W dniach 14-15 marca br. odbyło się w Warszawie 310. Zebranie Plenarne Konferencji Episkopatu Polski, pierwsze po zakończeniu Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, a zarazem pierwsze w nowym stuleciu i tysiącleciu. Wśród wielu tematów podjętych podczas posiedzenia biskupi zwrócili szczególną uwagę na jeden z najbardziej palących dziś w naszej Ojczyźnie problemów, od którego rozwiązania w dużym stopniu zależy harmonijny rozwój, społeczny klimat i zdrowie moralne naszego narodu. Chodzi o problem bezrobocia.
Biskupi nade wszystko wyrażają swoją pasterską solidarność z wszystkimi rodakami pozbawionymi pracy, stają się ich głosem i apelują o podjęcie wszelkich możliwych wysiłków w celu zahamowania tempa wzrostu tego bolesnego zjawiska i wypracowania metod jego skutecznego zwalczania.
Wszyscy uświadamiamy sobie, jak wielką rolę w życiu człowieka odgrywa praca. Mimo że łączy się ona z trudem, zawsze stanowi dla człowieka wielkie dobro, dzięki któremu człowiek zdobywa środki na utrzymanie siebie i swoich najbliższych, ale także wzrasta w swoim człowieczeństwie. Dlatego człowiek z racji bycia osobą ma prawo i obowiązek pracy. Te niezbywalne prawdy, dotyczące natury człowieka i jego życia, na nowo sobie uświadamiamy i je nagłaśniamy w sytuacji, kiedy każdy kolejny dzień przynosi smutne informacje na temat zwalnianych pracowników, utraty przez nich prawa do zasiłku i niemożności znalezienia pracy. Problem ten jest szczególnie bolesny, gdy dotyczy ludzi młodych.
Biskupi apelują do wszystkich pracodawców, aby nie ulegali pokusie poświęcenia człowieka i jego miejsca pracy tylko dla większego zysku. Apelują do samych bezrobotnych, aby mimo braku miejsca pracy nie ulegali bezczynności, by nie upadali na duchu, nie poddawali się zniechęceniu i apatii, ale wiedzeni odpowiedzialnością za swoje i swych bliskich życie sami poszukiwali dróg rozwiązania tego trudnego życiowego problemu. Zwracają się do wszystkich, od których zależy wpływ na kształt sektora pracy, a szczególnie do władz państwowych, aby poprzez odpowiednie ustawodawstwo, struktury i podejmowane decyzje kierowali się zasadą pierwszeństwa człowieka przed rzeczą i pracy przed kapitałem.
Wysokie i ciągle wzrastające bezrobocie stanowi wyzwanie dla wszystkich ludzi dobrej woli, by zmobilizować siły i ponad wszelkimi podziałami wydać walkę temu nieszczęściu społecznemu. Zwykła ludzka solidarność, a tym bardziej chrześcijańska miłość, nie pozwala żadnemu z nas przejść obojętnie obok brata czy siostry pozbawionych pracy.
Tym bardziej nie godzi się instrumentalnie wykorzystywać tego bolesnego faktu społecznego w rozgrywkach międzypartyjnych czy w walce o władzę. W imię troski o człowieka, który jest pierwszą drogą Kościoła, Episkopat Polski przygotowuje szerszy dokument na temat bezrobocia, który zostanie upowszechniony w najbliższych miesiącach.
Bezrobocie jest ciężkim krzyżem dla dotkniętego nim człowieka. Jest też niewątpliwie widocznym znakiem, że w organizacji społeczeństwa coś nie funkcjonuje tak, jak powinno. Dlatego moralną powinnością każdego uczciwego człowieka, a tym bardziej ucznia Chrystusowego, jest pomoc bezrobotnemu. Kościół nie przechodzi obojętnie obok żadnego rodzaju biedy i cierpienia, dlatego biskupi ogarniają swą pasterską troską wszystkich cierpiących z powodu bezrobocia. Wzywając do podejmowania wszelkich możliwych działań w sferze gospodarczej, edukacyjnej, społecznej i politycznej w celu zaradzenia temu nieszczęściu, biskupi proszą wiernych o podejście do tego problemu w duchu wiary i międzyludzkiej solidarności. Modlą się, by bezrobocie nie osłabiło w nikim wiary w Bożą Opatrzność, która człowieka ufającego Bogu wyprowadza nawet z najtrudniejszych i najniebezpieczniejszych sytuacji życiowych.
Episkopat Polski zwraca się z gorącą prośbą do wszystkich duszpasterzy i wiernych, by dzień 1 maja br. był w parafiach czasem szczególnej modlitwy z bezrobotnymi i za bezrobotnych. Zaprasza do niej wszystkich braci i siostry pozbawionych pracy, a także wszystkich pracodawców, związkowców, samorządowców i przedstawicieli różnych szczebli władzy. Będziemy prosić Maryję - Służebnicę Pańską, aby sektor pracy i gospodarki w Polsce nigdy nie ranił człowieka, ale by rzeczywiście mu służył. Będziemy prosić Chrystusa, aby w Ojczyźnie naszej rozwój ekonomiczny szedł w takim kierunku, by wszyscy ludzie " pracując ze spokojem, własny chleb jedli" (2 Tes 3, 12) i by służył on tworzeniu nowych miejsc pracy.
Wszystkich bezrobotnych wspieramy na duchu i oddajemy w szczególna opiekę Maryi oraz Jej Oblubieńcowi - św. Józefowi, patronowi pracy ludzkiej.

Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi polscy zebrani na 310. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski.

Warszawa, 15 marca 2001 r.