Dom Pielgrzyma przy Bazylice Ojców Bernardynów zaprasza

O. Marian Wachowicz

Bądź na bieżąco!

Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia, jedno z największych w Polsce południowo-wschodniej, w ciągu roku odwiedza kilkadziesiąt tysięcy pielgrzymów. Z myślą o nich już przed wojną, w 1934 r. członkowie Trzeciego Zakonu św. Franciszka wybudowali dom tercjarski, w którym urządzono noclegi dla przybywających pielgrzymów. Po wojnie, w latach pięćdziesiątych, dom i ziemia otaczająca klasztor została upaństwowiona. Ojcowie Bernardyni czynili wiele starań u władz państwowych, by otrzymać zezwolenie na budowę domu pielgrzyma. Zezwolenia nie było.

Do bazyliki przybywają pielgrzymi jak i melomani muzyki organowej; są tu słynne i znane na całym świecie XVII-wieczne organy. Z myślą o odwiedzających to miejsce zarząd Klasztoru reprezentowany przez kustosza o. Franciszka Rydzaka i ekonoma o. Szczepana Dolańskiego podjął decyzję o budowie domu pielgrzyma. Budowa Domu trwała od jesieni 1998 r. do końca 2001 r. Projekt Domu wykonał Zakład Usług Projektowych mgr. inż. Stanisława Pąprowicza z Krosna. Od 1999 r. pracami budowlanymi kierował nowy przełożony o. Stanisław Komornik wraz z ekonomem o. Marianem Solakiem.

Poświęcenia Domu Pielgrzyma dokonał prowincjał o. Romuald Kośla wraz z Zarządem prowincji i przedstawicielami wszystkich klasztorów bernardyńskich w Polsce.

W uroczystym otwarciu, tydzień po poświęceniu (27 stycznia 2002 r.), udział wzięli ks. prof. Władysław Głowa - proboszcz Fary Leżajskiej, senator Janina Sagatowska, władze Miasta i Powiatu, dyrektorzy miejscowych szkół, architekci i wykonawcy. Otwarcie uświetniła kapela ludowa "Brzózaki".

"Każde znaczące Sanktuarium w Polsce i na świecie posiada zaplecze w postaci domu pielgrzyma. My wcześniej nie mieliśmy takiej możliwości, ale gdy tylko zwrócono Klasztorowi teren po bazie PKS-u od razu przystąpiliśmy do działania. Teraz osoby przybywające do Leżajska, aby pomodlić się przed cudownym Obrazem Matki Bożej Leżajskiej będą mogły pozostać tu dłużej, dzięki czemu lepiej i dokładniej zwiedzą naszą ziemię. Dotyczy to także melomanów, którzy każdego roku uczestniczą w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Organowej i Kameralnej" - mówi o. Stanisław Komornik - kustosz leżajskiego Sanktuarium.

Dom Pielgrzyma jest budynkiem nowoczesnym, posiada 38 pokoi 1-2-osobowych, 8 - 3-osobowych, ma własną salę konferencyjną, kaplicę i obszerny parking na samochody osobowe i autokary. Ma własne zaplecze sanitarne, kuchnię. Jest możliwość organizowania tu różnych spotkań religijnych, jak rekolekcje, dni skupienia, ale i spotkań naukowych, sympozjów, sesji naukowych. Dom będzie udostępniany dla grup wycieczkowych, osób pojedynczych i rodzin. Wszyscy korzystający z Domu będą musieli zachować porządek i regulamin zapewniający temu miejscu charakter Katolickiego Domu Pielgrzyma.

Pierwszymi gośćmi byli lekarze uczestniczący w ogólnopolskich rozgrywkach piłki siatkowej.

Wszelkie informacje można uzyskać pod adresem:

Dom Pielgrzyma przy Sanktuarium Matki Bożej Leżajskiej

ul. 11 listopada 1

37-300 Leżajsk

tel. (0-17) 242-00-06 w. 156; fax (0-17) 242-83-59

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2002-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Florian - patron strażaków

Niedziela warszawska 18/2004

WŚ

[ TEMATY ]

św. Florian

Karol Porwich/Niedziela

Św. Florianie, miej ten dom w obronie, niechaj płomieniem od ognia nie chłonie! - modlili się niegdyś mieszkańcy Krakowa, których św. Florian jest patronem. W 1700. rocznicę Jego męczeńskiej śmierci, właśnie z Krakowa katedra diecezji warszawsko-praskiej otrzyma relikwie swojego Patrona. Kim był ten Święty, którego za patrona obrali także strażacy, a od którego imienia zapożyczyło swą nazwę ponad 40 miejscowości w Polsce?

