List apostolski Jana Pawła II Rosarium Virginis Mariae prowokuje do głębszych zamyśleń. Odnowiona formuła modlitwy różańcowej pozwala bardziej niż dotychczas kontemplować oblicze Chrystusa, który "za sprawą Ducha Świętego narodził się z Maryi Dziewicy". Nowe tajemnice stanowią wspaniały przykład rozwoju rozumienia wiary z zachowaniem w objawionej prawdzie tego samego znaczenia i tej samej treści. Na myśl przychodzą słowa św. Wincentego z Lerynu, który pod tym względem nalegał, aby rzeczywistego rozwoju nie mylić ze zmianą. "Rozwój - jak pisał - odbywa się wówczas, gdy się coś powiększa, nie przestając być sobą; zmiana natomiast, gdy jedna rzecz przeobraża się w drugą". Otóż tajemnice światła bynajmniej nie stanowią zmiany Różańca, lecz jego rozwój, ukazujący ich duchowy i treściowy związek z Ewangelią.
Ojciec Święty uświadomił nam wszakże, iż modlitwa różańcowa "przenosi nas mistycznie, byśmy stanęli u boku Maryi, troszczącej się o ludzkie wzrastanie Chrystusa w domu w Nazarecie". Nietrudno zauważyć, iż troska ta rozciąga się na cały Kościół. Tajemnice światła jeszcze bardziej wprowadzają modlących się w wydarzenia zbawcze, których kontemplacja pozwala na nowo przyodziać się w Chrystusa (por. Ga 3, 27). Odnowiony Różaniec, jako medytacja i prośba, streszcza w sobie Ewangelię i jednocześnie stanowi wytrwałe i ufne błaganie zanoszone do Bogarodzicy w nadziei, że Jej matczyne wstawiennictwo wyjedna u Syna miłosierdzie dla świata. Jan Paweł II zapewnia nas, iż sam w swoim życiu doświadczył tej prawdy, czyniąc zeń podstawę swojej dewizy biskupiej: Totus Tuus.
Kościół, mając do dyspozycji odnowiony Różaniec może "wypłynąć na głębię" bez lęku, że zagubi się w niebezpiecznych wirach współczesności. Ludzkość zdaje się być bezradna wobec rozległej panoramy zagrożeń. Niekiedy całe społeczności, uwikłane w struktury grzechu, do złudzenia przypominają biblijny obraz owiec, które pędzone są do otchłani (por. Ps 49, 15).
Nie ulega wątpliwości, że świat potrzebuje wielkiej modlitwy, aby stawić czoło dramatycznym wyzwaniom naszych czasów. Wystarczy wziąć do ręki Katechizm i uświadomić sobie katalog grzechów wołających o pomstę do nieba. Kościół zalicza do nich: 1. Rozmyślne zabójstwo; 2. Grzech sodomski; 3. Uciskanie ubogich, wdów i sierot; 4. Zatrzymywanie zapłaty. Wszelki komentarz jest zbyteczny, bo każdy, kto choć trochę zna sytuację kulturową integrującej się Europy, nie może nie dostrzec realizmu tych grzechów.
Portugalska gazeta O século z 15 października 1917 r. w relacji o słynnym "cudzie słońca" w Fatimie przytoczyła słowa wzruszającej modlitwy starszego mężczyzny, dotychczas niewierzącego, który widząc to nadzwyczajne zjawisko, wołał: "Najświętsza Panno! Królowo Różańca, ratuj Portugalię!". Od razu przychodzi na myśl sytuacja współczesnego świata. Jan Paweł II pragnie przynaglić ludzkość, by zwróciła się do źródeł miłosierdzia Bożego. W tej intencji zachęca do wytrwałej modlitwy różańcowej cały Kościół, aby uratować świat.
W liście apostolskim Novo millennio ineunte Jan Paweł II napisał, że zawierzając Maryi trzecie tysiąclecie, pragnie ukazać Ją Kościołowi jako promienną Jutrzenkę i niezawodną Przewodniczkę na drogach nowej ewangelizacji (por. n. 58). W to papieskie pragnienie jakże wspaniale wpisuje się ustanowiony przezeń Rok Różańca. Jego zakończenie przewidziane zostało na październik 2003 r., a więc na czas 25-lecia pontyfikatu Jana Pawła II. Zbieżność ta może urastać do rangi symbolu, co jeszcze bardziej podkreśla niezwykłość papieskiego zawierzenia: Totus Tuus. Więcej - pozwala żywić nadzieję w niezawodność modlitwy różańcowej, prowadzącej Polskę i świat do źródeł miłosierdzia Bożego.