„Bóg tak chciał, żeby za Królową Polski uważana była w specjalny sposób Maryja Jasnogórska. A chociaż w Polsce jest tyle ośrodków pracy maryjnej i odrodzenia duchowego, to właśnie Jasna Góra ma największy płaszcz w Polsce, którym przykrywa nie tylko Ojczyznę naszą, ale i całą polską diasporę. Są to więc warunki szczególne i niewątpliwie od Boga zamierzone”. To fragment zapisu Stefana Kardynała Wyszyńskiego, Prymasa Polski, dokonanego w Komańczy 4 czerwca 1956 r. Istotnym przesłaniem tej wypowiedzi jest motywacja uzasadniająca rolę i misję Jasnej Góry. Motywacja najgłębsza i podstawowa, która wszystkie wydarzenia odnosi do samego Boga jako przyczyny sprawczej wszystkich faktów. Jest to motywacja głęboko osadzona w Biblii. Hebrajski wyraz dawar oznacza słowo, a także wydarzenie. Sam nasz Pan Jezus Chrystus przyjmuje wydarzenia swej męki i śmierci na krzyżu w tym właśnie kluczu, gdy mówi do Piotra, gotowego walczyć w Jego obronie: „Czyż nie mam pić kielicha, który mi podał Ojciec?” (J 18, 11). A przecież tym kielichem było morze cierpienia, odrzucenia i okrutnej śmierci na krzyżu. Taka interpretacja wszystkich wydarzeń jest fundamentalnym przesłaniem całej Biblii, pozwala także zrozumieć historię własnego życia i wejść w zbawczy plan, jaki Bóg przewidział od wieków dla każdego z nas.
Ikona Jasnogórskiej Bogarodzicy to nie jakiś „obrazek” czy nawet arcydzieło sztuki malarskiej z kręgu najwyższych osiągnięć europejskiego malarstwa. Ona nosi w sobie szczególny znak obecności Boga, dotykającej pierwszych wieków chrześcijaństwa, a zrodzona jest w kręgu przesyconej modlitwą i mądrością kultury bizantyjskiej.
Jasnogórska Ikona, będąca malarskim zapisem najgłębszych tajemnic zbawienia, jest szczególnym świadectwem dojrzałej wiary, owocem modlitwy, życia chrześcijańskiego i oknem do nieba. Ikona za pomocą barw i światła odsłania i wprowadza jednocześnie w świat nadprzyrodzony. Jest namalowaną modlitwą. W naszej polskiej rzeczywistości, utkanej z historycznych realiów Rzeczypospolitej Obojga Narodów, obejmującej obszary wschodniego chrześcijaństwa i zachodniej cywilizacji Kościoła łacińskiego obrządku, Jasnogórska Ikona posiada jedyny i niepowtarzalny charyzmat ekumeniczny. Jest łącznikiem i nośnikiem jedności Kościoła.
Także Jasna Góra, jako pewien kompleks architektoniczny, odsyła do najstarszych tradycji chrześcijańskiego monastycyzmu, głębokiej wiary i miłości. Nawiązuje do tych najdawniejszych nurtów twórczego i pięknego Średniowiecza, gdy surowość życia mnichów, ubóstwo zakonników eksplodowało bogactwem miłości, znajdującej swój upust w architekturze.
Wprawdzie nie ma już wśród nas Króla Ducha w osobie kard. Stefana Wyszyńskiego, ale nie wolno nam zaprzepaścić dziedzictwa Prymasa Tysiąclecia, który z taką miłością i wiarą gromadził rozproszone dzieci Boże wokół „Tej, co Jasnej broni Częstochowy i w Ostrej świeci Bramie”. Trzeba ratować Naród przed rozbiciem i śmiertelnymi podziałami.
Ta jedyna Królowa w znaku Jasnogórskiej Ikony legitymuje się swoją obecnością i panowaniem od ponad sześciu wieków. Legitymuje się wiernością przymierza z Narodem Polskim, będąc z nim w chwilach chwały i wielkości, jak również w momentach zmagań, zagrożeń i cierpień, aż do naszych czasów, włącznie z Cudem nad Wisłą. Jej jasnogórskie królowanie ma potwierdzenie i uroczyste ogłoszenie przez historyczne śluby Jana Kazimierza, złożone we Lwowie 1 kwietnia 1656 r. w wyniku zwycięskiej obrony Jasnej Góry. Prosto, mocno i pięknie brzmi Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej z 1764 r., syntetycznie wyrażająca tę oficjalną „nominację” Jasnogórskiej Bogarodzicy na Królową Polski: „Ponieważ Rzeczpospolita do swojej Najświętszej Królowej Maryi Panny w Obrazie Częstochowskim, cudami słynącej, zawsze nabożna i Jej protekcji w potrzebach doznawająca, wszystkimi Konstytucjami, a mianowicie annorum 1652, 1656, 1658, 1674, 1710, 1717, Jasną Górę zatwierdziła, więc na oświadczenie, jako nieustannie pragniemy Matki Boskiej dla nas i dla całego Królestwa skutecznej pomocy i opieki, za zgodą wszystkich stanów Rzeczypospolitej Obojga Narodów, ponawia i zatwierdza”.
Nasuwałaby się jeszcze konieczność przywołania licznych dokumentów kościelnych i wypowiedzi papieży określających Jasnogórską Ikonę mianem jedynej i wyłącznej Królowej Polski. Zbyt to obszerny zbiór. Niech na zakończenie wystarczy fragment modlitwy mszalnej z uroczystości Matki Bożej Jasnogórskiej. „Boże, Ty dałeś Narodowi Polskiemu w Najświętszej Maryi Pannie przedziwną pomoc i obronę, a Jej Święty Obraz Jasnogórski wsławiłeś niezwykłą czcią wiernych. Spraw łaskawie, abyśmy na ziemi z zapałem walczyli w obronie wiary...”.