Panie! Jeżeli zamkniesz słuch narodu,
na próżno człowiek swe głosy natęża.
Choćby miał siłę i odwagę męża,
z niemiłowania umrze, tak jak z głodu.
(Juliusz Słowacki)

Konieczne są głosy Polaków w sprawie szczególnie nagannego i niegodnego zachowania prezydenta i jego ministra.
Temat ten powinny podjąć także publiczna telewizja i publiczne radio. Jeżeli telewizja podjęła temat, to po to, aby usprawiedliwić urzędującego prezydenta, jak to uczyniono m.in. w Monitorze Wiadomości 22 września br.
Zachowanie prezydenta Kwaśniewskiego i ministra Siwca dotyczy dwóch faktów: bluźnierstwa wobec krzyża i naigrawania się z Jana Pawła II. Używanie znaku krzyża dla ironii jest bluźnierstwem. Krzyż jest znakiem błogosławieństwa w imię Boga Wszechmogącego. O właściwe miejsce krzyża w Ojczyźnie walczyli Polacy od wieków. Całowanie ziemi przez Papieża Jana Pawła II wszędzie ma wymiar szczególnego symbolu. Ale - jak powiedział Ojciec Święty - "pocałunek złożony na ziemi polskiej ma dla mnie sens szczególny. Jest to jak gdyby pocałunek złożony na rękach matki" (1983 r.). Zabawa i drwina z symboli podważa wiarygodność wszystkich zachowań i gestów Aleksandra Kwaśniewskiego. Odkrywa prawdę, co jest rzeczywistą intencją uczestnictwa prezydenta Kwaśniewskiego w uroczystościach religijnych, łącznie z Pielgrzymką Narodową do Rzymu.
Prezydent i minister drwią i mają za przedmiot zabawy Ojca Świętego Jana Pawła II, który jest także Głową Państwa Watykańskiego.
Zastanawiano się, czy sztab Mariana Krzaklewskiego może pokazać "to" całej Polsce w czasie kampanii wyborczej? A czy była jakakolwiek inna możliwość? Jak szybko wyciszono zachowanie A. Kwaśniewskiego w Charkowie, pokazane przez telewizję niepubliczną. Telewizja publiczna nie pokazała tego wcale.
Niezależnie od wyniku kampanii należało ujawnić tę bolesną i tragiczną prawdę. Sztab M. Krzaklewskiego milcząc, pozwalałby na zło. Nie ma takiej racji stanu czy siły, w imię której należało milczeć. Czekać na dystans, który pozwoli na dogodniejsze odsłonięcie, to pozwalać na zakłamywanie naszego dziś. "Czyż może historia popłynąć przeciw prądowi sumień?" (K. Wojtyła). Czy może?
Polskie sumienie przecięła "gruba kreska". Niektórzy przedstawiciele tzw. partii inteligenckiej (UW) uważają, że nie teraz, nie dziś, nie w kampanii wyborczej. Stawiają na równi sztab Kwaśniewskiego z ludźmi Krzaklewskiego. Raz jeszcze chcą zamazać rzeczywistość - " kto kat?", "kto ofiara?". Takie mówienie mąci ludziom rozum, a Polsce zabiera prawdę. Gdy prawda zostaje schowana głęboko do szuflady - umiera wolność.
Mówię o tym, wracając do papieskich pielgrzymek do ziemi ojczystej. Ilu biegło za nim, ilu wołało: "Kochamy Cię, Janie Pawle II! Bądź pozdrowiony, znów jesteś w domu!". Nie wolno nam zapomnieć, że to on - Jan Paweł II dźwignął naszą wolność.
Czy z kłamstwa będzie zbudowana nasza przyszłość? To doświadczenie jest czasem refleksji dla naszych sumień, czasem budzenia. Konieczny jest czas refleksji i protestu wobec tych, którzy uczynili biznes z ludzkich nadziei i ludzkiej wiary.