Jakże przedziwny jest udział Polaków w losach świata. Gdy 11 września 2001 r. cios został wymierzony w serce Stanów Zjednoczonych, gdzie tylu Polaków znalazło swój dom, pierwszą osobą, która oddała swoje życie, był właśnie Polak, potomek w czwartym pokoleniu, po mieczu i po kądzieli, rodziny Hallerczyków ­ kapitan John Ogonowski, pilot samolotu pasażerskiego American Airlines na trasie Boston ­ Los Angeles, który został uprowadzony i jako pierwszy uderzył w wieżę World Trade Center...
11 września 2002 r., rocznica tragicznego poranka, gdy huk samolotów wbijających się w ściany biurowców i odgłos walących się wież World Trade Center ogłuszyły zastygłą w bólu Amerykę. Gdy po roku wracamy myślą do tamtej tragedii i wraca zmącone poczucie nienaruszalnej potęgi Stanów Zjednoczonych, trzeba przypomnieć postać tego, który był pierwszą ofiarą terrorystów. Uczcić jego pamięć nie tylko wspomnieniem, ale zadumą, jak podjąć spuściznę, którą nam pozostawił.
Kapitan John Ogonowski żył 52 lata. Umiłował ziemię i niebo. Z zawodu był pilotem i przez 22 lata pracował dla American Airlines, wiele lat latał na trasie do Los Angeles. Osierocił trzy córki: Marię, Karolinę i Laurę w wieku 11, 14 i 16 lat. Pozostawił żonę i rodziców oraz wielu podopiecznych, którym od lat pomagał rozpocząć w Stanach Zjednoczonych nowe życie.
Z zamiłowania był rolnikiem. Po powrocie z pracy zajmował się swoim 200-akrowym gospodarstwem. Umiłowanie ziemi i pracy na roli przekazywał nie tylko swoim córkom. Syn polskich emigrantów ofiarował 50 akrów ze swojego gospodarstwa emigrantom z Kambodży. Uczył ich pracy na roli, nawożenia, nawadniania, uprawy ziemi. Ofiarował swoją przyjaźń i wsparcie, by z dala od rodzinnej Azji mogli rozpocząć godne życie. Jakże paradoksalny splot wydarzeń: ten, który tak ciężko pracował, by pomagać emigrantom z Kambodży ­ ofiarom terroru, zginął jako ofiara ataku terrorystycznego.
I jeszcze jeden fakt szczególnie godny podkreślenia. W ostatnich chwilach życia Kapitan Ogonowski wykazał niezwykłe bohaterstwo: podczas swego ostatniego lotu, gdy terroryści byli już w kabinie pilotów, zanim samolot uderzył w wieżę World Trade Center, włączył przycisk: "nadawanie", aby pracownicy kontroli lotów mogli słyszeć, co dzieje się na pokładzie samolotu... Oddał swoje życie... Nabożeństwo żałobne zostało odprawione w jego parafialnym kościele w Dracut, wybudowanym niegdyś na terenie przez niego ofiarowanym Kościołowi.
Kapitan Ogonowski został odznaczony pośmiertnie przez władze Stanów Zjednoczonych. Jego rodzina odebrała wiele dowodów pamięci i czci, każdy z nich bardzo szczególny, jak choćby para obrączek ślubnych, które żonie zmarłego ofiarowała żona pilota linii Delta Airlines z Navarry... Na jakie gesty zdobędziemy się my, Polacy, w kraju i poza jego granicami?
Warto podjąć refleksję, co każdy znas może ofiarować dla uczczenia pamięci wielkiego Polaka, oddanego męża i ojca, prawego obywatela, który jako pierwszy oddał życie 11 września 2001 r. Potrafił on dostrzec potrzebujących. Dawał im pracę, starał się, by na obcej ziemi przywrócić im godność.
Potrzeba, by w Polsce w czasie przemian, które dla wielu są zbyt trudne, w czasie rosnącego bezrobocia, mnożących się frustracji, beznadziei i moralnego spustoszenia wśród ludzi biednych i często pozostawionych samym sobie, swojej własnej nieporadności ­ podjąć dzieło podobne do tego, które tworzył kapitan Ogonowski.
Jestem księdzem, ocalałem z masakry w Lesie Katyńskim. To też był atak terrorystyczny, kiedy tysiące sowieckich terrorystów podstępnie napadło na Polskę, uprowadziło i w bestialski sposób zamordowało ponad 24 tys. polskich oficerów, nauczycieli, lekarzy, przedstawicieli władz, duchowieństwa, odwracając na dziesiątki lat historię Polski i Europy. Jako kapelan Rodzin Katyńskich, rodzin ofiar sowieckiego terroru, proszę wszystkich, którym bliskie są ideały Johna Ogonowskiego, wszystkich, którzy chcą oddać hołd ofiarom tragedii z 11 września 2001 r.: zjednoczcie Wasze wysiłki, tworząc w Polsce i poza jej granicami organizację, a może fundację im. Johna Ogonowskiego, by wspierać potrzebujących.
Jakże trudna jest sytuacja rolników w Polsce, sytuacja rodzin na terenach popegeerowskich, gdzie wciąż potrzeba pomocy, by nasi Rodacy mogli godnie żyć. Jakże potrzeba pomocy dla tych, którzy nie z własnego wyboru pozostali poza Polską ­ w Kazachstanie. Nie potrzeba dyskusji, debat, ale konkretnego działania.
Kapitan John Ogonowski wskazuje nam drogę bezinteresownej pomocy, ofiarności, umiłowania ziemi i pracy na roli, umiłowania rodziny i ogromnej otwartości na los potrzebujących. Nie oglądajmy się na innych. Niech każdy z nas pomyśli, co może ofiarować. Połączmy nasze wysiłki, by oddać hołd ofiarom ataku terrorystycznego z 11 września 2001 r.