Ludzie wciąż przychodzą, chociaż jest już po Świętach. Wciąż nadchodzą, bo może gwiazda, która rozbłysła przed dwoma tysiącleciami, wskazując drogę do Betlejem, świeci także dla nich. Więc idą. Starzy i młodzi, dzieci z matkami, ojcowie z dziećmi. Idą zdrowi i kalecy. Jedni przechodzą mimo, inni długo stoją. Stąd zawsze zaczyna się ludzka pielgrzymka. Od narodzin.
Ktoś położył na sianie jabłko, ktoś inny list związany żółtą wstążką. List do Dzieciny, list o Dziecinie? Nie wiadomo.
- Mamo, Jemu zimno.
W ten sposób w stajence zostaną również małe niebieskie rękawiczki z jednym palcem.
Jasnogórska szopka. Żywa szopka, zielona, świerkowa. W mchu i śniegu. Z paśnikami dla zwierząt, z barciami, ze studnią, stajnią i gospodą. Z ośliczką Amelką, kurkami, królikami, owieczkami, perliczkami, wiewiórkami. Z wróblami, których nikt nie musiał zapraszać.
Szopka w Wieczerniku jasnogórskim. Bez złoceń, świecidełek, koronek, wieżyczek. Przaśna szopka. Mądre przedstawienie pokazujące to, co trzeba objąć sercem i rozumem: Boże Narodzenie Syna Człowieczego. Nie odkrywające tego, co i tak przykryte.
Ludzie wciąż przychodzą. Oglądają szopkę w Wieczerniku. Spoglądają na żłóbek, na Świętą Rodzinę. Nie chcą patrzeć w drugą stronę i usiłują nie widzieć, że w tej samej stajence zaczyna i kończy się życie Jezusa. Że naprzeciwko, że tuż, stoi Judasz.
Są w Wieczerniku na ścianach wizerunki polskich świętych i błogosławionych. Z daleka od stajenki, do której się nie docisnął, jakoś tak w przestrzeni między s. Urszulą Ledóchowską a s. Faustyną, między dwoma świerczkami - długo klęczy stary człowiek.
- Ale się wymodliłem! - mówi radośnie.