Mszę św. beatyfikacyjną będą koncelebrować miejscowy biskup Enrique Benavent, dyrektor generalny Bractwa o. Florencio Núñez, jak również czterej kardynałowie, 20 biskupów i ponad 80 biskupów.

Program uroczystości przewiduje ponadto wydarzenia kulturalne i duchowe, w tym adorację eucharystyczną, wystawę poświęconą męczennikom z Bractwa i inne wydarzenia. W niedzielę 31 października rano zostanie odprawiona dziękczynna Msza św. za nowych błogosławionych, wieczorem zaś w miejscowym seminarium duchownym z jego słuchaczami spotka się abp Jorge Carlos Patrón Wong – sekretarz ds. seminariów w Kongregacji ds. Duchowieństwa. A 1 listopada, w uroczystość Wszystkich Świętych będzie sprawowana liturgia wspominająca czterech męczenników już jako wyniesionych na ołtarze.

Postulator sprawy beatyfikacji ks. Carlos Comendador z Bractwa zaznaczył, że „nie szukali oni śmierci, ale też nie uciekli w obliczu zagrożenia i oddali życie, pozostając wiernymi wierze chrześcijańskiej i nie wyrzekli się kapłaństwa, stając się świadkami wiary i swego kapłaństwa”. Postulator dodał, że zanim zginęli, zajmowali się formacją kapłańską seminarzystów oraz przypomniał chrześcijan, którzy – tak jak oni wtedy – także dziś cierpią prześladowania z powodu swej wiary w różnych częściach świata.

Przełożony Bractwa ks. Núñez wyraził radość ze zbliżającej się uroczystości i „wdzięczność całej wspólnoty Bogu za to dobro, jakim [ta beatyfikacja] jest dla Kościoła i dla nas”. Życzył, aby to świadectwo czterech męczenników „rozświetlało nasze życie” oraz aby „ich przelana krew stała się źródłem nowych powołań i pomagała wszystkim kapłanom i wszystkim wiernym odkrywać na nowo w kształtowaniu się z Chrystusem jedyny prawdziwy plan dla swego życia”.

Czterej nowi błogosławieni są już ostatnią grupą z grona 30 kapłanów Bractwa, zabitych w czasie wojny domowej w Hiszpanii i ogłoszonych błogosławionymi. 1 października 1995 roku św. Jan Paweł II beatyfikował ks. Piotra Ruiza de los Paños i jego 8 towarzyszy. Następnie 13 października 2013 roku w Tarragonie na ołtarze wyniesiono ks. Joachima Jovaní Marina i jego 14 towarzyszy. Ponadto wśród beatyfikowanych 25 marca 2017 roku ks. Józefa Ávareza-Benavidesay de la Torre i 114 osób było też dwóch członków Bractwa.

Oto krótkie życiorysy przyszłych błogosławionych:

Franciszek Kastor (Francisco Cástor) Sojo López urodził się 28 marca 1881 roku w Madrigalejo (prowincja Cáceres w zachodniej Hiszpanii). W okresie studiów seminaryjnych zaprzyjaźnił się z wieloma klerykami, którzy później już jako księża, tak jak on, zginęli śmiercią męczeńską. Święcenia przyjął 19 grudnia 1903 roku w Plasencii i tam w rok później wstąpił do Bractwa Księży Pracowników. Całe swoje życie kapłańskie poświęcił na formację przyszłych księży w różnych miastach kraju. Prywatnie był wielkim miłośnikiem muzyki, której poświęcał dużą część wolnych chwil. Gdy w 1936 roku wybuchła wojna domowa w Hiszpanii, liczył się z męczeństwem, a nawet przewidywał, że wcześniej czy później to nastąpi. Zginął rozstrzelany przez republikanów w nocy z 12 na 13 września 1936 roku w Ciudad Real w środkowej Hiszpanii.

