Jako ludzie ciągle doświadczamy naszych słabości i ograniczeń, konsekracja zakonna nie uwalnia nas od nich w sposób automatyczny. W takich momentach potrzeba nam uchwycić się słów św. Pawła: „Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny” (2 Kor 12,9-10). Niejednokrotnie doświadczamy, że to właśnie miejsca i momenty naszych zmagań ze słabością swoją czy innych przeżywane z Jezusem stają się miejscami błogosławionymi i owocnymi w naszym życiu.
Jezus mówił uczniom o swoim pragnieniu rzucenia ognia na ziemię (por. Łk 12,49), ognia, który jest symbolem Ducha Świętego, oczyszczenia i rozpalenia serc miłością do Boga. To morze ognia rozlewa się na nas z przebitego serca Jezusa. Im bliżej Jego przebitego Serca, tym głośniejsze i intensywniejsze jest nasze wołanie: Przyjdź Duchu Święty, potrzebujemy Ciebie. Bez Ciebie nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć na Boży dar i rozpalać miłością do Jezusa naszych braci i sióstr.
Rola Maryi w życiu uczennicy Krzyża od samego początku drogi formacyjnej jest bardzo ważna. Nasze życie przeżywamy z Maryją, którą Jezus dał nam jako Matkę Kościoła. Jest Ona dla nas wzorem i przykładem realizowania powołania uczennicy Krzyża (KUK 5). Wierzymy, że tak jak dla zrealizowania misji zbawczej wobec człowieka Bóg posłużył się Maryją, tak dalej posługuje się Nią w realizowaniu tej misji w naszym życiu. Maryja swoim życiem uczy nas, jak być wsłuchaną i posłuszną Bogu, jak żyć z Jezusem w codzienności, jak wstawiać się za ludźmi potrzebującymi i jak wytrwać przy Jezusie do końca. Maryi, Matce Kościoła, każdego dnia zawierzamy swoje życie i powołanie, prosząc Ją, aby dopomagała nam wiernie wypełnić wolę Bożą i aby wspierała nas w podejmowaniu codziennych ofiar za życie wieczne braci. O ile to możliwe, codziennie odmawiamy cząstkę Różańca św., rozważając życie Jezusa i Maryi. W modlitwie tej w szczególny sposób powierzamy tych, którzy są daleko od Boga i których szczęśliwa wieczność jest zagrożona. Matce Bożej zawierzamy wszystkich apostołów świeckich (KUK 90).
Jako uczennice Krzyża należymy do szkoły, której absolwentkami będziemy w momencie śmierci, kiedy staniemy przed Bogiem twarzą twarz, ze świadectwem naszej miłości do Niego i do człowieka. Jest to tzw. formacja permanentna, ciągła, obejmująca całe życie.
Znany specjalista od tematów związanych z formacją Amedeo Cencini jest przekonany o tym, że nasze życie albo będzie formacją, albo będzie przeżywane jako frustracja. Sfrustrowana siostra zakonna, ksiądz, mąż, żona, syn, córka… czy nie spotkałeś się z tym w swoim życiu?
Ważną postawą na drodze takiej formacji jest otwartość na codzienne wydarzenia, patrzenie oczami wiary na to, co nas spotyka, dotyka, co burzy nasz święty spokój. To one nas konfrontują, są rzeczywiste, często zaskakujące, nieplanowane. To one wydobywają z nas emocje, zachowania, postawy, nad którymi warto czynić refleksje. Te sytuacje przeżywane z Jezusem, poddane rozeznaniu, dzięki działaniu łaski Bożej są dla nas miejscami konkretnej pracy nad sobą, miejscami wzrostu duchowego. Wejście na tę drogę oznacza świadome poddanie się działaniu uświęcającej łaski Boga. Oznacza to także, iż w centrum naszego życia ma być zawsze Chrystus Ukrzyżowany i Zmartwychwstały, w którym odnajdujemy sens naszego powołania, życia i obumierania (KUK 156).
Są takie lekcje w życiu uczennicy Krzyża, których nie da się zrozumieć, wytłumaczyć, złapać w lot, i to są momenty, kiedy chowamy się w sercu Maryi, podchodzimy pod krzyż, wtulamy się w niego i trwamy w milczeniu w obecności Ukrzyżowanego. To chyba najcenniejsze i najtrudniejsze wykłady.