Koniec czerwca i początek lipca to tradycyjnie czas udawania się na doroczny wypoczynek, zwłaszcza dzieci i młodzieży. Wyjeżdżających jest, niestety, coraz mniej ze względu na trudności finansowe - ale ciągle jeszcze wypełniają się dziećmi i młodzieżą pociągi udające się nad morze lub w góry.

Niejeden rodzic, żegnając swoje pociechy, bywa zatroskany nie tylko o to, czy dzieci znajdą na koloniach letnich minimum wygód niezbędnych do godziwego wypoczywania, ale także i o to, czy ktoś pomyśli o zaspokajaniu religijnych potrzeb dziecka, takich jak codzienny pacierz i uczestniczenie we Mszy św. w niedzielę czy święto. Mamy już wprawdzie za sobą czasy, kiedy to kierownicy letnich kolonii otrzymywali specjalne instrukcje, żeby sprawę praktyk religijnych na obozach wakacyjnych umiejętnie przemilczać, ale dziś też opiekun dzieci odpoczywających nie może i nawet nie ma obowiązku zastępować rodziców w ich trosce o własne dzieci.

Żyjemy w dobie wielkich ułatwień komunikacyjnych. Młodzież i dzieci wyjeżdżające na wakacje zabierają ze sobą telefony komórkowe. Pewnie co dzień rozmawiają z rodzicami. Niechże ci ostatni, wypytując swe pociechy o zdrowie i warunki bytowe, zechcą zainteresować się także tym, czy pamiętają one o codziennej modlitwie i o Mszy św. w niedzielę i święto.

Ksiądz na koloniach

Coraz więcej dzieci korzysta z kolonii parafialno-caritasowych, głównie z dwóch powodów: są tańsze, a wychowawcy będą pamiętać także o zaspokajaniu potrzeb religijnych dzieci. Bardzo to racjonalne motywy, zwłaszcza ten drugi. Wiąże się z tym sprawa zabezpieczenia przed złym towarzystwem, zbyt dużą swobodą obyczajową, grozą narkotyków itp.

Warto jednak w tym miejscu uświadomić sobie wagę odpowiedzialności spadającej na prowadzących kolonie i na wielkość zaufania, jakim się ich obdarza. Na szczęście są to najczęściej zawodowi nauczyciele albo ludzie legitymujący się świadectwem ukończenia specjalnego kursu dla wychowawców kolonijnych. Co więcej, swoją odpowiedzialną pracę na koloniach najczęściej wykonują bezpłatnie. Chwała im i prawdziwa wdzięczność za to.

Czas wakacji i nieobecność dzieci w parafii to wcale nie są tygodnie całkowitej beztroski i błogiego odpoczynku dla duszpasterzy. Powinni oni znaleźć koniecznie czas na osobiste, choć jednorazowe odwiedzenie dzieci i młodzieży na kolonii, a ideałem byłoby udanie się jakiegoś kapłana z parafii - a przynajmniej kleryka - na wspólne wakacje. Jest to bardzo ważne, a w kategoriach nadprzyrodzonych wysoce opłacalne działanie duszpasterskie. Po powrocie z wakacji ksiądz proboszcz niech nie omieszka się spotkać - najlepiej przy wspólnej kawie - z personelem kolonijnym, by w imieniu całej wspólnoty parafialnej wyrazić swoją wdzięczność za opiekę nad dziećmi w czasie ich letniego wypoczynku.

Wójt z plebanem

Organizowanie odpoczynku letniego dla dzieci i młodzieży to okazja do nawiązania bliższej współpracy parafii z samorządami lokalnymi; co więcej: od jakości tej współpracy zależy w znacznym stopniu powodzenie całej akcji lokalnej. Chodzi w pierwszym rzędzie, nie ma co ukrywać, o wspólne znalezienie środków koniecznych do przeprowadzenia tego rodzaju akcji - ale nie tylko. Jest to również okazja do integrowania mieszkańców danego regionu, niezależnie od ich opcji politycznych, a niekiedy przekonań religijnych.

Trzeba stwierdzić z zadowoleniem, że ta wakacyjna współpraca parafii z gminą czy powiatem układa się nie najgorzej. Na odwiedziny kolonii letnich często wybierają się razem, jednym pojazdem, ksiądz proboszcz z panem wójtem czy sołtysem. Oby tak dalej!

Tytuł i śródtytuły pochodzą od redakcji.