Wczesnym rankiem 26 maja w kościele św. Piotra w Lublinie uroczystą Eucharystią rozpoczęło się świętowanie 30-lecia Caritas Archidiecezji Lubelskiej oraz 25. rocznicy święceń kapłańskich ks. Wiesława Kosickiego. Pod przewodnictwem jubilata modliliśmy się w intencji wszystkich pracowników, wolontariuszy i darczyńców CAL; wraz z nim dziękowaliśmy Bogu za jego powołanie i wszelkie łaski, jakich doświadczył na drodze kapłańskiej. W homilii ks. Wiesław Kosicki, w nawiązaniu do Ewangelii, przedstawił istotę funkcjonowania Caritas, którą jest wynikająca z miłości bliźniego służba drugiemu człowiekowi. Wskazał, że wielokrotnie od postawy konkretnego pracownika czy wolontariusza, od jego człowieczeństwa, zależy czy potrzeby podopiecznych zostaną zaspokojone w najlepszy możliwy sposób; czy otrzyma pomoc adekwatną do swojej aktualnej sytuacji. - Chcemy być potrzebni po to, aby służyć tym, którzy do nas przychodzą z różnymi problemami. Chcemy oddać cząstkę siebie, swojego serca - podkreślił. Wskazał, że warto być blisko drugiego człowieka na wzór Jezusa, który dał nam przykład swoim życiem. Ks. Wiesław Kosicki podziękował wszystkim zaangażowanym w dzieło Caritas pracownikom i wolontariuszom oraz darczyńcom, podkreślając, że bez nich pomoc nie byłaby możliwa w tak szerokim zakresie. Dyrektor CAL zawierzył dzieło Caritas Matce Bożej Nieustającej Pomocy oraz patronom: św. Janowi Pawłowi II i św. Matce Teresie, prosząc, by oni byli dla każdego członka Caritas inspiracją i wsparciem w różnych sytuacjach przed którymi stają.

Joanna Bańczerowska, koordynator wolontariatu CAL

Na czym polegają Twoje zadania w CAL?

Przez długi czas koordynowałam pracę wolontariatu, teraz będę odpowiadała za projekty. Szukaliśmy ludzi, który mają czas i chęć pomagać tak, jak potrafią. Z jednej strony są to wolontariusze poświęcający swój czas, aby pomóc potrzebującym w taki sposób, którego w danej sytuacji potrzebują, np. odrobić lekcje z dziećmi czy zapewnić im możliwość spędzenia wakacji poza domem, w gronie rówieśników. Z drugiej strony pomagają nam darczyńcy, dla których ważny jest los naszych podopiecznych i mogą wesprzeć nasze działania przeznaczając na to konkretne środki finansowe.

W jaki sposób koronawirus zmienił Wasze funkcjonowanie?

Wszystkiego trzeba było nauczyć się od nowa, wdrożyć nowe sposoby dotarcia do potrzebujących oraz tych, którzy mogą nam pomóc. Na przykład, gdy ogłoszono pierwszy lock down, wiele osób które wyjechały z Polski kontaktowało się z nami, abyśmy pomogli seniorom z ich rodzin w codziennym funkcjonowaniu. Było to dla nas nowe doświadczenie. Otrzymywaliśmy wtedy wiele celowych darowizn na zabezpieczenie potrzeb tych osób, co było dla nas nowością.

Jak młodzi mogą pomóc?

Niech pomyślą w czym są dobrzy, przyjdą z tym do nas, a my znajdziemy sposób, aby przekuć to na pomoc potrzebującym.

Ks. Wiesław Kosicki, dyrektor CAL

Od kiedy jest Ksiądz dyrektorem Caritas Archidiecezji Lubelskiej?

Pierwszym dyrektorem po reaktywacji Caritas, czyli od 24 maja 1991 r., był ks. prał. Czesław Szczęsny, a w marcu 2000 r. tę funkcję przejął ks. Andrzej Głos. Kilka miesięcy później, bo w lipcu 2000 r. dołączyłem do Caritas jako jego zastępca, a od 2010 r. przejąłem funkcję dyrektora.

Co się zmieniło przez te lata?

Był to przede wszystkim czas rozwoju struktur organizacyjnych Caritas poprzez tworzenie nowych placówek i nowych form pomocy dla różnych grup osób potrzebujących: niepełnosprawnych, bezdomnych, wielodzietnych rodzin, osób wykluczonych i zagrożonych wykluczeniem, a w ostatnim roku szczególnie seniorów. Był to czas wielu wyzwań i nowych osób: setki pracowników i tysiące wolontariuszy, którzy pojawiali się na drodze miłosierdzia zarówno w centrali, jak i w szkolnych czy parafialnych zespołach Caritas, by świadczyć pomoc w swoich lokalnych społecznościach. Był to również czas zbierania grupy darczyńców, którzy swoim wsparciem materialnym pomagają nam realizować nasze zadania.

Jest to także czas realizacji wielu projektów?

Tak. Caritas, na zasadach konkursowych, pozyskuje środki publiczne ze źródeł państwowych, samorządowych czy unijnych. Jeśli uda się wygrać taki konkurs, grant, mamy pieniądze na realizację niezbędnych remontów, ale też na rozwój kompetencji miękkich. W taki sposób powstała świetlica dla bezdomnych, świetlica środowiskowa dla dzieci czy Centrum Charytatywne w Krasnymstawie. Ze środków publicznych wsparty był także remont ośrodka wypoczynkowego w Firleju i termomodernizacja „Domu Spotkania” w Dąbrowicy. Te remonty są niezbędne, abyśmy mogli w dobrych warunkach świadczyć pomoc na rzecz różnych grup osób potrzebujących.

W kontekście 25 lat przeżytych w kapłaństwie, jaką radę dałby Ksiądz młodym ludziom, którzy zastanawiają się nad wyborem kapłaństwa jako drogi swojego powołania?

Każdy człowiek, szczególnie młody, poszukuje swojego miejsca w świecie i wybiera określone wartości, którymi będzie się w życiu kierował. Ważna jest tu rola mentorów, których spotykają młodzi ludzie, ale każdy człowiek o swojej drodze życiowej, o swoim powołaniu, musi zdecydować sam. Kształtuje się ono poprzez różne doświadczenia, które stają się udziałem młodego człowieka, ale wymaga również głębokiego namysłu oraz wytrwałej modlitwy. Poświęcając życie Bogu, człowiek powołany do kapłaństwa czy życia zakonnego poświęca też swoje życie na służbę ludziom. Życzę odważnych decyzji, gdyż wybór takiej drogi nie jest łatwy, ale przynosi wiele radości, takiej radości Bożej, która wypływa ze służby drugiemu człowiekowi poprzez duszpasterstwo czy inne zadania, które we współczesnym świecie pełnią kapłani.