EP: Zatem miał Ksiądz Kardynał telewizor?

- Tak, to jedna z tych rzeczy. Wszyscy więźniowie mają odbiornik w celi. Byłem tym nieco zaskoczony. Powiedziałbym, że mój pobyt w izolatce nie był jak 12-miesięczne rekolekcje, bo miałem telewizor, którego bym nie miał [na rekolekcjach].

EP: Eminencja musiał mieć okresy ufności, a może czasami rozpaczy, że może nie zostać zwolniony. Czy te myśli przechodziły Księdzu Kardynałowi przez głowę, że rzeczywiście zakończy swoje dni w więzieniu?

- Och, nie, miałem okres zwolnienia warunkowego wynoszący sześć lat. Nie było na to szans, ale nie sądzę, żebym kiedykolwiek wpadł w rozpacz. Oczywiście są wzloty i upadki. Przez lata prowadziłem dość gorączkowe życie publiczne i nauczyłem się nie popadać zbytnio w melancholię, a na pewno nie stawać się zbyt pobudzonym czy optymistycznym. Zdałem sobie sprawę, że po tym, jak zostałem uznany za winnego, te racjonalne rozważania nie były nieuchronnie decydujące, bo nie ulega wątpliwości, że prawnie było to wielką tajemnicą, iż zostałem skazany. Jeszcze większą tajemnicą było to, że przegrałem w Sądzie Najwyższym stanu Wiktoria [w apelacji].

Prokurator, jak sądzę, był dobrym człowiekiem i nie próbował blefować w sądzie apelacyjnym stanu Wiktoria, a więc jedynym argumentem, jaki miał, było to, że świadek był wiarygodny. Był ogromnie zestresowany. Był maltretowany przez grupy ofiar wychodzące z sądu, które uważały, że nie wykonał dobrej roboty. Mój bardzo jawny przeciwnik powiedział, że sprawa oskarżenia była „cholerną katastrofą”. Niektórzy z moich sprzymierzeńców byli w sądzie, modląc się do Matki Bożej rozwiązującej węzły. Kiedy biedny stary prokurator szczerze się zmagał ze swoją kiepsko udowodnioną sprawą, ktoś powiedział: „To działa. Idzie na dno”.

EP: Tak, pamiętam, że wiele osób uważało wtedy, że przesłuchanie apelacyjne poszło bardzo dobrze, w dużej mierze dzięki pomocy prokuratora.

- Nie sądzę, żeby mógł wiele zrobić. Był ograniczony dowodami.

EP: Co Ksiądz Kardynał sądzi o swoim oskarżycielu teraz i tych wszystkich, którzy nadal są przekonani o jego winie, ponieważ jest jeszcze kilka osób - widziałem na Twitterze i innych miejscach - które plują jadem i nadal uważają, że Eminencja jest winny. Co Ksiądz Kardynał chciałby powiedzieć przede wszystkim, oskarżycielowi?

- Cóż, do oskarżyciela, myślę, że obydwaj powinniśmy odwołać się do prawdy. Jeśli stało się jemu coś strasznego, to uczynił to jemu ktoś inny. Na pewno nie ja.

EP: Czy Ksiądz Kardynał mu wybaczy?

- Och, tak, na pewno. Na pewno. Współczuję mu. Nie kusi mnie, by być nastawionym do niego tak wrogo, jak do niektórych innych. To nie do końca racjonalne, ale wie pan, on nie miał łatwego życia. A tym, którzy nie wierzą, że jestem niewinny, zawsze mówię: spójrzcie na dowody. Nawet wiarygodny świadek nie może być w dwóch miejscach na raz. Sąd stwierdził, a dowody zdecydowanie tego wymagały, że to [rzekome wykorzystanie] musiało mieć miejsce pięć lub sześć minut po Mszy, między pierwszymi pięcioma lub sześcioma minutami po Mszy. Przez większą część tego czasu skarżący, zgodnie z własnym wyjaśnieniem, szedł w procesji. Nie można iść w procesji i być molestowanym.

