Radujcie się”), zapalana jest Świeca Radości. Ma przypominać pasterzy, którzy jako pierwsi ujrzeli Jezusa i ogłosili światu „radosną nowinę”. W ostatnią – czwartą niedzielę Adwentu zapalana jest Świeca Miłości, symbolizująca aniołów, którzy objawili się pasterzom w grocie betlejemskiej i ogłosili im narodziny Dzieciątka Jezus. Każda kolejna zapalona świeca – tak, jak każda niedziela Adwentu – przybliża wiernych do narodzin Zbawiciela.

Adwent w rodzinie

Przygodnie napotkanemu katolikowi Adwent może kojarzyć się tylko i wyłącznie z okresem przed Bożym Narodzeniem, jako czas przygotowania do świąt. Bez wątpienia, wszystkie zewnętrzne oznaki, jak prezenty, porządki domowe, potrawy wigilijne, ozdoby świąteczne, mają pomóc w dobrym przeżyciu świątecznego czasu. Nie powinny jednak przysłonić samej istoty Adwentu – duchowego przygotowania do narodzin Jezusa Chrystusa. Tym bardziej, że Boże Narodzenie to najbardziej rodzinne święta w roku – zarówno dla wierzących, jak i niewierzących. Warto zatem wykorzystać czas Adwentu do naprawienia i pogłębienia relacji rodzinnych, by rodzinne spotkania przy wigilijnym i świątecznym stole były czasem pełnym radości, a nie tylko wypełnieniem rodzimej tradycji.