Drodzy Kapłani,
Umiłowani w Chrystusie Panu Przyjaciele i Dobrodzieje naszego Seminarium

W całym Kościele, a szczególnie w naszej Ojczyźnie przeżywaliśmy w ostatnich dniach jakże piękne chwile związane z beatyfikacją Jana Pawła II. Dziękujemy Opatrzności za ten wielki dar. Mamy wspaniałego Orędownika w niebie. To błogosławiony Jan Paweł II mówił, że powołanie jest darem, ale i tajemnicą. Dotyka ono człowieka w przeróżny sposób. Powiedzieć Panu Bogu „tak” Ź to wielka sprawa. Do seminarium winna przywieść człowieka własna, przemyślana decyzja, wolna i nieprzymuszona wola; więcej - musi sprowadzić największa miłość do Pana Boga i człowieka! Powołanie to wybór uczyniony z miłości.
Ojciec Święty Benedykt XVI na 47. Światowy Dzień Modlitw o powołania w 2010 r. powiedział, że wolna i bezinteresowna inicjatywa Boga spotyka się z odpowiedzią człowieka i stanowi wezwanie dla tych, którzy przyjmują Boże zaproszenie do tego, by - za pomocą własnego świadectwa - stać się narzędziami Bożego powołania.
Podstawowym elementem każdego powołania kapłańskiego oraz powołania do życia konsekrowanego jest przyjaźń z Chrystusem. Pan Jezus żył w stałym zjednoczeniu z Ojcem i właśnie to wzbudzało w uczniach pragnienie, by przeżywać to samo doświadczenie, ucząc się od Niego komunii i nieustannego dialogu z Bogiem. Modlitwa jest pierwszym świadectwem, które wzbudza powołania.
W Dekrecie o apostolstwie świeckich Soboru Watykańskiego II czytamy: dla swoich dzieci rodzice są pierwszymi zwiastunami wiary i wychowawcami, dlatego niech słowem i przykładem przygotowują je do życia chrześcijańskiego i apostolskiego, pomagają im roztropnie w rozpoznaniu ich powołania, a w przypadku odkrycia w nich powołania świętego niech pielęgnują je z wielką troskliwością (DA11).
Błogosławiony Jan Paweł II w „Pastores dabo vobis” napisał, iż: Najważniejszym i najskuteczniejszym środkiem budzenia powołań jest świadectwo życia kapłanów, ich bezwarunkowe oddanie się owczarni Bożej, ich pełna miłości służba Chrystusowi i jego Kościołowi - służba będąca dźwiganiem krzyża, przyjętego z paschalną nadzieją i radością, wreszcie braterska zgoda i gorące pragnienie ewangelizacji („Pastores dabo vobis”, 41).
Owocność propozycji powołaniowych - jak zauważa Benedykt XVI - zależy najpierw od inicjatywy i działania Boga, ale - jak to potwierdza doświadczenie duszpasterskie - jest wspierana także jakością i bogactwem świadectwa osobistego i wspólnotowego tych, którzy już odpowiedzieli na wołanie Pana do podjęcia posługi kapłańskiej czy do życia konsekrowanego. Ich świadectwo może pomóc innym, by i oni zapragnęli z wielkodusznością odpowiedzieć na głos Chrystusa.
Papież Benedykt XVI przypomina, że aby wspierać szczególne powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego, aby przesłanie powołaniowe uczynić jeszcze silniejszym i bardziej stanowczym, jest konieczny przykład tych, którzy już powiedzieli swoje „tak” Bogu oraz projektowi życia, który On przygotował dla każdego człowieka. Osobiste świadectwo, oparte na konkretnych decyzjach życiowych, dodaje młodym odwagi, by także oni zdobyli się na decyzje wymagające zaangażowania na całą przyszłość. Aby im w tym pomóc, konieczna jest owa sztuka spotykania się i dialogu, który pomaga im odnaleźć światło i wsparcie w kimś, kto we wzorcowy sposób przeżywa swoje życie jako powołanie.
Do wspierania tego dzieła powołań II Sobór Watykański zaleca ciągłą modlitwę, chrześcijańską pokutę oraz gruntowniejsze nauczanie wiernych, wyjaśniające potrzebę, istotę i doniosłość powołania kapłańskiego. Wielką rolę odgrywa tutaj dobrze prowadzona katecheza, homilia, dzisiaj zwłaszcza Internet oraz inne środki społecznego przekazu.
Dzieło budzenia powołań ma jednak wspaniałomyślnie przekraczać granice diecezji, narodów, rodzin zakonnych oraz obrządków i przez wzgląd na potrzeby Kościoła powszechnego nieść pomoc szczególnie tym krajom, w których pilniej woła się o robotników do winnicy Pańskiej.
Wierzący muszą odczytać i dogłębnie przeżyć ciążący na nich obowiązek budzenia powołań, obowiązek, który spoczywa na całej społeczności, na wszystkich ludziach Kościoła bez wyjątku.
Budzenie powołań polega na różnorodnej pomocy okazywanej zaproszonemu przez Chrystusa, aby uświadomił sobie dobrze tę łaskę i ochotnym sercem ją przyjął. Dlatego też w budzeniu powołań potrzebny jest współudział całego Ludu Bożego. Najwięcej w tej dziedzinie wnoszą rodziny, bo one są domowym Kościołem. Przez życie w pełni chrześcijańskie tworzą one atmosferę pobożności, głębokiej wiary i chrześcijańskiej miłości. Wielką rolę odgrywa także środowisko, w którym powołanie dojrzewa. Chodzi tutaj o świadectwo życia najbliższych, znajomych, sąsiadów, mieszkańców danej miejscowości, ulicy bądź parafii. Duże znaczenie ma także właściwe odniesienie wiernych do kapłanów. Szacunek i otwartość na ich pracę czy też życzliwe nastawienie stwarzają klimat, w którym łatwiej jest młodemu człowiekowi zdecydować się na pójście za głosem Chrystusa.
W budzeniu i utwierdzaniu powołań wiele do zaofiarowania mają także ludzie chorzy i cierpiący. Ich modlitewne wsparcie ma szczególną moc. Dziękujemy wszystkim chorym, którzy modlą się w intencji powołanych.

Drodzy Przyjaciele i Dobrodzieje naszej Uczelni!

W imieniu Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie pragnę serdecznie podziękować kapłanom, siostrom zakonnym, dorosłym, dzieciom, młodzieży, a szczególnie ludziom chorym - za troskę o nasze Seminarium, za każdą okazaną życzliwość, czy to w postaci darów duchowych - modlitwy, ofiarowanego w tej intencji cierpienia, czy też w formie konkretnej pomocy materialnej, jakimi są ofiary pieniężne czy różnego rodzaju dary w naturze. Seminarium w Drohiczynie pamięta o swoich dobrodziejach żyjących i tych, którzy są już po drugiej stronie życia, w codziennej modlitwie podczas kleryckich pacierzy. Raz w miesiącu w kaplicy seminaryjnej odprawiana jest Msza św. w intencji wszystkich naszych Dobrodziejów. Niechaj Bóg stokrotnie wynagrodzi tym wszystkim, którzy czynią dobro naszej uczelni.

Ks. prof. dr hab. Tadeusz Syczewski, Rektor WSD w Drohiczynie

Drohiczyn, 2 maja 2011 r.