Emilian (Millán) Garde Serrano urodził się 21 grudnia 1876 roku w Vara del Rey koło miasta Cuenca w środkowej Hiszpanii. Po ukończeniu z wyróżnieniem seminarium został wyświęcony na kapłana w dniu swych 25. urodzin a w niespełna dwa lata później został członkiem Bractwa. Również w 1903 roku uzyskał licencjat z prawa kanonicznego w Toledo. Zajmował się następnie formacją seminarzystów w różnych miastach i regionach swego kraju. Odznaczał się wielkim umiłowaniem Eucharystii. Gdy przyszli po niego rewolucyjni milicjanci, nie stawiał oporu. Zmarł 7 lipca 1938 roku w więzieniu w Cuence z wycieńczenia i złego traktowania. W chwili śmierci miał ponad 61 lat i był najstarszym z czwórki nowych błogosławionych.

Emanuel (Manuel) Galcerá Videllet urodził się 6 lipca 1877 roku w Caseres na granicy między Katalonią a Aragonią. Na kapłana został wyświęcony 1 czerwca 1901 roku w mieście Huesca w Aragonii, w rok później uzyskał licencjat z teologii w Saragossie, a w 1906 roku wstąpił do Bractwa. Pracował jako formator i profesor w wielu seminariach a także w Papieskim Kolegium Hiszpańskim św. Józefa w Rzymie. Rozstrzelano go 3 września 1936 roku w Capones koło Ibros na terenie diecezji Jaén wraz z 30 innymi osobami, a – jak zeznawali potem świadkowie tych wydarzeń – milicjanci z dumą opowiadali później o tym, co zrobili.

Akwilin (Aquilino) Pastor Cambrero urodził się 4 stycznia 1911 roku w Zarza de Granadilla w prowincji Cáceres jako najmłodszy z piątki dzieci. Od najmłodszych lat odznaczał się się głęboką wiarą i bawił się w odprawianie Mszy. Gdy w 1923 roku wstąpił do seminarium w swej diecezji Coria-Cáceres, był tak biedny, że od 3. roku jego pobyt tam finansował proboszcz jego parafii. Sytuacja jeszcze bardziej się pogorszyła, gdy w 1934 roku zmarł jego ojciec. Mimo wszystko 25 sierpnia 1935 roku przyjął święcenia kapłańskie w Placencii i w 3 dni później odprawił prymicyjną Mszę św. w swym miasteczku rodzinnym. Został potem prefektem alumnów i profesorem w seminarium duchownym w Baezie, współpracował też z miejscową Akcją Katolicką. Ale już w rok później wybuchła wojna i towarzyszące jej prześladowania religijne w całym kraju. Aresztowano go wraz ze wspomnianym o. Emanuelem Galcerá. Początkowo znaleźli schronienie u zaprzyjaźnionej rodziny, ale po kilku dniach wykryto ich obecność i obu wywieziono w różne miejsca. Ks. Akwilin został rozstrzelany koło Baezy 28 sierpnia 1936 roku – dokładnie w rocznicę swej prymicji. W chwili śmierci miał 25 lat i był najmłodszym z całej czwórki.

Bractwo Kapłanów Pracowników Najświętszego Serca Pana Jezusa założył w 1883 roku w Tortosie miejscowy kapłan ks. Emanuel (Manuel) Domingo y Sol (1836-1909), beatyfikowany 28 marca 1987 roku w Watykanie przez św. Jana Pawła II. Jest to stowarzyszenie księży diecezjalnych, łączących się w celu wzajemnego pomagania sobie w pełnieniu posługi na drodze uświęcania się i większej skuteczności w działaniach. Członkowie Bractwa pozostają przypisani (inkardynowani) do swej diecezji, ale za zezwoleniem miejscowego biskupa wstępują do niego, aby lepiej wypełniać swe obowiązki. Jest to wspólnota kapłańska, a więc mogą do niej należeć mężczyźni mający przynajmniej święcenia diakonatu. Pozostając w stałej łączności ze swym biskupem i duchowieństwem swej diecezji członek Bractwa winien być jednocześnie szczególnie gotowy i wolny do pracy w każdym zakątku świata.

W 1898 roku Stolica Apostolska uznała oficjalnie te specyfikę Bractwa, a w 1927 roku uznała za stowarzyszenie życia wspólnotowego, ale bez składania ślubów, a w 1952 roku – za instytut świecki. W 2008 roku Benedykt XVI zatwierdził jego statut jako publicznego stowarzyszenia kleryckiego na prawie papieskim. Członkowie Bractwa działają obecnie w 13 krajach Europy, Afryki oraz Ameryki Południowej i Północnej.