12 czerwca Kościół wspominał 108 Męczenników II wojny światowej, których Jan Paweł II ogłosił błogosławionymi w 1999 r., podczas swojej pielgrzymki do Ojczyzny. Wśród nich jest dwóch kapłanów częstochowskich. Żyją jeszcze świadkowie ich życia. Oddanie życia w obronie wiary jest największym świadectwem miłości Boga i ludzi.

Jak już nieraz zauważaliśmy, XX wiek to wiek ogromnej rzeszy męczenników - świadków wiary, świadków Chrystusa. Ten wiek przyniósł dużo więcej męczenników niż 2000 lat historii Kościoła. Nieraz piętnowano średniowiecze, inkwizycję, okrucieństwa dawnych czasów, a okazuje się, że wiek XX, a nawet już ten nowy, XXI, przynosi jakże okrutne żniwo. Bolejemy nad tym, że tzw. człowiek nowoczesny, nowożytny, ma w sobie tyle okrucieństwa. Mimo iż wiele mówi o wolności, demokracji, to wcale nie znaczy, że respektuje wolność innych. Często tylko wtedy, jeżeli służy to jemu albo jego interesom. Mówi o tolerancji, a sam nie jest tolerancyjny. Przypomina mi się tu celne ludowe powiedzenie: lubię wszystkie kolory, byleby był to kolor czerwony. To są pozory wolności, pozory tolerancji, pozory demokracji.

Jan Paweł II ogłosił błogosławionymi tylko wybranych spośród wielu męczenników II wojny światowej. Jest ich o wiele więcej, także spośród osób duchownych. Pewnie znajdą się oni na drugiej liście obejmującej martyrologię II wojny, która się tworzy. Gdy chodzi o historię Polski, jest to także historia męczeństwa tych wszystkich, którzy zginęli w okrucieństwie bolszewickim, komunistycznym. Martyrologium to jest obszerne.

Podczas Mszy św. w redakcji Niedzieli 12 czerwca wspominaliśmy dwóch naszych kapłanów: ks. Maksymiliana Binkiewicza, który urodził się w 1908 r. w Żarnowcu, w powiecie olkuskim (obecnie diecezja sosnowiecka), ale był kapłanem diecezji częstochowskiej, i ks. Ludwika Rocha Gietyngiera, urodzonego w 1904 r. w Żarkach. Obydwaj ponieśli śmierć męczeńską w obozie koncentracyjnym w Dachau: w 1941 r. ks. L. Gietyngier, a w 1942 r. ks. M. Binkiewicz. Byli kapłanami gorliwymi i świątobliwymi. Są wzorem - szczególnie dla nas, kapłanów - całkowitego oddania się Kościołowi i doskonałego umiłowania Ojczyzny. Obaj byli wychowawcami młodzieży, duszpasterzami.

Dlatego zwłaszcza my, kapłani archidiecezji częstochowskiej, musimy o nich pamiętać, musimy modlić się do nich, prosząc by nas wspomagali w umiłowaniu Kościoła, w gorliwości duszpasterskiej, w świadectwie życia wiarą. Świeccy zaś, którzy czczą zamęczonych kapłanów, muszą pamiętać, że trzeba szanować kapłaństwo, cieszyć się z obecności kapłana i wiedzieć, że w różnych zawieruchach dziejowych są wystawiani na tzw. pierwszy ogień. To oni jako duchowi przywódcy danej wspólnoty pierwsi idą do więzień, są poddawani eksterminacji, tak jak to było w pierwszych dniach okupacji m.in. w Parzymiechach. To samo robili też komuniści. Jedną z pierwszych akcji, jaką podjęli komuniści, gdy uplasowali się w 1944 r. w Lublinie, a potem rozprzestrzenili w całej Polsce było niszczenie kapłanów.

Ceńmy więc sobie kapłanów i cieszmy się, że oni są, że są powołania. Jednocześnie trzeba się bardzo modlić, żeby te powołania były mocne, piękne, by kapłani umieli sprostać zadaniom, jakie stają przed nimi, by ich postawa była zawsze wzorowa, by umieli prowadzić naród drogami patriotyzmu. Od tej postawy w dużej mierze zależy jakość narodu.

Wspomnienie błogosławionych męczenników: ks. Maksymiliana Binkiewicza i ks. Ludwika Gietyngiera niech będzie wspomnieniem ich świadectwa danego kapłanom oraz całemu Ludowi Bożemu. Bo taki też był cel tego świadectwa: być przykładem determinacji dla królestwa Bożego, potraktowania poważnie Bożych przykazań i Ewangelii.