1. Rozpoczęliśmy to nasze spotkanie pod pieczęcią Trójcy Świętej, określoną w sposób zdecydowany i jasny w słowach Apostoła Pawła w Liście do Galatów (por. 4, 4-7). Wlewając w serca chrześcijan Ducha Świętego, Ojciec dokonuje i objawia usynowienie, które uzyskał dla nas Chrystus. Duch bowiem "wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi" (Rz 8, 16). Zapatrzeni w tę prawdę jak w gwiazdę polarną wiary chrześcijańskiej, zastanowimy się nad pewnym egzystencjalnym aspektem naszej komunii z Ojcem przez Ducha Świętego.
2. Sposób ujmowania Boga właściwy chrześcijanom jest nieodłącznie związany z Chrystusem. On jest Drogą i nikt nie idzie do Ojca inaczej, jak tylko przez Niego (por. J 14, 6). Apostołowi Filipowi, który Go prosi: "Pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy", Jezus oświadcza: "Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca" (J 14, 8-9). Chrystus, umiłowany Syn (por. Mt 3, 17; 17, 5), w całym tego słowa znaczeniu objawia Ojca. Prawdziwe oblicze Ojca objawia nam tylko Ten, "który jest w łonie Ojca". Oryginalne greckie wyrażenie z Ewangelii Janowej (por. 1, 18) wskazuje na głęboki i z istoty dynamiczny związek miłości, życia Ojca z Synem. Ten związek Słowa przedwiecznego obejmuje ludzką naturę, którą przyjął On we Wcieleniu. Dlatego doświadczenia Boga w chrześcijańskiej optyce nigdy nie można sprowadzać do ogólnikowego " poczucia boskości", ani też nie można uniknąć pośrednictwa człowieczeństwa Chrystusa, jak to wspaniale wykazali najwięksi mistycy: św. Bernard, św. Franciszek z Asyżu, św. Katarzyna Sieneńska, św. Teresa z Avila czy tak wielu nam współczesnych zakochanych w Chrystusie od Karola de Foucauld do św. Teresy Benedykty od Krzyża (Edyty Stein).
3. W każdym autentycznym doświadczeniu chrześcijańskim widoczne są różne aspekty świadectwa Jezusa wobec Ojca. Zaświadczył On przede wszystkim, że Ojciec znajduje się u źródeł Jego nauczania: " Moja nauka nie jest moją, lecz Tego, który Mnie posłał" (J 7, 16). To, co On dał poznać, jest dokładnie tym, co "usłyszał" od Ojca (por. 8, 26; 15, 15; 17, 8. 14). Chrześcijańskie doświadczenie Boga może się więc jedynie rozwijać w całkowitym związku z Ewangelią.
Chrystus skutecznie zaświadczył także o miłości Ojca. We wspaniałej przypowieści o synu marnotrawnym Jezus ukazuje Ojca zawsze oczekującego na grzesznego człowieka, który powraca w Jego objęcia. W Ewangelii Janowej kładzie On nacisk na Ojca, który kocha ludzi: "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał" (J 3, 16). I dalej: "Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać" (J 14, 23). Ten, kto prawdziwie doświadcza miłości Bożej, musi ciągle z nowym wzruszeniem powtarzać zawołanie z Pierwszego Listu Jana: "Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy!" (1 J 3, 1). W tym świetle możemy zwrócić się do Boga z czułym, spontanicznym, intymnym zawołaniem: Abba, Ojcze. Pojawia
się ono ustawicznie na ustach wierzącego, który czuje się synem, jak nam to przypomina św. Paweł w tekście, od którego rozpoczęliśmy nasze spotkanie (por. Ga 4, 4-7).
4. Chrystus daje nam samo życie Boga, życie, które przekracza czas i wprowadza nas w tajemnicę Ojca, w Jego radość i nieskończone światło. Świadczy o tym Ewangelista Jan, przekazując podniosłe słowa Jezusa: "Jak Ojciec ma życie w sobie, tak również sprawił, żeby i Syn miał życie w sobie samym" (J 5, 26). "To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym... Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie" (J 6, 40. 57).
To uczestnictwo w życiu Chrystusa, które czyni nas "synami w Synu", jest możliwe dzięki darowi Ducha Świętego. Apostoł ukazuje nam bowiem nasze bycie dziećmi Bożymi w ścisłym związku z Duchem Świętym: "Wszyscy, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi" (Rz 8, 14). Duch wprowadza nas w związek z Chrystusem i z Ojcem. " W tym Świętym Duchu, który jest Darem przedwiecznym, Bóg Trójjedyny otwiera się dla człowieka, dla ducha ludzkiego. Ukryte tchnienie Ducha Bożego powoduje, iż duch ludzki otwiera się również wobec zbawczego i uświęcającego samootwarcia się Boga. (...) W komunii łaski z Trójcą Świętą rozszerza się niejako wewnętrzna ´przestrzeń życiowa´ człowieka, wyniesiona do nadprzyrodzonego życia Bożego. Człowiek żyje w Bogu i z Boga: żyje według Ducha i dąży do tego, czego chce Duch" (Dominum et vivificantem, nr 58).
5. Dla chrześcijanina, oświeconego łaską Ducha Świętego, Bóg objawia się prawdziwie w swoim ojcowskim obliczu. Do Niego może się on zwracać z ufnością, o której zaświadcza św. Teresa z Lisieux w tym mocnym fragmencie z jej autobiografii: "Mały ptaszek chciałby pofrunąć ku jaśniejącemu słońcu, które zachwyca jego oczy. Chciałby naśladować orły, swoich braci, których obserwuje, jak szybują w przestworzach aż do Boskiego ognia Trójcy (...). Ale, niestety, wszystko to, co może uczynić, to wznieść swoje małe skrzydełka; szybowanie w locie przekracza jednak jego małe możliwości (...). A więc pozostaje mu z odwagą wpatrywać się w Boskie słońce; nic nie może go przestraszyć, ani wiatr, ani deszcz" (Manuscrits autobiographiques, Paryż 1957, s. 231).

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin