W dzisiejszej Ewangelii
z XXV niedzieli zwykłej w roku C
chwali Chrystus roztropność
nieuczciwego zarządcy,
który okazał się takim
«w stosunkach z ludźmi
podobnymi sobie»,
jak «synowie tego świata»,
którzy są «roztropniejsi…,
niż synowie światła» (por. Łk 16,8).

Przypowieść ta
przywodzi nam na myśl
ostateczne rozstrzygnięcia
ludzkiego bytowania,
gdy każdy z nas
stanie przed Bogiem,
aby zdać sprawę
ze swego zarządu,
bo dłużej «już nie będzie
mógł być rządcą» (por. Łk 16,2).

Sytuacja nieuczciwego zarządcy
nie jest komfortowa,
ponieważ został oskarżony
przed swoim Panem,
«że [beztrosko] trwoni jego majątek»,
zamiast go pomnażać,
jak inni zarządcy dóbr Pana,
którzy otrzymali
dwa, pięć i więcej talentów.

Cóż więc ma począć w tak
dyskomfortowej dla siebie sytuacji?
Postanawia na tym oszustwie
zdobyć szacunek
«każdego z dłużników swego Pana»,
których wzywa do siebie,
by im darować część długu
i w taki sposób zaskarbić sobie
ich przychylność (por. Łk 16,3-7).

Znamienne jest
w tej ewangelicznej perykopie to,
że Chrystus mówi tę przypowieść
do swoich uczniów,
których w ten sposób
przygotowuje do posługi
Ewangelizatorów tego świata,
będącego w nieprzyjaźni
z Bogiem, Jego objawieniem
i synami światłości.

W kontekście naszych czasów
możemy powiedzieć,
że niewiele się zmieniło
w postępowaniu «synów tego świata»,
gdyż dalej są nieuczciwi
i przebiegli we wzajemnych relacjach,
a wobec «synów światła»
czasem nawet wrogo nastawieni,
jakkolwiek nie brakuje im nigdy
w relacji do nich roztropności.

I vice versa -
usprawiedliwia Pan
użycie materialnych dóbr
dla celu pozyskania przyjaciół
dla Bożego dzieła,
tak aby jego owoc zasługiwał
na ostateczną nagrodę
w «wiecznych przybytkach»
Bożego Królestwa,
przygotowanych
dla «wiernych w drobnej rzeczy» (por. Łk 16,9-10).

«Kto bowiem w drobnej rzeczy jest wierny,
ten i w wielkiej będzie wierny,
a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy,
ten i w wielkiej nieuczciwym będzie.
Jeśli więc w zarządzie niegodziwą mamoną
nie okazaliście się wierni,
prawdziwe dobro kto wam powierzy?
Jeśli w zarządzie cudzym dobrem
nie okazaliście się wierni,
kto wam da wasze?» (Łk 16,10-12).

Jednak nie oznacza to
jakoby cel uświęcał środki
skłaniając do służby dwom Panom,
«gdyż albo jednego będzie nienawidził,
a drugiego miłował,
albo z tamtym będzie trzymał,
a tym wzgardzi» (Łk 16,13).

Stąd konkluzja Mistrza z Nazaretu:
«Nie możecie służyć Bogu i mamonie!» (Łk 16,13)
wskazuje na odwieczny problem,
z którym boryka się człowiek
już od bram raju,
które zatrzasnęły się za nim,
gdy odchodził w hańbie
nieposłuszeństwa Bogu,
bo upodobał sobie
owoce z drzewa
poznania dobra i zła (por. Rdz 3,22-24).

Zna dobro i jego dobrodziejstwa,
a czyni zło i w konsekwencji
odwraca się od swego Jedynego Pana,
któremu winien służbę i posłuszeństwo.
Idzie za marnościami tego świata,
które wydają mu się jego skarbem,
gdy tymczasem prowadzą go
na manowce życia
w ułudzie samozbawienia.

Tymczasem naszemu Panu i Bogu
zależy nie na fałszu naszego istnienia,
ale na dobru poznania prawdy
o nas samych i naszych słabościach
celem zbawienia wszystkich,
bo «za wszystkich…
wydał samego siebie na okup…,
jako świadectwo we właściwym czasie» (1Tm 2,6).

Ze względu na to świadectwo
Paweł «został ustanowiony
głosicielem i apostołem,
nauczycielem pogan
w wierze i w prawdzie» (1Tm 2,7),
a wraz z Nim
każdy z nas staje się
uczniem Chrystusa,
wezwanym do modlitwy
i dobrego życia.