Wyniesiony na ołtarze 4 października 1986 r. przez Jana Pawła II bł. Antoni Chevrier (1826-79), jest mało w Polsce znany. Jest to kapłan francuski, założyciel wspólnoty kapłańskiej, znanej pod nazwą Instytut Prado, który w 1995 r. liczył 1231 kapłanów z 44 krajów oraz ponad 30 osób świeckich.
Nieliczne wzmianki o życiu i dziele bł. Antoniego znajdują się m.in. w książkach: Proboszcz niezwykłej parafii autorstwa ks. J. Pałygi i Fascynacje duszpasterskie ks. M. Paciuszkiewicza SJ oraz na łamach Niedzieli (4 maja 1997 r.). Obecnie staraniem wydawnictwa " Polihymnia" ukazało się polskie tłumaczenie książki bp. Alfreda Ancela Świadek Jezusa. Prado - duchowość apostolska błogosławionego ks. Chevriera. Książka otrzymała staranne przygotowanie naukowe dzięki współpracy ks. prof. Marka Chmielewskiego z Instytutu Duchowości Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Dowiadujemy się z niej wiele o czasach, w których rodziła się idea "ubogich księży" jako formy " bycia uczniem Jezusa", naśladowania Go w tajemnicy żłóbka, Kalwarii i tabernakulum, życia we wspólnocie, by z niej czerpać siły do apostolatu i na drodze do świętości. Ponieważ działo się to w czasach rodzącego się nowoczesnego kapitalizmu, łatwo dostrzec polskie analogie przełomu XX i XXI w. Zwraca zresztą na nie uwagę w słowie wstępnym abp Józef Życiński, wyrażając nadzieję, że książka bp. Ancela o bł. Antonim " będzie wprowadzeniem w ten styl ewangelicznej prostoty, którego poszukuje współcześnie tak wiele osób, wyrażających sprzeciw wobec cywilizacji celebrującej ´nieznośną lekkość bytu´".
Z kolei ks. Edward Brzostowski, orędownik i popularyzator Instytutu Prado w Polsce, żyjący od 1962 r. w Japonii, zauważa pokrewieństwo duchowe między bł. Antonim i polskim kapłanem - ks. Janem Zieją. Oprócz podstawowych informacji o życiu bł. Antoniego czytelnik znajdzie w tej książce zarys duchowości. Wielka to pomoc dla tych wszystkich, dla których czytelność świadectwa ewangelicznego stanowi przedmiot osobistej troski. Nawet jeśli nie poprowadzi go ona do wspólnoty założonej przez bł. Antoniego, to z pewnością może stanowić gwiazdę przewodnią realizacji swego powołania. Dotyczy to nie tylko duchownych, ale także świeckich, dla których ideały ubogiego apostolatu mogą ukształtować formę obecności w Kościele, dostosowaną do potrzeb parafii czy diecezji.
Duchowość Instytutu Prado traktuje ubóstwo, gotowość znoszenia cierpień, pogardy i odrzucenia nie jako cel, ale jako środek opcji na rzecz ubogich. Ich zawsze Kościół będzie miał wśród siebie. Komu wydaje się inaczej, ten nie doczytał do końca Ewangelii. Dlatego, zdaniem bł. Antoniego, trzeba nam się rozsmakować w pracy dla ubogich. " Jak dobrze jest pracować na biednych" - mówił założyciel Instytutu Prado, który podczas audiencji u Piusa IX wyjednał specjalne błogosławieństwo dla biednych, zarówno tych, do których synowie i córki bł. Antoniego zostali posłani, jak i dla samych ubogich członków Prado. Czyż może więc dziwić nas, Polaków, powtórzenie przez francuskiego kapłana z XIX w. hasła, które wiążemy z bł. Bratem Albertem: "Bądźcie dobrzy jak chleb"? Bł. Antoni umieścił je w centralnej dla Instytutu kaplicy w Saint-Fons, tuż nad zachowanym symbolem żłóbka.
Nie ulega wątpliwości, że przyjęcie radykalizmu ewangelicznego według formuły Instytutu Prado oznacza dla wielu tzw. współczesnych katolików szaleństwo. Jest to jednak szaleństwo dla Chrystusa. "Niech świat myśli, co chce, mało mnie to obchodzi; niech patrzy na mnie, jak na szaleńca, mało mnie to obchodzi; należę do Jezusa Chrystusa. Naśladuję Go. Idę Jego śladami" - wyznawał bł. Antoni, pozostawiając tę regułę swoim uczniom. Ten sam ideał znajdujemy w pismach św. Benedykta, św. Franciszka, Szymona Salos (zm. 550 r.), Andrzeja z Konstantynopola (zm. 956 r.) czy Izydora z Rostowa (zm. 1474 r.). Jest on więc wspólny chrześcijaństwu zachodniemu i wschodniemu i dlatego tak ważny w perspektywie ekumenicznego zbliżenia.
Ważnym rysem duchowości Instytutu Prado jest jego maryjność. Na długo przed Soborem Watykańskim II bł. Antoni Chevrier wskazywał na chrystocentryczne nastawienie kultu maryjnego. "Poprzez Maryję ks. Chevrier zostaje wprowadzony w poznanie Jezusa Chrystusa, dzięki tajemnicom Różańca". Ponadto ulubionym jego wezwaniem maryjnym było " Maryjo, Matko Bolesna", bowiem widział Maryję w związku z cierpieniem Jej Syna.
Na nadchodzące czasy warto poznać duchowość Instytutu Prado, by w wymiarze indywidualnym i ogólnokościelnym móc przezwyciężyć liberalną "nieznośną lekkość bytu".

Bp Alfred Ancel, "Świadek Jezusa. Prado - duchowość apostolska błogosławionego ks. Chevriera". Tł. A. Cieszkowska. Wydawnictwo " Polihymnia", Al. Róż 17, 20-809 Lublin, tel. (0-81) 746-97-17, Lublin 2000.