EP: A co z tymi, którzy doznali wykorzystywania i być może niektórymi z tych, którzy nadal uważają Eminencję za winnego, byli kiedyś wykorzystywani? Co by Ksiądz Kardynał im powiedział?

- Jedyną długotrwałą obroną dla każdego z nas jest prawda. Temu, że ludzie są strasznie okaleczani i krzywdzeni, nie pomaga, jeśli jakiś niewinny człowiek zostaje skazany. To po prostu trwa dalej. Wierzę w sprawiedliwy proces. Wierzę w sprawiedliwość, a przede wszystkim w sprawiedliwość dla skarżących. Myślę, że to całkiem rozsądne, że muszą wykazać, udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że w ich sytuacji doszło do przestępstwa.

Podziel się cytatem

Sądzę, że wiele uczyniłem w tej sprawie poprzez Melbourne Response [przełomowe zasady ustanowione wówczas przez arcybiskupa George'a Pella w 1996 r. w celu zadośćuczynienia ofiarom wykorzystywania seksualnego] i poprzez moje wierne wdrożenie w Sydney, przez 13 lat „Towards Healing” [dokumentu opublikowanego w 1996 r. przez australijską konferencję biskupów określającego zasady postępowania w przypadkach wykorzystywania seksualnego]. Popełniliśmy poważny błąd taktyczny, gdy rozpoczęła swoje prace Komisja Królewska. Postanowiliśmy nie zwracać uwagi na to, że przytłaczająca większość wykroczeń ustała od połowy lub początku lat 90-tych.

Melbourne Response i Towards Healing powstały w latach 96 i 97. Spotlight, film o Bostonie, opowiedział o wydarzeniach z roku 2002. Niedawno mój przyjaciel był na spotkaniu i powiedział: "Ile przestępstw pedofilskich miało miejsce w waszych diecezjach w obecnym wieku?" Oficer odpowiedział: "Właściwie, to chyba nie ma żadnych". Ludzie, byli absolutnie zdumieni. Większość Australijczyków byłaby zdumiona. Są skłonni myśleć, że Królewska Komisja ma do czynienia z atakami pedofilii, które miały miejsce w ciągu ostatnich 20 lub 25 lat, ale w przeważającej mierze były to lata 80., wczesne 90. lub 70. Nie ma więc żadnej uczciwości, gdy jesteśmy malowani gorszymi, niż jesteśmy.

Mieliśmy kompleksowy pakiet, który był mocno krytykowany. Kiedy opuściłem Melbourne w 2001 roku, wiele osób powiedziało mi: "Cóż, to jest jedna rzecz, co do której miałeś rację, tworząc Melbourne Response". To było w 2001 roku. I zostało to przyjęte pozytywnie przez policję. Sugestia komisarza policji, że Melbourne Response nie wysłał nikogo na policję, jest całkowicie fałszywa.

EP: Niektórzy twierdzą, że Ksiądz Kardynał przetarł szlak z zasadami przeciwko wykorzystywaniu seksualnemu nieletnich, ogłoszonymi w "Melbourne Response".

- Co do tego nie ma żadnych wątpliwości.

EP: Wracając do dziennika, czy przypomina sobie Eminencja treść niektórych listów, które otrzymał. Czy są jakieś, które szczególnie się wyróżniają, o których chciałby Ksiądz Kardynał wspomnieć? Które wlewały sporo otuchy?

- Cóż, byłem bardzo podniesiony na duchu, gdy otrzymaniem przesłania wsparcia od Ojca Świętego papieża Franciszka, i od papieża Benedykta. Myślę, że obaj z wielkim szacunkiem podchodzili do właściwego postępowania sądowego, australijskiego systemu sprawiedliwości, ale jasno wyrazili swoje poparcie dla mnie. Kardynał [Pietro] Parolin, również. Czasami dali o sobie znać przyjaciele, o których nie słyszałem od 20, 30, 40 lat, i to było bardzo dobre.

