Przez wiele lat w okresie wakacyjnym miałem szczęście pracować w padewskiej bazylice św. Antoniego. Zdarzało mi się tam również niejednokrotnie pełnić rolę przewodnika po sanktuarium. Zawsze wtedy pytano: Jak to jest z tymi rzeczami zgubionymi? Dlaczego św. Antoni? Początkowo stawałem zakłopotany... Patrząc na jego krótkie, pracowite życie - zmarł w wieku 36 lat - wiedziałem, że nie miał zbyt wiele czasu, aby parać się odnajdywaniem ludziom tego, co zgubili. Ale jedno jest pewne - przez całe swoje życie z ogromnym zapałem poszukiwał tych, którzy w jakiś sposób "zagubili się" Bogu.
Il Santo - tyle wystarczy powiedzieć we Włoszech, aby było wiadomo, że chodzi o św. Antoniego. Urodził się w 1195 r. w Lizbonie w Portugalii. Razem z Ferdynandem, bo takie imię otrzymał na chrzcie, rosły oczekiwania jego krewnych. Zamożna i wpływowa rodzina chciała mieć kolejnego wykształconego sędziego, a może biskupa... Ferdynand jednak, mając piętnaście lat, porzucił swój bogaty pałac i zamknął się w opactwie św. Wincentego u Kanoników Regularnych św. Augustyna. Rodzice i liczni krewni przybywali tu często, aby odwieść go od podjętego zamiaru zostania mnichem. Poszukując więc spokoju ducha oraz warunków do modlitwy i nauki, przeniósł się do Coimbry - ówczesnej stolicy Portugalii. Tu, uczestnicząc w pogrzebie pięciu pierwszych franciszkańskich męczenników, zamordowanych w Maroku przez mahometan, zatęsknił za nowym życiem, w którym wiara nie byłaby wygodną monotonią, ale głębią ducha i darem pełnym poświęcenia. Otrzymując stosowne pozwolenia, zmienił zakon, przywdział franciszkański habit i wyruszył już jako Antoni po męczeństwo do Maroka. Jednak inne były plany Opatrzności Bożej. Z powodu ciężkiej choroby musiał pożegnać się z Afryką. Wyruszył w drogę powrotną. Przeciwne wiatry zmieniły jednak kurs statku ku dalekim brzegom Sycylii. Stąd udał się do Asyżu, gdzie w dzień Zielonych Świąt 1221 r. spotkał św. Franciszka. Osiadł następnie w małym eremie Montepaolo, wykonując tam proste domowe obowiązki, i byłby zapewne zapomniany... Pewnego jednak dnia, w czasie święceń kapłańskich, został w zastępstwie poproszony o wygłoszenie kazania. Mowa, której się podjął jedynie z posłuszeństwa, ukazała jego nieprzeciętny kaznodziejski talent. Od tamtego czasu wyruszał Antoni na place Italii i Francji, aby głosić Dobrą Nowinę. Swoją wielką kulturą teologiczną i niedoścignioną dobrocią przeciwstawiał się licznym błędom i herezjom. Swoim zapałem przyczyniał się do oczyszczania i uszlachetniania życia tych chrześcijan, którzy wprowadzali do Kościoła żądzę politykowania, wypaczania obyczajów i obojętność.
Dzisiaj w miejscu, gdzie złożono ciało św. Antoniego, wznosi się jedna z najwspanialszych i największych bazylik - oczywiste świadectwo wielkości i sławy świętości brata Antoniego. Nawet Polacy odnajdą tu swoją kaplicę pw. św. Stanisława Biskupa z wizerunkami Matki Bożej Częstochowskiej i Ostrobramskiej, z popiersiami króla Jana Sobieskiego i obieżyświata, szlachcica, niejakiego Kretkowskiego.
Rocznie przybywa do Padwy ponad 4 mln pielgrzymów z całego świata. Mieszkający tu bracia, których pobożniejsi czciciele św. Antoniego nazywają "antonianami", troszczą się o piękno i ducha sanktuarium. Każdego dnia od wczesnych godzin rannych w konfesjonałach można zastać kilkunastu kapłanów spowiadających we wszystkich chyba językach świata... W specjalnie przystosowanej kaplicy, prosząc o wstawiennictwo św. Antoniego, można otrzymać też osobiste błogosławieństwo. Trudno przy tym wszystkim nie oprzeć się wrażeniu - jak mówią niektórzy - że jest to miejsce, do którego ludzie przyjeżdżają, aby... naprawdę się modlić. Najlepiej przekonaj się sam...