Święcenia diakonatu to pierwszy stopień sakramentu święceń kapłańskich (kolejne to święcenia prezbiteratu i święcenia biskupie). Od tego dnia diakoni będą nosili dalmatyki (przypominające nieco ornat, z szerokimi i krótkimi rękawami), albę lub komżę ze stułą przewieszoną przez lewe ramię. Do tego wydarzenia klerycy przygotowywali się przez 5 lat studiów filozoficznych i teologicznych, odbyli też praktyki duszpasterskie w parafiach. Bezpośrednio przed tym dniem odbywali również rekolekcje. Święcenia diakonatu to ważna decyzja, związana między innymi ze ślubowaniem celibatu i posłuszeństwa swojemu biskupowi. Przez nałożenie rąk przez biskupa diakoni otrzymują ważne zadania do wypełnienia wobec Kościoła i wiernych. Między innymi będą asystowali biskupowi i księżom podczas sprawowania liturgii, będą udzielali chrztu, rozdawali Komunię św., czytali Ewangelię, będą przewodniczyli nabożeństwom, sprawowali sakramentalia, prowadzili pogrzeby.
Urząd diakona swą historią sięga początków chrześcijaństwa. Już św. Paweł Apostoł, zarówno w liście do Filipian, gdzie pozdrawia nie tylko biskupów, ale również i diakonów (por. Flp 1, 1), jak i w liście do Tymoteusza, w którym omawia przymioty i cnoty wymagane do godnego sprawowania przez nich posługi diakońskiej (por. 1 Tm 3, 8-13), wskazuje na powagę posługi diakonów i na ich wsparcie posługi apostolskiej. Dlatego święcenia diakonatu już od prastarych czasów apostolskich miały w tradycji i praktyce Kościoła należne sobie miejsce. Starożytni pisarze kościelni, podkreślając godność diakonów, akcentują jednocześnie przymioty ducha i charakteru, wymagane do sprawowania tej posługi, a mianowicie wierność względem Chrystusa, nieskazitelność życia, posłuszeństwo biskupowi. Sobór Watykański II przypomniał, że diakoni mają szczególny udział w kapłańskiej misji Chrystusa. Są tak jak On sługami, a więc przysługuje im w Kościele zaszczytne miejsce. W Konstytucji dogmatycznej o Kościele Sobór uczy, że diakoni są uczestnikami posłannictwa i łaski Najwyższego Kapłana (KK 41). Ponadto Sobór Watykański II - po ponad tysiącu latach nieobecności - przywrócił posługę diakonatu stałego, a więc niebędącego jedynie etapem przygotowania do święceń kapłańskich. Diakonatu tego można udzielać mężczyznom, w tym również żonatym, żyjącym w sposób dojrzały i chrześcijański. W czerwcu 2001 r. Konferencja Episkopatu Polski zdecydowała o wprowadzeniu diakonatu stałego także w naszym kraju.
(za:
Jakub Bochyński - Piechowice, św. Antoniego Padewskiego
Tomasz Bunikowski - Wleń, św. Mikołaja
Marcin Konieczny - Ścięgny, św. Józefa Robotnika
Piotr Kruczyk - Zaręba, Wniebowzięcia NMP
Paweł Lityński - Wykroty, św. Michała Archanioła
Kamil Szymczak - Wleń, św. Mikołaja
Łukasz Myrta - Lubań, św. Jadwigi Śląskiej
Bartek Ryszkowski - Lubawka - Wniebowzięcia NMP
Damian Ziembikiewicz - Trzebień - Podwyższenia Krzyża Świętego
Pomóż w rozwoju naszego portalu