Od I niedzieli Adwentu, czyli od 30 listopada 2003 r., w Kościele w Polsce obowiązują postanowienia dekretu Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów
dotyczące świąt zniesionych. Na jego mocy udzielono pozwolenia, aby obchodzenie uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego było przypisane do następującej po nim siódmej niedzieli Wielkanocy, obchodzenie
zaś uroczystości św. Józefa (19 marca), uroczystości Świętych Apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca) i uroczystości Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia) - nie obowiązywało
już w przyszłości jako obchodzenie świąt nakazanych.
W wymienione uroczystości, kiedy przypadać będą w dzień powszedni, wierni nie będą zobowiązani do udziału we Mszy św. i do powstrzymania się od prac niekoniecznych. Zachęca się
jednak wiernych do udziału w Eucharystii w te dni, z biegiem roku bowiem Kościół odsłania całe misterium Chrystusa, otwierając bogactwa zbawczych czynów i zasług
swojego Pana. Uczestnictwo w nich pozwala dostąpić łaski zbawienia (zob. Konstytucja o liturgii świętej 102). Oddawanie zaś ze szczególną miłością czci Najświętszej Matce
Bożej Maryi, która trwale związana jest ze zbawczym dziełem swojego Syna, pozwala podziwiać i wysławiać owoc Odkupienia oraz oglądać to, czym pragniemy i spodziewamy się
być.
Biskupi polscy, prosząc o zgodę Stolicy Apostolskiej na powyższe zmiany w przepisach świętowania, pragnęli ułatwić wiernym rozstrzyganie dylematów związanych z wymogiem
uczestnictwa w Liturgii w dni świąteczne, które nie są wolne od pracy. W Polsce w okresie komunizmu niektóre święta nakazane stały się dniami pracy, co z kolei
niejednokrotnie uniemożliwiało świętowanie wielkich wydarzeń zbawczych i powodowało u wiernych wątpliwości sumienia. W święta nakazane bowiem „wierni są zobowiązani
uczestniczyć we Mszy świętej oraz powstrzymać się od wykonywania tych prac i zajęć, które utrudniają oddawanie Bogu czci, przeżywanie radości właściwej dniowi Pańskiemu oraz korzystanie
z należnego odpoczynku duchowego i fizycznego” (kodeks prawa kanonicznego, kan. 1247).
O możliwości dokonania powyższych przedsięwzięć poucza obowiązujący obecnie kodeks: „Niedziela, w czasie której jest czczona tajemnica paschalna, (...) winna być obchodzona w całym
Kościele jako najdawniejszy dzień świąteczny nakazany. Ponadto należy obchodzić dni Narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa, Objawienia Pańskiego, Wniebowstąpienia oraz Najświętszego Ciała i Krwi
Chrystusa, Świętej Bożej Rodzicielki Maryi, Jej Niepokalanego Poczęcia i Wniebowzięcia, Świętego Józefa, Świętych Apostołów Piotra i Pawła, wreszcie Wszystkich Świętych. Konferencja
Episkopatu może jednak, za uprzednią aprobatą Stolicy Apostolskiej, niektóre z dni świątecznych nakazanych znieść lub przenieść na niedzielę” (kan. 1246).
Świętami nakazanymi poza niedzielami są: uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia), uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki (1 stycznia), uroczystość Objawienia Pańskiego (6 stycznia), uroczystość
Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia), uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada).
Jedynym świętem nakazanym nie będącym w Polsce dniem wolnym od pracy pozostaje uroczystość Objawienia Pańskiego (Trzech Króli). Episkopat Polski ma jednak nadzieję, że ten ważny dla katolików
dzień stanie się wolny od pracy. Dokładnie mówiąc, że zostanie przywrócony jego świąteczny charakter zniesiony przez Sejm 16 listopada 1960 r. jako wyraz pogłębiającej się antykościalnej ofensywy
ówczesnych władz.
Pomóż w rozwoju naszego portalu