W Jaffie, Lublinie i Izbicy pożegnano ks. inf. Grzegorza Pawłowskiego, sługę Mesjasza i żołnierza Chrystusa.

Msza św. pogrzebowa śp. ks. inf. Grzegorza Pawłowskiego (Jakuba Hersza Grinera), kapłana archidiecezji lubelskiej i duszpasterza w Ziemi Świętej, który zmarł 21 października w Jaffie, została odprawiona w archikatedrze lubelskiej 3 listopada. - Żegnamy człowieka niezwykłego, unikalnego świadka dramatycznych wydarzeń XX wieku. Jak sam mówił, nosił w sobie dwa światy. Jakub Hersz Griner i Grzegorz Pawłowski, Żyd i Polak, sługa Mesjasza i katolicki ksiądz, kochający swoje obie ojczyzny; człowiek łączący narody, religie i kultury, budowniczy pokoju, człowiek niezwykłej mądrości i życzliwości - powiedział abp Stanisław Budzik we wstępie do liturgii. Metropolita wezwał do modlitwy dziękczynienia za śp. ks. Grzegorza Pawłowskiego, „wielkiego człowieka, kapłana i świadka, którego dane nam było spotkać w życiu i korzystać z owoców pracy”, który po latach „wrócił do ziemskiej ojczyzny i do ojczyny niebieskiej”. W ostatnim pożegnaniu uczestniczyli biskupi i kapłani, przedstawiciele różnego szczebla władz z ministrem edukacji i nauki Przemysławem Czarnkiem, wojewodą lubelskim Lechem Sprawką oraz prezydentem miasta Lublin Krzysztofem Żukiem. Licznie reprezentowane były siostry ze Zgromadzenia Misjonarek Benedyktynek z przełożoną generalną matką Marceliną Kuśmierz. Wśród uczestników żałobnych uroczystości obecni byli bratanek zmarłego i przedstawiciele gminy żydowskiej oraz przyjaciele z Polski i Izraela.

W homilii bp Mieczysław Cisło przywołał najważniejsze wydarzenia z życia żydowskiego chłopca, który w swoim sercu usłyszał głos powołania kapłańskiego i przez ponad 60 lat wiernie służył Chrystusowi i bliźnim. Przypomniał dzieciństwo ks. Grzegorza Pawłowskiego, przeżywane w religijnej rodzinie żydowskiej i dramatyczne wydarzenia II wojny światowej, kiedy ciemną noc demonicznego systemu niemieckiego nazizmu rozświetlały miłosierne gesty prostych Polaków, ratujących niewinne życie. Cudem ocalały, po wojnie tułał się po sierocińcach, aż trafił na dobre serce s. Klary Szczęsnej, benedyktynki prowadzącej w Puławach dom dziecka. Wśród zakonnych habitów i wojennych sierot odnalazł prawdziwą miłość, która zaprowadziła go do kapłaństwa. Święcenia przyjął w 1958 r. w katedrze lubelskiej. Przez kilka lat ofiarnie pracował w parafiach w Żółkiewce, Bobach, Chodlu, Kurowie i Głusku; studiował biblistykę w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1970 r. podjął decyzję o wyjeździe do Izraela, gdzie rozpoczął duszpasterską służbę wśród Polonii i hebrajskojęzycznych chrześcijan.

- Jaką wewnętrzną moc i hart ducha musiał mieć jako dziecko i nastolatek, aby unieść ciężar tragizmu swojego losu, przechowywanego w sercu i podtrzymywanego w pamięci w całkowitej samotności? Jaką musiał mieć duchową tożsamość, żydowską i katolicką, aby pogodzić w osobowej syntezie, bez uszczerbku i zdrady, różne przynależności: żydowską, polską, judaistyczną, chrześcijańską, rodzinną, kapłańską, przyjacielską? - pytał w homilii bp Mieczysław Cisło. - Jesteśmy winni pamięć i miłość, bo wiele mu zawdzięczamy. Jego postawa, pełna wierności swemu wyborowi powołania kapłańskiego; jego ewangeliczne życie w naśladowaniu Chrystusa ubogiego, czystego i pokornego; głoszenie dobrego imienia o Polakach. Często powtarzał: „Nie powiem żadnego złego słowa o Polakach, bo przecież zawdzięczam im życie”. To ważna katecheza dla naszego życia społecznego - powiedział ksiądz biskup. Jak podkreślił, ks. Grzegorz Pawłowski „jednakową miłością obdarzał Żydów i Polaków, wierzących i niewierzących”. - Miał dwie ojczyzny: Polskę i Izrael. Kochał je i za obie gotów był oddać życie. Jedna miłość nie była kosztem drugiej. W tym tkwi wielkość tego skromnego człowieka, Żyda i Polaka, który w drugim widział bliźniego, któremu winien był miłość na wzór Chrystusa. To człowiek Dekalogu i ośmiu błogosławieństw, który jednoczył nas w odkrywaniu piękna ewangelicznych wartości na ścieżkach bolesnych doświadczeń własnego i narodowego życia - powiedział bp Cisło.

Po Liturgii ciało śp. ks. inf. Grzegorza Pawłowskiego, zgodnie z jego wolą, spoczęło na cmentarzu żydowskim w Izbicy.

Więcej na łamach "Niedzieli Lubelskiej"