Nowy Testament niewiele nam mówi o żywocie św. Dionizego Areopagity. Jedyną wzmiankę o nim znajdziemy w 17. rozdziale Dziejów Apostolskich, który jest poświęcony działalności ewangelizacyjnej św. Pawła Apostoła w Tesalonikach oraz Atenach. Tam dowiadujemy się, że św. Paweł wygłosił przemówienie do Ateńczyków u stóp Areopagu, gdzie w owych czasach znajdował się miejscowy trybunał. W trakcie głoszenia Dobrej Nowiny o tym, że Jezus Chrystus zmartwychwstał, tamtejsi filozofowie zaczęli szydzić z św. Pawła. Jedni bowiem się wyśmiewali, a drudzy opuścili zgromadzenie mówiąc: “Posłuchamy cię o tym innym razem”. I wówczas pada informacja: “Niektórzy jednak przyłączyli się do niego i uwierzyli. Wśród nich Dionizy Areopagita i kobieta imieniem Damaris, a z nimi inni”.

Opierając się na Piśmie Świętym, księdze “Święci na każdy dzień” oraz różnych legendach można stwierdzić, że św. Dionizy urodził się w pogańskiej rodzinie w Atenach. Najprawdopodobniej studiował filozofię grecką, jednak odbył też naukę astronomii w egipskim mieście Heliopolis (obecnie znane jako Ajn asz-Szams). Po kerygmacie wygłoszonym przez św. Pawła na Areopagu postanowił przyjąć chrzest wraz z paroma ateńczykami. Według innego Dionizego, biskupa Koryntu z II wieku, Areopagita został namaszczony na pierwszego duszpasterza ateńskiego. Jednak z czasem zaczął głosić Ewangelię wśród Galów m.in. w Lutecji (dzisiejszy Paryż). Warto zaznaczyć, że tej misji podjął się, kiedy w Cesarstwie Rzymskim zaczynały się prześladowania chrześcijan. Św. Dionizy został aresztowany za czasów cesarza Domicjana, następnie poddany torturom i ostatecznie stracony poprzez ścięcie mieczem – najprawdopobniej pod koniec I wieku.

Św. Dionizemu Areopogicie przypisuje się kilka traktatów oraz listów, które są określane jako Corpus Areopagiticum. Ciekawostką jest to, że przez długi czas był mylony z Pseudo-Dionizym Areopagitą - najprawdopodobniej chodzi o syryjskiego mnicha z VI w. - być może był też monofizytą, czyli popularny w tamtych czasach ruch heretyczny, który jest autorem takich dzieł jak De caelesti hierarchia oraz De divinis nominibus.