Audiencja generalna, 19 marca 2003 r.

1. Celebrujemy dzisiaj uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Maryi (por. Mt 1, 24; Łk 1, 27), którego liturgia ukazuje jako "ojca" Jezusa (por. Łk 2, 27. 33. 41. 43. 48), gotowego do realizacji Bożych planów, również wtedy, gdy są niezrozumiałe dla człowieka. W nim, w "synu Dawida" (por. Mt 1, 20; Łk 1, 27), wypełniło się Pismo i Przedwieczne Słowo stało się ciałem, za sprawą Ducha Świętego, w łonie Dziewicy Maryi. Św. Józef zostaje określony w Ewangelii jako "człowiek sprawiedliwy" (por. Mt 1, 19) i jest dla wszystkich wierzących wzorem życia w wierze.

2. Słowo "sprawiedliwy" nawiązuje do Jego postawy moralnej, szczerego przylgnięcia do przestrzegania prawa oraz całkowitego otwarcia na wolę Ojca niebieskiego. Nawet w chwilach trudnych i niekiedy dramatycznych pokorny cieśla z Nazaretu nigdy nie przypisuje sobie prawa podawania w wątpliwość planów Bożych. Oczekuje na powołanie z wysoka i w milczeniu szanuje tajemnicę, pozwalając prowadzić się Panu. Przyjąwszy zadanie, wykonuje je z posłuszną odpowiedzialnością: z uwagą słucha anioła, gdy ma wziąć Dziewicę z Nazaretu za małżonkę (por. Mt 1, 18-25), podczas ucieczki do Egiptu (por. Mt 2, 13-15) oraz podczas powrotu do Izraela (por. Mt 2, 19-23). Ewangeliści opisują w krótkich, ale znaczących słowach jego zatroskanie jako opiekuna Jezusa, uważnego i wiernego małżonka, który pełni władzę w rodzinie w stałej postawie służby. Pismo Święte nie mówi nic więcej na ten temat, jednakże w tym milczeniu zawarty jest styl jego misji: życie przeżywane w szarym trudzie codzienności, jednakże w szczerej wierze w Opatrzność.

3. Św. Józef musiał każdego dnia zatroszczyć się o zaspokajanie potrzeb rodziny ciężką pracą swoich rąk. Dlatego Kościół słusznie ukazuje go jako patrona ludzi pracujących.
Dzisiejsza uroczystość stanowi też właściwą okazję do refleksji nad doniosłością pracy w życiu człowieka, rodziny i wspólnoty. Człowiek jest podmiotem i wykonawcą pracy i w świetle tej prawdy można lepiej zrozumieć fundamentalny związek, jaki istnieje między osobą, pracą a społecznością. Ludzka aktywność - przypomina Sobór Watykański II - pochodzi od człowieka i na człowieka jest ukierunkowana. Według planu i woli Boga, musi ona służyć rzeczywistemu dobru rodzaju ludzkiego i powinna pozwolić człowiekowi, jako jednostce i członkowi społeczności, "na rozwijanie i wypełnianie jego integralnego powołania" (por. Gaudium et spes, 35).
Dla wypełnienia tego zadania należy praktykować "rzetelną duchowość pracy ludzkiej", osadzonej mocnymi korzeniami w "ewangelii pracy", zaś wierzący są wezwani do ogłaszania i dawania świadectwa o chrześcijańskim wymiarze pracy w swoich różnych formach pracy zawodowej (por. Laborem exercens, 26).

4. Św. Józef, tak wielki i tak pokorny święty, niech będzie wzorem i natchnieniem dla chrześcijańskich ludzi pracy, którzy winni go wzywać w różnych okolicznościach życia. Temu zapobiegliwemu opiekunowi Świętej Rodziny z Nazaretu chciałbym dzisiaj zawierzyć ludzi młodych, którzy przygotowują się do przyszłego zawodu, bezrobotnych i tych, którzy cierpią z powodu trudności z pracą, rodziny i cały świat pracy wraz z jego oczekiwaniami i wezwaniami, z problemami i z perspektywami, które go charakteryzują.
Św. Józef, uniwersalny patron Kościoła, niech czuwa nad całą Wspólnotą kościelną, a jako człowiek pokoju niech uprosi dla całej ludzkości, zwłaszcza dla narodów zagrożonych w tych godzinach wojną, bezcenny dar pojednania i pokoju.

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach OSPPE