Zachowane do dziś źródła zgodnie podają, że był on chrześcijaninem żyjącym podczas prześladowań w czasach cesarza Dioklecjana. Ten wysoki urzędnik rzymski, a według większości źródeł oficer wojsk cesarskich, był dowódcą w naddunajskiej prowincji Norikum. Kiedy rozpoczęło się prześladowanie chrześcijan, udał się do swoich braci w wierze, aby ich pokrzepić i wspomóc. Kiedy dowiedział się o tym Akwilinus, wierny urzędnik Dioklecjana, nakazał aresztowanie Floriana. Nakazano mu wtedy, aby zapalił kadzidło przed bóstwem pogańskim. Kiedy odmówił, groźbami i obietnicami próbowano zmienić jego decyzję. Florian nie zaparł się wiary. Wówczas ubiczowano go, szarpano jego ciało żelaznymi hakami, a następnie umieszczono mu kamień u szyi i zatopiono w rzece Enns. Za jego przykładem śmierć miało ponieść 40 innych chrześcijan.
Ciało męczennika Floriana odnalazła pobożna Waleria i ze czcią pochowała. Według tradycji miał się on jej ukazać we śnie i wskazać gdzie, strzeżone przez orła, spoczywały jego zwłoki. Z czasem w miejscu pochówku powstała kaplica, potem kościół i klasztor najpierw benedyktynów, a potem kanoników laterańskich. Sama zaś miejscowość - położona na terenie dzisiejszej górnej Austrii - otrzymała nazwę St. Florian i stała się jednym z ważniejszych ośrodków życia religijnego. Z czasem relikwie zabrano do Rzymu, by za jego pośrednictwem wyjednać Wiecznemu Miastu pokój w czasach ciągłych napadów Greków.
Do Polski relikwie św. Floriana sprowadził w 1184 książę Kazimierz Sprawiedliwy, syn Bolesława Krzywoustego. Najwybitniejszy polski historyk ks. Jan Długosz, zanotował: „Papież Lucjusz III chcąc się przychylić do ciągłych próśb monarchy polskiego Kazimierza, postanawia dać rzeczonemu księciu i katedrze krakowskiej ciało niezwykłego męczennika św. Floriana. Na większą cześć zarówno świętego, jak i Polaków, posłał kości świętego ciała księciu polskiemu Kazimierzowi i katedrze krakowskiej przez biskupa Modeny Idziego. Ten, przybywszy ze świętymi szczątkami do Krakowa dwudziestego siódmego października, został przyjęty z wielkimi honorami, wśród oznak powszechnej radości i wesela przez księcia Kazimierza, biskupa krakowskiego Gedko, wszystkie bez wyjątku stany i klasztory, które wyszły naprzeciw niego siedem mil. Wszyscy cieszyli się, że Polakom, za zmiłowaniem Bożym, przybył nowy orędownik i opiekun i że katedra krakowska nabrała nowego blasku przez złożenie w niej ciała sławnego męczennika. Tam też złożono wniesione w tłumnej procesji ludu rzeczone ciało, a przez ten zaszczytny depozyt rozeszła się daleko i szeroko jego chwała. Na cześć św. Męczennika biskup krakowski Gedko zbudował poza murami Krakowa, z wielkim nakładem kosztów, kościół kunsztownej roboty, który dzięki łaskawości Bożej przetrwał dotąd. Biskupa zaś Modeny Idziego, obdarowanego hojnie przez księcia Kazimierza i biskupa krakowskiego Gedko, odprawiono do Rzymu. Od tego czasu zaczęli Polacy, zarówno rycerze, jak i mieszczanie i wieśniacy, na cześć i pamiątkę św. Floriana nadawać na chrzcie to imię”.
W delegacji odbierającej relikwie znajdował się bł. Wincenty Kadłubek, późniejszy biskup krakowski, a następnie mnich cysterski.
Relikwie trafiły do katedry na Wawelu; cześć z nich zachowano dla wspomnianego kościoła „poza murami Krakowa”, czyli dla wzniesionej w 1185 r. świątyni na Kleparzu, obecnej bazyliki mniejszej, w której w l. 1949-1951 jako wikariusz służył posługą kapłańską obecny Ojciec Święty.
W 1436 r. św. Florian został ogłoszony przez kard. Zbigniewa Oleśnickiego współpatronem Królestwa Polskiego (obok świętych Wojciecha, Stanisława i Wacława) oraz patronem katedry i diecezji krakowskiej (wraz ze św. Stanisławem). W XVI w. wprowadzono w Krakowie 4 maja, w dniu wspomnienia św. Floriana, doroczną procesję z kolegiaty na Kleparzu do katedry wawelskiej. Natomiast w poniedziałki każdego tygodnia, na Wawelu wystawiano relikwie Świętego. Jego kult wzmógł się po 1528 r., kiedy to wielki pożar strawił Kleparz. Ocalał wtedy jedynie kościół św. Floriana. To właśnie odtąd zaczęto czcić św. Floriana jako patrona od pożogi ognia i opiekuna strażaków. Z biegiem lat zaczęli go czcić nie tylko strażacy, ale wszyscy mający kontakt z ogniem: hutnicy, metalowcy, kominiarze, piekarze. Za swojego patrona obrali go nie tylko mieszkańcy Krakowa, ale także Chorzowa (od 1993 r.).
Ojciec Święty z okazji 800-lecia bliskiej mu parafii na Kleparzu pisał: „Święty Florian stał się dla nas wymownym znakiem (...) szczególnej więzi Kościoła i narodu polskiego z Namiestnikiem Chrystusa i stolicą chrześcijaństwa. (...) Ten, który poniósł męczeństwo, gdy spieszył ze swoim świadectwem wiary, pomocą i pociechą prześladowanym chrześcijanom w Lauriacum, stał się zwycięzcą i obrońcą w wielorakich niebezpieczeństwach, jakie zagrażają materialnemu i duchowemu dobru człowieka. Trzeba także podkreślić, że święty Florian jest od wieków czczony w Polsce i poza nią jako patron strażaków, a więc tych, którzy wierni przykazaniu miłości i chrześcijańskiej tradycji, niosą pomoc bliźniemu w obliczu zagrożenia klęskami żywiołowymi”.

