Z Jasnej Góry

Maturzyści

13 kwietnia przyjechało ok. 7 tys. maturzystów z archidiecezji warszawskiej i diecezji warszawsko-praskiej, z którymi modlili się: bp Tadeusz Pikus z Warszawy i bp Stanisław Kędziora z Warszawy Pragi oraz ok. 50 duszpasterzy. Organizatorem był ks. Henryk Małecki - dyrektor ds. katechizacji w archidiecezji warszawskiej. W tym dniu pielgrzymce ponad 4 tys. maturzystów z archidiecezji łódzkiej towarzyszył metropolita - abp Władysław Ziółek wraz z 60 kapłanami. Pielgrzymkę zorganizował przewodniczący Wydziału Duszpasterstwa Młodzieży w archidiecezji łódzkiej - ks. Jarosław Kłys.
16 kwietnia po raz pierwszy w zorganizowanej pielgrzymce ogólnodiecezjalnej przyjechało ponad 2 tys. maturzystów z diecezji radomskiej. Z młodzieżą modlił się biskup diecezji Zygmunt Zimowski oraz ok. 50 duszpasterzy. Organizatorem był ks. Piotr Supierz - diecezjalny wizytator katechetyczny.
W dniu następnym pielgrzymka maturzystów diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej zgromadziła ok. 2 tys. młodzieży oraz ok. 40 kapłanów z ks. prał. Marianem Dziemianko oraz ks. Wacławem Grądalskim - diecezjalnym duszpasterzem młodzieży i organizatorem pielgrzymki.
18 kwietnia ponad 5 tys. maturzystów diecezji zielonogórsko-gorzowskiej przybyło wraz z biskupem diecezji Adamem Dyczkowskim i ok. 72 duszpasterzami. Za organizację odpowiedzialny był diecezjalny duszpasterz młodzieży - ks. Robert Patro.

Pielgrzymka częstochowskich Sybiraków

Reklama

14 kwietnia - w 64. rocznicę zbrodni katyńskiej, 64. rocznicę zsyłki Polaków na Syberię i 61. rocznicę odkrycia grobów internowanych - przybyło ok. 100 przedstawicieli organizacji kombatanckich i rodziny ofiar. Pod pomnikiem Ofiar Sowieckich stanęły poczty sztandarowe, m.in. Związku Sybiraków i Stowarzyszenia Rodzina Katyńska. Prezydent Częstochowy Tadeusz Wrona i delegacje złożyli wieńce. Pamięć pomordowanych uczczono minutą ciszy. Mszy św. przewodniczył o. ppłk Jan Golonka. Uroczystość zorganizował Oddział Częstochowski Związku Sybiraków z prezesem Franciszkiem Borkowskim na czele.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

7. Międzynarodowa Pielgrzymka Ruchu Rodzin Nazaretańskich

17 kwietnia w pielgrzymce pod hasłem: Naśladować Chrystusa wzięło udział ok. 5,5 tys. członków i sympatyków Ruchu z 15 krajów, m.in. z: USA, Kanady, Meksyku, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Anglii, Słowacji i Ukrainy. W Bazylice Mszę św. odprawił metropolita częstochowski - abp Stanisław Nowak, z którym koncelebrowało ok. 120 kapłanów. Organizatorem pielgrzymki był ks. Zbigniew Bigda - wicemoderator RRN w diecezji warszawsko-praskiej. Pielgrzymkę poprzedziły rekolekcje duszpasterzy Ruchu, które odbywały się w dniach 14-17 kwietnia w Kaplicy Domu Pielgrzyma.

Czuwanie „Rodziny Arnoldowej”

Z 17 na 18 kwietnia br. w 4. modlitewnym czuwaniu misyjnym wzięło udział ok. 600 misjonarzy, ich rodzin i przyjaciół oraz dobrodziejów misji, a także alumnów Misyjnego Seminarium Duchownego Księży Werbistów w Pieniężnie. Czuwanie było dziękczynieniem za kanonizację o. Arnolda Janssena, założyciela trzech zgromadzeń misyjnych - Księży Werbistów, Sióstr Służebnic Ducha Świętego i Sióstr Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji - oraz o. Józefa Freinademetza, pierwszego misjonarza werbistów w Chinach. O północy Mszę św. odprawił bp Julian Gbur, werbista, ordynariusz diecezji ukraińsko-bizantyjskiej ze Stryja na Ukrainie. Czuwanie zorganizował o. Wiesław Dudar - dyrektor Referatu Misyjnego Księży Werbistów.

Modlitwa Rodziny Katyńskiej

18 kwietnia Rodzina Katyńska uczciła pamięć Polaków pomordowanych przez Sowietów. Podczas Mszy św. modliło się ponad 400 osób na czele z ks. Zdzisławem Peszkowskim, kapelanem Rodziny Katyńskiej. Z okazji 64. rocznicy tragicznych wydarzeń w Związku Sowieckim organizacje kombatantów, harcerze, Wojsko Polskie i Stowarzyszenie Rodzina Katyńska wystawili 8 pocztów sztandarowych. Mszy św. w Kaplicy Matki Bożej przewodniczył ks. inf. Zdzisław Król z Warszawy, organizator pierwszej pielgrzymki. Homilię wygłosił ks. prał. Z. Peszkowski. „Przychodzimy do Matki Bożej ponowić ślubowanie, że będziemy pamiętać, ale będziemy przebaczać” - mówił Ksiądz Prałat, nawiązując do ponawianego co roku Aktu Pamięci, Przebaczenia i Zawierzenia.

W skrócie

12 kwietnia Mszą św. w Kaplicy Matki Bożej, którą odprawił o. Efrem Osiadły, uczczono pamięć 13 częstochowianek z Armii Krajowej, zamordowanych w obozie Ravensbrück 13 kwietnia 1942 r.

12 kwietnia w Bazylice odbył się koncert wielkanocny: Historia o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim. Wykonawcami byli Józef Skrzek i górale beskidzcy.

W dniach 14-15 kwietnia odbyło się spotkanie przełożonych domów paulińskich z Polski i z zagranicy. Dorocznemu spotkaniu, w którym wzięło udział 26 przeorów, przełożonych i proboszczów parafii, przewodniczył generał Zakonu - o. Izydor Matuszewski. Konferencję mariologiczną wygłosił ks. prof. Czesław Bartnik.

Zapowiedzi

14/15 maja - 21. Sympozjum Ruchu Społecznego ku Cywilizacji Miłości

15 maja - 14. Pielgrzymka Pracowników Administracji Państwowej

15/16 maja - Ogólnopolski Kongres Odnowy w Duchu Świętym

15/16 maja - Pielgrzymka Ludzi Biznesu
- Czuwanie Misyjne Księży Pallotynów

16 maja - 7. Pielgrzymka Represjonowanych Stanu Wojennego

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan