W czwartek, 24 czerwca 2021 r., w auli Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu abp Adam Szal, metropolita przemyski wręczył dziewiętnastu księżom neoprezbiterom nominacje na ich pierwsze placówki duszpasterskie. Przy okazji spotkania zostali ogłoszeni nowi księża proboszczowie kilku parafii archidiecezji przemyskiej, którzy dotychczas pełnili posługę wikariuszy lub spełniali inne obowiązki duszpasterskie.
Metropolita Przemyski w krótkim przemówieniu na początku kapłańskiego spotkania podziękował kapłanom, katechetom, siostrom zakonnym i świeckim za trud włożony w katechizację i pracę duszpasterską w minionym roku formacyjnym. - Dziękuję bardzo za cały rok szkolny. Bardzo proszę przekazać to katechetom, kapłanom, siostrom i braciom zakonnym oraz świeckim, którzy zmierzyli się z wyzwaniami, jakie niesie ze sobą pandemia jeżeli chodzi o nauczanie. Wszyscy w jakiś sposób byliśmy dotknięci tymi wymogami, ograniczeniami i bolejemy nad tym, że jeszcze nie wszyscy wrócili do świątyni nawet w stosunku do tej liczby, która była przed pandemią - mówił abp Szal.
Dodał, że jest to ogromne wyzwanie na przyszłość, dlatego zachęcał do aktywności duszpasterskiej także podczas wakacji, aby organizować różne formy rekolekcji, półkolonii i innych zajęć przestrzegając aktualnych przepisów sanitarnych. Pasterz Archidiecezji Przemyskiej podziękował przy tej okazji szczególnie kapelanom szpitalnym, którzy z narażeniem swojego zdrowia czy życia odwiedzali chorych i sprawowali sakramenty święte.
Ogromną radością Arcybiskupa jest dziewiętnastu neorpezbiterów, którzy otrzymali skierowanie na swoje pierwsze placówki duszpasterskie, gdzie od sierpnia podejmą posługę wikariuszy. - Dziękuję seminarium za przygotowanie dziewiętnastu nowych kapłanów. To wysiłek ich samych, ale także i seminarium, wychowawców także księży proboszczów, którzy wspierali tych młodych kandydatów do kapłaństwa - powiedział abp Szal. Neoprezbiterzy otrzymali wraz z aplikatami swoje dyplomy magisterskie.
„Był pewien gospodarz, który założył winnicę...” (Mt 21, 33).
Już za tydzień, 26 maja dziesięciu diakonów Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Wrocławskiej przyjmie święcenia kapłańskie. Wyruszą, po sześciu latach formacji, by powołanie zamienić w służbę. Jacy są? Bardzo różni. Jedni cisi, stojący raczej na uboczu, inni szybko nawiązują kontakt i chętnie opowiadają o sobie. Łączy ich świadomość tego, kim będą i ile zależy od tego, jak odpowiedzą na głos Pana Winnicy. Czeka ich praca – drzewka ludzkich serc i sumień wymagają troski i zabiegania, aby owocować. Niektóre rodzą owoce pełne ciepłej słodyczy, ale wiele od lat nie było podlewanych, inne trawią choroby, karłowate owocują goryczą… Jakie gospodarstwo im się trafi? Nie wszyscy przyjmą ich z otwartymi rękami – to wiedzą, są „posłani na pracę bez nagrody”. Ale wiedzą też, że bez kapłana nie ma sakramentalnego spotkania z Chrystusem, chleb i wino przeistaczają się tylko w kapłańskich rękach, bez tych rąk nie ma Eucharystii. Wiedzą, że Pan Winnicy nie zostawi ich bez pomocy. Opowiedzieli nam o swoich duchowych mistrzach, wzorach do naśladowania w kapłańskim życiu.
To wydarzenie może poruszyć każdego. Historia odległa w czasie, lecz jakże bliska sercu człowieka. Absolutnie niebanalna, ale z życia wzięta. Józef, cieśla, to człowiek sprawiedliwy, jak podaje nam Ewangelia. Postępuje zgodnie z zasadami, jest uczciwy i prawdomówny, trzyma się ogólnie przyjętych zasad, norm i reguł, które stanowią prawo. Jednocześnie jest już po zaślubinach z Maryją. Wkrótce zamieszkają razem. Życie jednak nie zawsze układa się tak, jak byśmy tego chcieli. Ta wiadomość spada na niego niespodziewanie: jego małżonka jest brzemienna. To, co powinno być radością domu Józefa, staje się nagle przyczyną cierpienia. Nie on jest ojcem. Zna Maryję, kocha Ją, ale nie rozumie tej sprawy. Rozum mówi mu coś innego, a serce dyktuje coś innego. Trzeba wybrać, jakoś się odnaleźć w tej nowej, niekomfortowej sytuacji. Józef ma dylemat. Co zrobić? Postanawia odejść – po cichu, bez rozgłosu, tak, by to ukryć, a przy tym nie skrzywdzić Maryi. To uczciwe rozwiązanie, nikogo nie krzywdzi. Takie jakby salomonowe rozwiązanie na dziś: nic dodać, nic ująć. Sprawiedliwie, pobożnie i po kryjomu.
Współczesny człowiek często czuje się zagubiony, bo żyje w świecie bez góry. Wszystko jest płaskie, relatywne, bez wierzchołka. Psalm przywraca pionowy wymiar życia. Nie po to, żeby cię przygnieść, ale żeby pokazać, że jest coś wyżej i że warto tam iść. A najpiękniejsze jest to, że na szczycie nie czeka samotność, lecz Oblicze - podkreśla o. Piotr Kwiatek, kapucyn, doktor psychologii, inicjator psalmoterapii w komentarzu Centrum Heschela KUL do psalmu 24 śpiewanego w IV Niedzielę Adwentu.
Jak podkreśla o. Kwiatek, świat czasami „wydaje się za mały dla naszych lęków i za duży dla naszych marzeń. Ziemia kręci się dalej, a my często czujemy się na niej obco trochę jak goście, którzy zapomnieli, że są współwłaścicielami domu”. Natomiast psalm 24 „pokazuje nam, kim naprawdę jesteśmy i dokąd naprawdę idziemy. Jest w nim coś z terapii – nie takiej, która zagłusza ból, ale takiej, która prowadzi przez niego do źródła sensu”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