EP: Jeden z listów, o których wspomina Ksiądz Kardynał w książce, pochodzi od kobiety, która twierdziła, że wyczuła obecność zła w ławie przysięgłych na sali sądowej. Eminencja pisze, że tego nie odczuł. Czy mimo to wyczuwał Ksiądz Kardynał toczącą się walkę duchową?

- Tak. Bez wątpienia ta cała sprawa z pedofilią jest kwestią zła. To rak, a Kościół został przez to bardzo osłabiony. Ale myślę, że na wiele sposobów udało nam się wyciąć tego raka. Myślę, że w życiu Kościoła katolickiego zwyciężyły złe siły i bardzo ślepy zapał - trochę jak linczujący tłum - pragnienie kozła ofiarnego. Sporo osób powiedziało to publicznie, w tym jeden z moich bardziej znanych krytyków (powiedział wiele na temat tego, czy jestem winny, czy nie), ale jedną z rzeczy, które stwierdził w grupie, przyjacielowi stojącemu dokładnie obok niego: „Cóż, tak, może nie jest winny, ale Kościół zasługuje na ciosy. Przywódcy Kościoła zasługują na to, by zostać za to ukaranymi". Jak sądzę, stałem się klasycznym kozłem ofiarnym.

EP: Ksiądz Kardynał mówi też o przesłaniu, które zostało wysłane przez wizjonerkę, która nazywa się Christinę Gallagher. Napisała, że Matka Boża powiedziała jej, iż „powodem, dla którego moc ciemności przyćmiła cię fałszywymi oskarżeniami, była praca, którą wykonywałeś, aby naprawić finansowe nadużycia i występki seksualne w Watykanie". Następnie Eminencja pisze, że nie ma żadnego dowodu na takie powiązania, ale nie wykluczył tej możliwości. Ksiądz Kardynał mówi również, że biskup powinien być pełen szacunku dla takich stwierdzeń, ale również głęboko sceptyczny. Czy ostatnie wydarzenia związane z tymi zarzutami utwierdziły Eminencję w przekonaniu, że takie twierdzenia są prawdziwe?

- Nie jestem przekonany, że te stwierdzenia są prawdziwe, ale na pewno jest więcej dowodów sugerujących, że mogą być one prawdziwe teraz niż wtedy, gdy je pisałem, ale ława przysięgłych nadal ich nie ma.

EP: Nadal nie ma prawdziwych dowodów?

- Ja tego nie powiedziałem. Nie ma żadnych rozstrzygających dowodów. Są dowody. Według prasy, jeden z prałatów, który został oskarżony, twierdził, że z Watykanu zostały posłane pieniądze, żeby mi przeszkodzić, ale są to publiczne akta. Może się mylić, albo raport może się mylić.

EP: Będziemy musieli poczekać, aż trybunał watykański pozna to z całą dozą pewności?

- Tak, jest proces, obiecano proces, uczciwy proces, ale sądzę, że są pewne wskazówki, że w Australii nadal trwają dochodzenia. To policja stanu Wiktoria powiedziała, że przestała prowadzić śledztwo. Ciekawe jest to, co nieformalnie domniemano, że pieniądze wysłano. Ale, nie oznacza to, że inne agencje federalne w Australii nie prowadzą jeszcze dochodzenia w tej sprawie, nie jestem pewien, czy prowadzą, czy też nie. Ale nie zdementowano, że dochodzenia nie są prowadzone.

EP: Często Ksiądz Kardynał wspomina w książce o św. Tomaszu Morusie.

- Wspomniałem.

EP: Czy jego wzór i modlitwa o jego wstawiennictwo dały Eminencji też wiele otuchy?

