W miarę jak spada popularność rządu Millera (o 14% podczas trzech miesięcy) - rośnie nerwowość w łonie rządzącej koalicji. Po opodatkowaniu oszczędności bankowych, dodatkowym opodatkowaniu energii elektrycznej, po likwidacji ulgi budowlanej, zasiłków porodowych i ograniczeniu ulg komunikacyjnych dla studentów, po podwyższeniu VAT na artykuły dziecięce i ograniczeniu zasiłku rodzinnego - także " program gospodarczy" rządu okazał się mało wiarygodny i spotkał się z fachową krytyką. Zarzuca mu się, że jego filozofią jest "zabrać wszystkim, aby dać niektórym" (własnemu zapleczu partyjnemu), a rządowe nadzieje na znaczące pieniądze z Unii Europejskiej rozwiewają się. Ostatnia decyzja UE (zaledwie 25% "pomocy" dla polskiego rolnictwa w stosunku do wsparcia unijnego rolnictwa) zabrzmieć musiała dla rządu Millera jak groźne "memento", gdyż wiele wskazuje, iż głównie na tej mniemanej pomocy oparł swój optymizm... Nic też dziwnego, że nasilają się wysiłki rządzącej koalicji, by uwikłać Kościół katolicki w prounijną propagandę, zwłaszcza teraz, gdy po wspomnianej decyzji UE rozczarowanie i rozgoryczenie społeczne jest wielkie.
Sojuszowi Lewicy Demokratycznej nie uchodzi bezpośrednio firmować tych nacisków, bo zbyt świeża jest jeszcze pamięć PZPR-owskiej polityki wobec Kościoła, nie tylko zresztą katolickiego. Ale od czego usłużny koalicjant, Unia Pracy, niewielka partyjka, która swą obecność w Sejmie zawdzięcza SLD, i która jest przy władzy trochę tak jak " żona przy mężu"?
Gdy zatem premier Miller wykonuje pokazowe pojednawcze gesty wobec Kościoła - senator Krystyna Sienkiewicz z tejże Unii Pracy proponuje... dodatkowe opodatkowanie "wszystkich dochodów Kościoła" . Dziwnym zbiegiem okoliczności kilka dni wcześniej minister w rządzie Millera - Izabela Jaruga-Nowacka, także z Unii Pracy, proponuje " nowelizację ustawy aborcyjnej" w duchu (czy raczej upiorze) większej " swobody aborcji"...
Przypomina się ów słynny scenariusz ubeckich i esbeckich przesłuchań, kiedy to "dobry ubek" przymilał się i "dobrze radził", a "zły ubek" straszył, groził i szantażował...
Po ponad 40 latach komunistycznych opresji i po trudnych latach negocjacji Kościół katolicki w Polsce odzyskał, wraz z podpisaniem Konkordatu, możliwości należytego sprawowania swej misji. Artykuł 22 2 Konkordatu stanowi: "Przyjmując za punkt wyjścia w sprawach finansowych instytucji i dóbr kościelnych oraz duchowieństwa obowiązujące ustawodawstwo polskie i przepisy kościelne, układające się strony stworzą specjalną komisję, która zajmie się koniecznymi zmianami. Nowa regulacja uwzględni potrzeby Kościoła, biorąc pod uwagę jego misję oraz dotychczasową praktykę życia kościelnego w Polsce". Artykuł 27 Konkordatu z kolei stwierdza: "Sprawy wymagające nowych lub dodatkowych rozwiązań będą uregulowane w drodze nowych umów między układającymi się Stronami albo uzgodnień między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Konferencją Episkopatu Polski upoważnioną do tego przez Stolicę Apostolską".
Ze wszystkich zobowiązań, także finansowych i podatkowych, wynikających z prawa konkordatowego i wiążących się z nim ustaw, Kościół katolicki wywiązuje się: czemu zatem służy propozycja senator Sienkiewicz z Unii Pracy? Jeśli jest to próba podekscytowania "bezinteresownej zawiści" i skierowania jej przeciw Kościołowi katolickiemu (i innym Kościołom!) - to radzilibyśmy autorce, aby wejrzała głębiej w prawdziwe finansowe bagno, jakim są tzw. jednoosobowe spółki skarbu państwa ( które stały się źródłem zasilania aparatów partyjnych i nowej partyjnej nomenklatury) albo w działalność Narodowych Funduszy Inwestycyjnych ( których majątek topnieje w miarę, jak rosną fortuny zarządzających nimi operatorów). Minister Jarudze-Nowackiej natomiast proponujemy, jeśli już nie przemawiają do niej względy etyczne, by zapoznała się z procesem starzenia się społeczeństwa, w którym coraz mniejsza ilość obywateli pracujących utrzymuje ze swych rosnących podatków polski system emerytalny... To są te prawdziwe, wielkie problemy.
Jeśli wiedzą o nich i dziennikarze, i obywatele - byłoby naiwnością sądzić, że nie wiedzą o nich senator Sienkiewicz i minister Jaruga-Nowacka... Dlatego polityczne inicjatywy obydwu aktywistek Unii Pracy oceniamy tak właśnie, jak na wstępie: jako naciski rządzącej koalicji, swoiste próby szantażu zmierzające do wymuszenia na Kościele katolickim bezkrytycznego zaangażowania się w prounijną propagandę. A stanowisko Kościoła katolickiego w kwestii integracji Polski z UE nie jest podatne na tego rodzaju naciski: że też obydwie aktywistki Unii Pracy jeszcze tego nie zauważyły...