Nie tak dawno internetowe portale obiegła wiadomość, o nowonarodzonej dziewczynce, pozostawionej w szczecińskim Oknie Życia. Zbiegła się ona z inną informacją o sosnowieckich wydarzeniach, jakimi karmiły się wszystkie media, wywołując dyskusje na temat małej Madzi i jej rodziców. Postępowe autorytety różnych środowisk, wylewające krokodyle łzy obwiniały Kościół za śmierć Madzi, a feministki celebrytki krzyczały chóralnie, że brak seksualnej edukacji i słaby dostęp kobiet do aborcji są przyczyną i powodem nieszczęść i dramatów współczesnych kobiet. Ile diabelskiej przewrotności wykazało „niezależne dziennikarstwo”, relacjonujące ostatnią manifę warszawską, nie warto nawet przypominać - wszystko to jeden wrzask zezwierzęcenia współczesnego, które ze wszystkich sił pragnie określać się jako przyjazne człowiekowi. Dlaczego o tym wspominam? Dlatego, że znowu uroczystość Zwiastowania stawia przed nami tajemnicę otwarcia się na życie i obrony każdego życia, którego dawca jest Bóg i człowiek nie ma prawa w nie ingerować. Warto przy tej okazji wspomnieć o dwóch niezwykle ważnych inicjatywach dla życia - duchowej adopcji dziecka poczętego i Oknach Życia, które ratują narodzone dzieci.

Miejsca przyjazne życiu

Pomysł Okna Życia sięga przełomu XII i XIII wieku, kiedy to bł. Gwidon z Montpellier, założyciel Zakonu Ducha Świętego (w Polsce gałąź tego zakonu to Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego), utworzył przy szpitalach Ducha Świętego właśnie takie Okna. Pierwszy taki szpital, nazywany czasami Domem Ducha Świętego albo „hospitales”, co oznacza „gościnny”, powstał w Montpellier, rodzinnym mieście bł. Gwidona - na jego budowę Błogosławiony przeznaczył cały swój majątek. W Polsce od 2006 r., otwarto blisko 30 Okien Życia, które do tej pory uratowały życie kilkudziesięciorga dzieci.

Okno ratujące życie

„Okno Życia” jest ratunkiem dla niechcianego dziecka, które inaczej byłoby porzucone. Broni też matkę przed oskarżeniem popełnienia przestępstwa narażenia dziecka na utratę zdrowia i życia.
Okno Życia pozwala zagubionej matce anonimowo pozostawić nowonarodzone dziecko w specjalnie przygotowanym miejscu. Okno otwiera się z zewnątrz. Po włożeniu dziecka uruchamia się dzwonek, który słyszą jedynie osoby zatrudnione w domu. Noworodek zostaje przeniesiony do inkubatora, gdzie przebywa do czasu przybycia karetki pogotowia. Następnie dziecko przechodzi badania w szpitalu i oddane jest do pogotowia rodzinnego. W tym czasie rozpoczyna się proces adopcyjny. Celem akcji prowadzonej przez Kościół jest ratowanie bezbronnych dzieci, które narażone są na porzucenie i utratę życia oraz pomoc matkom, które straciły nadzieję na realizację własnego macierzyństwa, ponieważ w ich życiu brakło miłości od najbliższych i od społeczeństwa.

Czym jest dzieło Duchowej Adopcji?

Natchnienie dla duchowej adopcji zaczerpnął, pod wpływem objawień Matki Bożej z Fatimy, nieznany autor z Ruchu Błękitnej Armii. Ulotkę z modlitwą znalazł w kruchcie katolickiej katedry w Londynie dr Paweł Milcarek, wykładowca filozofii chrześcijańskiej na WUSW w Warszawie. Pomysł oraz tekst modlitwy opublikował w styczniowym nr. „Rycerza Niepokalanej” z 1987 r., opatrując go zachęcającym komentarzem i krótkimi zasadami ideowymi nowej inicjatywy. Na artykuł zareagowali Ojcowie Paulini oraz osoby zgrupowane w kościele Ducha Świętego przy ul. Długiej 3 w Warszawie i już 2 lutego 1987 r. zorganizowali pierwsze rekolekcje i przyrzeczenia duchowej adopcji. Od 1990 r. różni świeccy krzewiciele zaczęli tę nową inicjatywę rozpowszechniać w Polsce. Na prośbę zarządu Ruchu Krzewienia - Duchowa Adopcja została przyjęta do Jasnogórskiego Sanktuarium Matki Bożej Królowej Polski w Częstochowie. Inicjatywie oraz Ruchowi Krzewienia Duchowej Adopcji błogosławieństwa udzielił Jan Paweł II.
Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą nie jest adopcją prawną dziecka po urodzeniu, albo dziecka pozbawionego opieki rodzicielskiej, czy tego skierowanego do rodziny zastępczej. Adopcja duchowa dotyczy dziecka zagrożonego zabiciem jeszcze w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga - Dawcę Życia. Trwa przez 9 miesięcy, okres wzrostu dziecka w łonie matki. Zobowiązanie adopcyjne poprzedza przyrzeczenie, które je utwierdza.

Zaproszenie do Duchowej Adopcji

Aktualnie w Polsce duchową adopcję praktykuje wielka rzesza obrońców życia. Osoba taka modli się o nawrócenie rodziców jakiegoś nieznanego, poczętego dziecka zagrożonego zagładą w łonie matki: modli się, aby rodzice zostali napełnieni miłością do swojego własnego dziecka i pozwolili mu się urodzić, a po urodzeniu się, żeby zadbali o wychowanie go do godnego i prawego życia.
Duchową adopcję może podejmować każdy chrześcijanin, a zwłaszcza sprawca aborcji, dla którego posłannictwo to będzie upragnionym zadośćuczynieniem za ciężki grzech przeciw życiu. Duchowa adopcja leczy zranienia wewnętrzne wywołane aborcją i pozwala uwierzyć w Boże Miłosierdzie. Jej praktyka kształtuje postawy prorodzinne, rozbudza pragnienie miłości wśród członków tej samej rodziny.
Duchową adopcję rozpoczynamy od złożenia przyrzeczenia, które powinno być składane w sposób uroczysty w kościele. Warunkowo można składać przyrzeczenie adopcyjne również prywatnie, przed krzyżem lub obrazem świętym. Przyrzeczenie duchowej adopcji może być też składane prywatnie w któreś święto Matki Bożej. Takie „prywatne” przyrzeczenie składamy wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenie go w kościele. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, uwięzieniem, pracą na morzu, skoszarowaniem w wojsku, znaczną odległością miejsca zamieszkania kandydata od kościoła sprawującego liturgię przyrzeczeń adopcyjnych.
Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie, co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową duchową adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.
Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg - Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.
Postanowienia dodatkowe są uzupełnieniem duchowej adopcji. Są dobrowolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ często stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. Żeby podjęte postanowienia praktyk skutecznie i do końca wykonać, najlepiej jest podjąć jedną lub najwyżej dwie praktyki. Może się zdarzyć, że zapomnimy lub zaniedbamy nasze zobowiązania adopcyjne. Długa przerwa, np. miesięczna, przerywa duchową adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należy wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcje kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.