- Cóż, zawsze go podziwiałem i naśladowałem. Podejrzewam, że w tym czasie moje początkowe pokusy, moje początkowe instynkty byłyby bardziej podobne do [biskupa Jana] Fishera niż Morusa, ponieważ Morus był prawnikiem, a Fisher napisał potajemnie do króla hiszpańskiego i kazał mu wypełniać swój obowiązek. Myślę, że to, co miał na myśli każąc mu wypełniać swój obowiązek, to przyjście i oczyszczenie tego miejsca militarnie.

Zaczerpnąłem natomiast pocieszenie w modlitwie włoskiego księdza [ojca Dolindo Ruotolo, neapolitańskiego księdza, który zmarł w 1970 r.], którą przysłało mi kilka osób. Mówi ona: Nie powinieneś nic robić i pozostawić wszystko w rękach Boga. Powinniśmy być po prostu obojętni, ulegli, nie nic nie czynić - podczas gdy czerpałem pocieszenie, ponieważ More używał każdej strategii prawnika, jaką posiadał, by próbować trzymać się z dala od kłopotów, i czułem, że miałem pełne prawo uczynić to samo. Czułem, że jestem do tego zobowiązany zarówno ze względu na imię Kościoła, jak i moje własne.

EP: Podobnie, jak telewizja, Ksiądz Kardynał mógł czytać książki – czy były one do dyspozycji?

- Więzień ma prawo do sześciu książek i sześciu czasopism, które można wymienić.

EP: Zauważyłem, że Eminencja oglądał sport, a kiedy Anglia pokonała Australię w krykieta, powiedział, że zamierza wyjaśnić swojemu angielskiemu przyjacielowi, księdzu, iż „mniejszy był wstyd osadzenia w więzieniu niż wstyd takiej zagłady z rąk 'starego wroga'". To musiało być mocne uderzenie - czy to był najtrudniejszy moment?

- [Śmiejąc się] Nie bardzo, ale podobało mi się, gdy to pisałem. To trochę nonsensowne.

EP: Dziennik czyta się pod wieloma względami, jak rekolekcje duchowe. Ksiądz Kardynał mówił, że trochę tak to było. Czy Eminencja chciałby, żeby ta książka była wykorzystywana podczas rekolekcji?

- Mam nadzieję, że może być pomocna dla ludzi. Jak? To nie ja decyduję, jak to uczynić.

EP: A ile jeszcze jest do zrobienia?

- Jeszcze dwa tomy.

EP: Czy w tych tomach mowa cokolwiek na temat obecnego kryzysu w Kościele, zwłaszcza na temat doktryny, podziałów i presji wymiaru doczesnego na duchowy?

- Do pewnego stopnia. Nie szukałem kłopotów. Kiedy je zobaczysz, możesz wyciągnąć swoje własne wnioski. Czym innym jest posiadanie własnych poglądów, a czym innym rozważenie, na ile użyteczne może być ich opublikowanie.

EP: Mówi też Ksiądz Kardynał o papieżach rezygnujących i potrzebie jasnych ustaleń dla wszystkich przyszłych papieży, którzy zrezygnują. Dlaczego Wasza Eminencja poczuł potrzebę przedstawienia swoich poglądów na ten temat?

- Ponieważ być może wkraczamy w nową erę, w której wielu papieży może złożyć rezygnację.

EP: Mówi Eminencja, że „nie powinniśmy być nierozważni”.

- Wspomniałem o tej idei wielu ludziom, nie za wielu, ale nie trzeba dwóch rąk, aby policzyć tych, którym o tym wspomniałem; i jedną rzeczą, która mnie zaskoczyła, jest to, że w całym spektrum teologicznym istnieje przytłaczające poparcie, niekoniecznie dla tych konkretnych ustaleń, które zostały zaproponowane. Odpowiedź była przemożna, ze względu na pojawiające się i ujawniające podziały doktrynalne jedność Kościoła jest nadal fantastycznym osiągnięciem, a my często bierzemy ją po prostu za pewnik. Prawosławni nie mogli nawet zgromadzić wszystkich swoich hierarchów narodowych na krótką próbę zwołania soboru panprawosławnego.