Pod koniec marca zaczynają przybywać do nas bociany - ptaki, które traktujemy nadzwyczaj przyjaźnie.Od wieków bocian na naszej ziemi był symbolem sytości, gospodarności oraz rodzinnego szczęścia. Wieś polska darzy bociany szczególną serdecznością, widząc w nich symbol chłopskiej więzi z własną zagrodą. Każdy był szczęśliwy, gdy na jego domu lub w jego pobliżu bociany zakładały gniazdo. Bocian był ozdobą naszego wiejskiego krajobrazu, co miało odbicie w malarstwie, sztuce i poezji. Maria Konopnicka, która wiele utworów poświęciła życiu i doli chłopa, w wierszu Westchnienie wychodźcy opisuje, jak tułacz wspomina opuszczony zakątek ojcowizny:
Wyżej góra, na lewo
i krzyż na niej złamany,
a za krzyżem tuż drzewo,
a na drzewie bociany.
Zaś piewca polskiego obyczaju i tradycji - Władysław Syrokomla tak pisze w poemacie Dni doroczne:
Na anielskie Zwiastowanie
Zwiastun wiosny, bocian leci,
Siadł na drzewie - po rozlewie
Chciwem okiem żeru bada -
I rozmyśla, i sam nie wie,
Czy mu zostać się wypada,
Czy powracać w ciepłe kraje,
Gdzie ćma wężów gdyby mrówek...
Zaklekotał - i zostaje
W głodnej Litwie na przednówek...
Do Polski nadal bociany przylatują chętnie. Budują gniazda w bezpośrednim sąsiedztwie człowieka, czego nie czynią na ogół inne ptaki. Dlaczego? Na to pytanie ornitolodzy nie potrafią odpowiedzieć.
Bocian jest ptakiem symbolicznym w wielu kulturach, nie tylko w naszej. Na Dalekim Wschodzie symbolizuje długowieczność, jest więc otaczany specjalnym kultem. Chrześcijanie uznali go za znak Chrystusa, bo tępi węże, a więc szatana. Wraca co roku do swego gniazda - jest więc symbolem trwania i zmartwychwstania. Żyje w parach, jest więc symbolem szczęśliwego pożycia małżeńskiego. Stoi godzinami filozoficznie na jednej nodze - znak kontemplacji. I wreszcie szczęśliwym małżonkom przynosi wyczekiwane dzieci... To legenda, która żyje w krajach skandynawskich i słowiańskich. Dom, na którym bocian uwił gniazdo, jest domem wybranym, szczęśliwym. Nic złego nie może stać się w obejściu, w którym zamieszkały bociany. I biada każdemu, kto by tego ptaka skrzywdził czy wybrał mu jaja z gniazda. Zawsze uważano to za wielki grzech, świętokradztwo. Lud obdarzył te ptaki przywilejem nietykalności. Ani tradycja ustna, ani literatura nie znają u nas przypadku zabicia bociana. Chorymi boćkami opiekowano się troskliwie, spacerowały po podwórku, jadły wraz z drobiem, znajdowały ciepły kąt w oborze, a nawet w izbie. Ta niemal rodzinna zażyłość człowieka z bocianem wpływała na poufny stosunek. Bociana zwano: panem boćkiem, bociusiem, wojtkiem, a nawet księdzem Wojtkiem.
W wielu krajach Europy znacznie zmalała liczebność bocianów. Melioracje, osuszanie łąk, chemizacja ziemi, rozpylanie środków owadobójczych - nie służą tym ptakom. W Polsce nie jest jeszcze tak źle pod tym względem, bo przecież człowiek pragnący żyć dostatniej i wygodniej nie musi niszczyć przyrody. Bociany są u nas jeszcze bezpieczne, choć wejście kiedyś do Unii Europejskiej i inna gospodarka rolna mogą być zagrożeniem dla tych poczciwych ptaków. Oby się tak nie stało!