CZYTAJ DALEJ

Kim był św. Florian?

Niedziela łódzka 19/2003

Daniela Bednarek

4 maja Kościół wspominał św. Floriana, patrona strażaków, obrońcy przed ogniem pożarów. Kim był św. Florian, któremu tak często na znak czci wystawiane są przydrożne kapliczki i dedykowane kościoły? Był męczennikiem, chrześcijaninem i rzymskim oficerem. Podczas krwawego prześladowania chrześcijan za panowania w cesarstwie rzymskim Dioklecjana pojmano Floriana i osadzono w obozie Lorch k. Wiednia. Poddawany był ciężkim torturom, które miały go zmusić do wyrzeknięcia się wiary w Chrystusa. Mimo okrutnej męki Florian pozostał wierny Bogu. Uwiązano mu więc kamień u szyi i utopiono w rzece Enns. Działo się to 4 maja 304 r. Legenda mówi, że ciało odnalazła Waleria i ze czcią pochowała. Z czasem nad jego grobem wybudowano klasztor i kościół Benedyktynów. Dziś św. Florian jest patronem archidiecezji wiedeńskiej.
Do Polski relikwie Świętego sprowadził w XII w. Kazimierz Sprawiedliwy. W krakowskiej dzielnicy Kleparz wybudowano ku jego czci okazały kościół. Podczas ogromnego pożaru, jaki w XVI w. zniszczył całą dzielnicę, ocalała jedynie ta świątynia - od tego czasu postać św. Floriana wiąże się z obroną przed pożarem i z tymi, którzy chronią ludzi i ich dobytek przed ogniem, czyli strażakami.
W licznych przydrożnych kapliczkach św. Florian przedstawiany jest jak rzymski legionista z naczyniem z wodą lub gaszący pożar.

CZYTAJ DALEJ

Chcemy zobaczyć Jezusa

2024-05-04 17:55

Katarzyna Krawcewicz

[ TEMATY ]

ministranci

lektorzy

Służba Liturgiczna Ołtarza

Pielgrzymka służby liturgicznej

Rokitno sanktuarium

Katarzyna Krawcewicz

Centralnym punktem pielgrzymki była Eucharystia przy ołtarzu polowym

4 maja w Rokitnie modliła się służba liturgiczna z całej diecezji.

Pielgrzymka rozpoczęła się koncertem księdza – rapera Jakuba Bartczaka, który pokazywał młodzieży wartość powołania, szczególnie powołania do kapłaństwa. Po koncercie rozpoczęła się uroczysta Msza święta pod przewodnictwem bp. Tadeusza Lityńskiego. Pasterz diecezji wręczył każdemu ministrantowi mały egzemplarz Ewangelii św. Łukasza. Gest ten nawiązał do tegorocznego hasła pielgrzymki „Chcemy zobaczyć Jezusa”. Młodzież sięgając do tekstu Pisma świętego, będzie mogła każdego dnia odkrywać Chrystusa.

CZYTAJ DALEJ

Reklama