Najpierw spieszę,
aby złożyć Ci
życzenia imieninowe.

Niech Ci Pan Jezus
da radość,
Twoi Parafianie z Niedźwiadka
niech podtrzymują Twoje ręce
w pracy i w modlitwie.

Podziwiam Cię, Rosiu.
Nie gniewaj się,
że mówię do Ciebie
tak wprost.
Boś mi ziomkiem
i ministrantem od jednego ołtarza.

Twój tata Szczepan
w wojsku był
posługującym kapelanowi.
Podziwialiśmy go,
jak on znał ceremonie.

Podziwiałem też Twego Tatę,
że wybrał Ci takie rzadkie
a piękne imię - Roch.
Jesteś pewnie drugi
po Sienkiewiczowym
Rochu Kowalskim.
Przypuszczam, że Twój Tata
wziął natchnienie
od Patrona kościółka
- Świętego Rocha
na Górce Zgody
koło Nowego Miasta,
ale w parafii łęgonickiej.

O, z jakim sentymentem
wspominam odpusty
na Górze św. Rocha.

Odpust trwał dwa dni.
Wieczorem, w uroczystość
Matki Boskiej Zielnej,
były Nieszpory
jeszcze o Matce Bożej.
O Mszy św. wieczornej
jeszcze się kardynałom
w Rzymie nie śniło.

Ten wieczorny odpust
był dla pastuchów.
Odpust św. Rocha
był 16 sierpnia,
ale wtedy jechali dorośli
i kawalerka.

Nie wiem, czy pamiętasz
ten odpust z udziałem
kard. Stefana Wyszyńskiego,
Prymasa Polski.

Boże!
Ludzie jechali wozami
od Grójca, Rawy, Drzewicy,
od Radomia.

Chłopi powtarzali słowa
Prymasowe.
Prymas bronił ich przed kołchozami
i chwalił,
że potrafiliby wyżywić
80 milionów Polaków.

Nie było nagłośnienia.
Samoloty z wojskowego lotniska
bardzo przeszkadzały.

Rosiu Kochany!
Nie pamiętasz tej trwogi,
gdy od pioruna
zapalił się dach
kościoła św. Rocha.

Lasek był wtedy mały.
W Wale było widać pożar.
Ludzie klękali
na zmokniętej ziemi,
płakali i modlili się.

Dzwonili w strażacki dzwonek.
Strażacy się wahali
- jechać czy nie jechać?

- Jedziemy!
- zawołał dziadek.
- A co by o nas pomyślał
Święty Roch?
A kto nam będzie
bydło chronił od zarazy?
Psy by nas pogryzły,
żeśmy ich Patrona
nie ratowali.

Zmieniły się dziś
odpusty u św. Rocha.
Coraz mniej ludzi.
Już ich nie bawi
ani karuzela,
ani stragany.

Pustelnika Ignacego
już nie ma
i ziemlanki *nikt
nie uszanował.

Śni mi się czasem,
że z orkiestrą
przechodzimy przez rowek,
przez podwórko Pana Wiśnika
i gramy w procesji
wokół kościółka.

Rosiu Kochany!
Na wspominki mi się zebrało.
Prawda.
Odchodzi bowiem bezpowrotnie
ten dziecięcy świat,
czysty i piękny
jak pierwsze kochanie.

Będziesz na odpuście?
Przyjedź!
Może ten francuski Święty
nas wysłucha,
ocali ziemię, bydło
i wierne psy.

Plurimos annos!

* ziemlanka - prymitywne pomieszczenie mieszkalne wybudowane w ziemi.