1. Apostoł Paweł w Liście do Rzymian przytacza nie bez zdumienia proroctwo z Księgi Izajasza (por. Iz 65, 1), w którym Bóg ustami proroka mówi: "Dałem się znaleźć tym, którzy Mnie nie szukali, objawiłem się tym, którzy o Mnie nie pytali" (Rz 10, 20).
Po rozważeniu w poprzednich katechezach chwały Trójcy Świętej, która objawia się w kosmosie i w historii, chcemy teraz podjąć wewnętrzną pielgrzymkę po tajemniczych drogach, na których Bóg wychodzi na spotkanie człowiekowi, aby uczynić go uczestnikiem swojego życia i swojej chwały. Bóg kocha bowiem stworzenie uformowane na Jego obraz i - jak troskliwy pasterz z wysłuchanej przed chwilą przypowieści (por. Łk 15, 4-7) - nie przestaje go szukać, również wtedy, gdy stworzenie okazuje się obojętne, a nawet znużone Bożym światłem, podobnie jak pasterz poszukuje owcy, która odłączyła od stada i zagubiła się w niedostępnych, pełnych niebezpieczeństw miejscach.

2. Człowiek poszukiwany przez Boga zauważa Jego obecność, jest opromieniony światłem, które ukrywa się niejako za jego plecami, jest poruszony tym głosem, który wzywa go z daleka. W ten sposób on sam rozpoczyna poszukiwanie Boga, który go poszukuje: poszukiwany sam poszukuje; kochany zaczyna kochać. Rozpoczynamy dzisiaj nakreślenie tego sugestywnego przenikania się inicjatywy Boga i odpowiedzi człowieka, odkrywając je jako fundamentalny element doświadczenia religijnego.
W rzeczywistości echo takiego doświadczenia słyszymy również w niektórych głosach dalekich od chrześcijaństwa jako znak pragnienia całej ludzkości, aby poznać Boga i być przedmiotem Jego upodobania. Również nieprzyjaciel biblijnego Izraela, babiloński król Nabuchodonozor, który w latach 587-586 przed Chrystusem zniszczył święte miasto Jeruzalem, zwraca się do bóstwa tymi słowami: "Panie, bez Ciebie co byłoby z królem, którego Ty kochasz i którego wezwałeś po imieniu? Jakże mógłby być dobry w Twoich oczach? Ty strzeżesz jego imienia i prowadzisz go po właściwych ścieżkach! (...) Dzięki Twojej łasce, o Panie, której uczestnikami czynisz wszystkich w obfitości, spraw, aby Twój wzniosły majestat okazał się miłosierny, i spraw, by lęk przed Twoją boskością zamieszkał w moim sercu. Daj mi to, co jest dobre według Ciebie, gdyż Ty stworzyłeś moje życie" (por. G. Pettinato, Babilonia, Milano 1994, s. 182).

3. Również nasi bracia muzułmanie dają świadectwo podobnej wiary, powtarzając często, w swoim codziennym życiu wezwanie, które otwiera księgę Koranu i mówi o drodze, na której Bóg, "Pan Stworzenia, Łaskawy i Miłosierny", prowadzi tych, na których wylewa swoją łaskę.
Wielka tradycja biblijna zachęca wierzących do zwracania się często ku Bogu dla otrzymania od Niego światła i siły, koniecznych do pełnienia dobra. Tak modli się Psalmista w Psalmie 119: "Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw, bym strzegł ich aż do końca. Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał, a zachowywał je całym sercem. Prowadź mię ścieżką Twoich przykazań, bo ja się nimi raduję. (...) Odwróć me oczy, niech na marność nie patrzą; przez swoje słowo udziel mi życia!" (Ps 119, 33-35. 37).

4. W uniwersalnym doświadczeniu religijnym, a zwłaszcza w tym przekazanym przez Biblię, znajdujemy zatem świadomość prymatu Boga, który szuka człowieka, aby poprowadzić go ku horyzontom swojego światła i swej tajemnicy. U początku jest Słowo, które rozdziera milczenie nicości, "upodobanie" Boga (por. Łk 2, 14), który nigdy nie pozostawia stworzenia samego.
Ten absolutny początek nie przekreśla, oczywiście, ludzkiego działania, nie eliminuje zaangażowania w odpowiedź ze strony człowieka, który wezwany jest, by pozwolił wejść Bogu i otwarł mu drzwi swojego życia; jednakże człowiek może też zamknąć się na tego rodzaju zaproszenia. Zdumiewające w związku z tym są słowa włożone w Apokalipsie w usta Chrystusa: "Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną" (Ap 3, 20).
Jeżeli Chrystus nie kroczyłby po drogach świata, pozostalibyśmy samotni w obrębie naszego małego horyzontu. Należy jednak otworzyć Mu drzwi, aby zasiadł przy naszym stole we wspólnocie życia i miłości.

5. Droga spotkania pomiędzy Bogiem a człowiekiem winna przebiegać pod przewodem miłości. Z jednej strony trynitarna miłość Boża uprzedza nas, otacza, nieustannie otwiera nam drogę, która prowadzi do domu ojcowskiego - tam Ojciec oczekuje, aby nas przyjąć w swoje ramiona, jak w ewangelicznej przypowieści o "synu marnotrawnym", a raczej o "ojcu miłosiernym" (por. Łk 15, 11-32). Z drugiej zaś strony wymaga się od nas miłości braterskiej jako odpowiedzi na miłość Boga: "Umiłowani - napomina nas św. Jan w swoim Pierwszym Liście - jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować (...). Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim" (1 J 4, 11. 16).
Ze wzajemnego spotkania się miłości Bożej i miłości ludzkiej rozkwita zbawienie, życie oraz wieczna radość.

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin